บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 341

“อ่า-ฮะ” มาเดลีนยิ้มแบบเยาะเย้ยออกมา มือของเธอลูบไล้เพชรที่ส่องแสงประกายแวววับบนชุดที่เธอสวมใส่ “เจเรมี่มีตาแหลมคมมากที่เลือกชุดนี้ให้กับฉัน เขายังรู้ขนาดของหน้าอกและทุกสัดส่วนของร่างกายฉันอีกด้วย”

“เธอ เธอว่าไงนะ?”

“อะไรกัน? นี่ไม่รู้จักภาษาคนหรือไง?” มาเดลีนยิ้มออกมาอย่างสง่างามก่อนจะก้าวเดินไปข้างหน้า พนักงานห้องตัดชุดรีบเข้าไปช่วยเธอถือชายกระโปรงที่ยาวสยาย

ทุกย่างก้าวของเธอดูเหมือนราชินีเมื่อเธอดูสง่างามมากในทุกท่วงท่าในขณะที่เธอก้าวเดินต่อไปจนหยุดอยู่ตรงหน้าเมเรดิธ “นี่เธอคิดว่าชุดนี้เป็นของเธอจริง ๆ หรือไงกัน?”

“... ” เมเรดิธโกรธจนลูกตาแทบหลุดออกจากเบ้า “วีล่า ควินน์ ถอดชุดนั้นออกมาเดี๋ยวนี้ ชุดนี้เป็นของขวัญที่เจเรมี่มอบให้ฉัน ฉันต้องใส่ชุดนี้ในงานแต่งงานฉันเท่านั้น เธอเป็นใครถึงกล้ามาใส่ชุดแต่งงานของฉัน?”

เธอจ้องมาเดลีนอย่างเอาแต่ใจตัวเองก่อนที่เธอจะยิ้มเยาะเย้ยออกมาทันที

“วีล่า ทำไมเธอถึงทำแบบนี้? ฉันรู้ดีว่าเธอชอบเจเรมี่ แต่เขาเป็นคู่หมั้นของฉัน ไม่ใช่แค่นั้นนะ เราทั้งคู่กำลังจะแต่งงานกันในอีกสองวันนี้แล้ว ฉันกับเขากำลังจะเป็นสามีภรรยากัน สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ตอนนี้คือการกระทำของภรรยาน้อย เธอรู้ใช่ไหม? เธออยากเป็นคนล้มเหลวจากฐานะผู้ก่อตั้งและนักออกแบบคนสำคัญของ มิสเลดี้ สินะ!”

เมเรดิธจงใจเพิ่มระดับของเสียงให้ดังขึ้นเพื่อที่เธออยากให้พนักงานคนอื่นได้ยินด้วย

ทว่า มาเดลีนยิ้มออกมาอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ “ถ้าพูดถึงคำว่าภรรยาน้อยแล้ว คนอย่างฉันจะไปเทียบกับเธอได้ยังไง คุณครอว์ฟอร์ด?”

เมเรดิธชักสีหน้าทันทีเมื่อเธอได้ยินแบบนั้น ในขณะที่เธอกำลังจะตอบกลับด้วยคำที่เจ็บแสบ เธอได้ยินมาเดลีนพูดสวนขึ้นมาว่า “ทั้งเกลนเดลรู้ดีว่าเจเรมี่หย่ากับภรรยาเก่าของเขา มาเดลีนเมื่อสามปีก่อน ในตอนนั้น คุณมีลูกที่อายุสองขวบกับเจเรมี่แล้ว นี่มันหลักฐานที่ชัดเจนเลยว่าเธอเองก็เป็นผู้หญิงที่ไร้ยางอายอ ไม่ใช่หรือไง?”

หลังจากที่เธอพูดจบเมเรดิธมีใบหน้าที่โกรธมาก จากนั้น เธอเห็นพนักงานรอบ ๆ ตัวเธอต่างพากันซุบซิบเกี่ยวกับเรื่องที่ได้ยิน เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเธอได้อีกต่อไป

“นัง! วีล่า หุบปาก! ฉันขอสั่งให้เธอถอดชุดของฉันออกมาเดี๋ยวนี้! ทันที!”

เมเรดิธเปลี่ยนหัวข้อด้วยความโกรธและตะโกนคำสั่งของเธอออกไป

“ทุกคน! ไปถอดชุดที่เธอใส่ออกเดี๋ยวนี้! พวกเธอควรรู้ว่าเจเรมี่เป็นคนสั่งชุดนี้ให้ฉันและมันไม่ใช่ธุระอะไรของผู้หญิงคนนี้ที่จะใส่มันในตอนนี้!”

พนักงานมองหน้ากันแล้วขมวดคิ้วด้วยความอึดอัด

“คุณครอว์ฟอร์ด ที่จริงแล้ว ชุดนี้…”

“เธอมันคนไร้ประโยชน์! ฉันบอกให้เธอทำอะไรอยู่และเธออย่ามัวมายืนอึกอักอยู่ได้ ถ้าเธอไม่ทำ งั้นฉันจะเป็นคนทำเอง!”

