บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 354

หากย้อนกลับไป เธอเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถแสดงบทบาทนี้ออกมาเพื่อให้เจเรมี่เชื่อใจและสงสาร แต่ในตอนนี้...

เมเรดิธมองดูเจเรมี่ดึงวีล่ามาไว้ในอ้อมแขนด้วยความอ่อนโยนที่เธอไม่เคยได้รับมัน น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะปกป้องเธอ

“ไม่มีใครหน้าไหนแตะต้องคุณได้แม้แต่เส้นผมเพียงแค่เส้นเดียวตราบใดที่ผมยืนอยู่ตรงนี้!”

“เจเรมี่ เธอกำลังเสแสร้ง! ผู้หญิงคนนั้นแค่แสดงละคร!” เมเรดิธแปลงเสียงออกมาอย่างโกรธจัด

“ผมมีความสุขแม้ว่าสิ่งที่ได้ดูจะเป็นเพียงแค่การแสดงละครก็ตาม”

“...”

คำตอบของเจเรมี่ทำเอาเมเรดิธค้างอยู่แบบนั้น ในเวลาเดียวกัน มาเดลีนเองก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน แต่ทั้งหมดนี้ ทำให้มาเดลีนยิ้มแบบมีเลศนัยออกมา

‘เมเรดิธ ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ได้รับสิ่งที่เธอควรจะได้รับสักที’

“เจเรมี่ เราอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี คุณไม่เคยเชื่อในสิ่งที่ฉันพูด! แต่คุณกลับไปเชื่อในสิ่งที่ยัยแม่มดคนนั้นพูด! หัวใจของฉันไม่สามารถรับเรื่องแบบนี้ได้อีกแล้ว หัวใจของฉันกำลังจะสลายลงตรงนี้ ฮือ…”

เมเรดิธปิดหน้าร้องสะอื้น ในจังหวะนั้นเธอวิ่งขึ้นไปชั้นบนแล้วเข้าห้องไป

อันที่จริง สิ่งที่เธอทำอยู่ตอนนี้คือการหนีออกจากข้อกล่าวหาของเจเรมี่

ถ้าเจเรมี่ถามเธอเกี่ยวกับลูกที่เขาเคยมีกับมาเดลีนในตอนนั้น เธอไม่รู้จะใช้คำไหนมาตอบคำถามและอธิบายเข้าข้างตัวเองได้

หากย้อนกลับไป ในตอนนั้นเธอเองที่เป็นคนจ้างคนไปทำให้มาเดลีนเบ่งคลอดออกมาก่อนกำหนดและนำเด็กที่คลอดก่อนกำหนดที่เธอขโมยมาเป็นของตัวเอง

และหลังจากที่มาเดลีนออกจากคุกมา เธอโกหกว่าเจเรมี่เป็นคนฆ่าเด็กเองกับมือ

หลังจากที่เจเรมี่รู้เรื่องการคลอดของมาเดลีนในคุกแล้ว เมเรดิธก็จ้างคนมาปลอมเอกสารเพื่อทำให้เขาเชื่อว่าเด็กเสียชีวิตจากอาการแทรกซ้อนระหว่างทำคลอด

มีเพียงโรสและจอห์นเท่านั้นที่รู้ความลับนี้ เธอจะไม่ยอมให้มีคนที่สี่รู้เรื่องนี้เด็ดขาด!

มาเดลีนยังคงมีใบหน้าที่วิตกกังวลอยู่ “เจเรมี่ ฉันเสียสละได้ทุกอย่างเพียงเพื่อที่จะได้อยู่กับคุณ แต่ฉันก็กลัวมากเช่นกันที่เมเรดิธจะทำอะไรรุนแรงกับฉัน ว่าแต่เธอบีบคอลูกของคุณกับมาเดลีน จนถึงตายจริง ๆ งั้นเหรอ?”

เจเรมี่รู้สึกเจ็บปวดในใจ เขามองจ้องเข้าไปในตาที่กำลังสงสัยและเป็นกังวลของเธอด้วยสายตาอันเต็มเปี่ยมไปด้วยความหมาย “แล้วถ้าผมบอกว่าไม่แน่ใจ คุณจะเชื่อผมไหม?” เขาถามเธอกลับ

แม้ดูผิวเผิน มาเดลีนจะดูอยากรู้อยากเห็น แต่ภายในเธอมีรอยยิ้มประชดประชันอยู่ข้างใน

‘เจเรมี่ วิทแมน นายกล้าดียังไงมาบอกว่าผมไม่แน่ใจ!

‘ฉันเห็นมันด้วยตาทั้งสองข้าง นายสั่งให้ลูกน้องตัวเองเปิดหลุมฝังศพและเคยบดขยี้เด็กน้อยทั้งที่ฉันอุ้มท้องไว้ถึงสิบเดือนให้กลายเป็นแค่ฝุ่น นายไม่ได้ปล่อยให้ขี้เถ้าของเด็กคนนั้นอยู่อย่างสงบและตอนนี้นายยังมีหน้ามาบอกอีกเหรอว่าไม่แน่ใจ?’

“จากนี้ไปคุณควรอยู่กับผม อย่าหายไปจากสายตาผมเลยนะ ผมสัญญาว่าผมจะเป็นคนปกป้องคุณเอง”

น้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนโยนของผู้ชายคนนี้สัมผัสเข้าไปในหูของเธอ

มาเดลีนนึกย้อนไปได้ถึงความทรงจำที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ผ่านมา ก่อนที่เธอจะปลายสายตาขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน “เมเรดิธจะอยู่ที่นี่กับเราด้วยเหมือนกันงั้นเหรอ?”

เจเรมี่ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้มาเดลีน “เชื่อใจผมสิ คุณจะกลายเป็นผู้ครอบครองคนเดียวของบ้านหลังนี้ในไม่ช้า ยิ่งไปกว่านั้น คุณจะเป็นภรรยาเพียงคนเดียวของผมอีกด้วย”

ผู้ครอบครองและภรรยาเพียงคนเดียวเหรอ?

มาเดลีนหัวเราะ เธอพบว่าเรื่องที่เขาพูดเป็นเรื่องที่น่าขำยิ่งนัก และในขณะเดียวกันก็น่าสมเพช เช่นกัน แต่เธอยังคงรักษาบทบาทของเธอไว้จนถึงที่สุด “โอเค ฉันเชื่อคุณค่ะ”

‘ไม่เลย เจเรมี่ คนเดียวที่ฉันเชื่อคือตัวฉันเอง’ ในใจของเธอคิดเช่นนี้มากกว่า

‘ฉันเชื่อว่าในไม่ช้านี้ ฉันจะทำให้นายและเมเรดิธได้ลิ้มลองบทลงโทษที่พวกคุณได้ก่อไว้ทั้งสองคนอย่างที่สมควรจะได้รับ!'

ในขณะที่สาบานอยู่ในใจนั้น เธอส่งสายตาไปที่เขาในขณะที่ทั้งสองสบตากัน เขาจับมือเธอไว้แล้วพาเธอเดินออกไป

“ผมต้องการพาคุณไปยังสถานที่หนึ่งตอนนี้”