เมเรดิธเอื้อมมืออกไปข้างหน้าด้วยความโกรธ เธอต้องการที่จะฉีกชุดนั้นออกจากตัวมาเดลีน

แต่จังหวะที่เธอเอื้อมมือออกไป มาเดลีนได้คว้าข้อมือของเธอไว้

เมเรดิธพยายามเดินถอยหลังออกไป จากนั้น สายตาของเธอสบเข้ากับดวงตาอันหยิ่งผยองที่มาเดลีนมี เธอคนนี้กำลังยิ้มกว้างออกมา!

“เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด โปรดระวังคำพูดของตัวเองด้วย ถ้าเธอกล้าที่จะเรียกแค่ชื่อของฉันอย่างไม่มีมารยาทอีกล่ะก็ ฉันจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ให้จบง่าย ๆ อย่างแน่นอน” มาเดลีนเอ่ยเตือนก่อนจะผลักข้อมือของเมเรดิธออกไปอย่างแรง

เมเรดิธเสียการทรงตัวจากการถูกผลักให้ถอยไปข้างหลัง ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความโกรธ “วีล่า ควินน์ เธอ…”

“ถ้าฉันจำไม่ผิด เธอตั้งใจโทรมาหาฉันเมื่อวานแล้วเธอบอกว่าเจเรมี่จะมาดูเธอลองชุดแต่งงานที่นี่งั้นเหรอ ยังมีอีกนะเธอยังบอกอีกว่าเขาลงทุนสั่งตัดชุดแต่งงานราคาเจ็ดหลักให้เธอเป็นพิเศษด้วย”

มาเดลีนยิ้มขึ้นมาพร้อมกับยักคิ้วอย่างเย่อหยิ่ง

“แต่ว่า ฉันเองก็อยู่ที่นี่มาสักพักนึงแล้ว ฉันยังไม่เห็นเจเรมี่มาที่นี่กับเธอเลย ฉันยังไม่เห็นว่ามีชุดไหนที่เป็นของเธอด้วยเหมือนกัน เธอจะเอาแต่พูดว่าฉันไม่คู่ควร แต่ฉันคิดว่าเธอเองต่างหากที่ไม่คู่ควรกับสิ่งไหน ๆ เลย เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด”

“แก…”

เมเรดิธพูดไม่ออกหลังจากมาเดลีนพูดออกมาเช่นนั้น ใบหน้าของเธอดูโมโหจากการแสดงท่าทีโกรธและเธอต้องการพุ่งตัวเข้าไปตบหน้ามาเดลีนทันที

แต่ทว่า ในขณะนี้นี้เมเรดิธรู้สึกได้ถึงลมหนาวที่มาจากอีกด้านหนึ่ง

“หยุด”

น้ำเสียงเยือกเย็นของเจเรมี่ราวกับอากาศที่เย็นจัดในฤดูร้อน— มันดังขึ้นมาในทันที เมเรดิธรีบเก็บมือของตัวเองกลับมาและมีอาการตกใจมาก

หลังจากกลับมาตั้งสติกับตัวเองใหม่ เมเรดิธรีบสวมหน้ากากเล่นบทคนอ่อนแอและเศร้าหมองก่อนจะหันหลังกลับไปมองเขา

เมื่อเธอหันหลังไปมองเขา เธอเห็นเจเรมี่ในชุดทักซิโด้สไตล์ประเทศอังกฤษ

รังสีของความสง่างามและมีเสน่ห์ในตัวเขาเองที่ไม่อาจต้านทานได้กำลังเปล่งประกายออกมาจากทุกรูขุมขนบนร่างกาย ใบหน้าอันไร้ที่ติของเขาตอนนี้หล่อเหลามากยิ่งขึ้น

เมเรดิธดึงสติของตัวเองกลับมาได้ในที่สุดหลังจากจ้องมองเพียงไม่กี่วินาที

“เจเรมี่ อยู่ที่นี่!” เมเรดิธอุทานอย่างมีความสุขขณะที่ยิ้มออกมาอย่างมีชัย “ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณจะมา คุณจะปล่อยให้ฉันลองชุดแต่งงานอย่างโดดเดี่ยวได้ยังไงกันใช่ไหม?”

ในขณะที่เธอพูดออกมาแบบนั้น สายตาของเธอกลับเบนไปที่มาเดลีนอย่างยั่วยุกวนประสาท

“ควินน์ เธอเห็นนี่ไหม? เจเรมี่มากับฉันเพื่อลองชุดแต่งงาน! ตอนนี้เธอสามารถถอดชุดแต่งงานที่ไม่ใช่ของเธอได้แล้วใช่ไหม? ฉันจะไม่เอาความเรื่องนี้เพราะเห็นแก่เจเรมี่”