บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 360

เธอได้ภูมิใจในความเด็ดเดี่ยวของตัวเองมาก

ในที่สุด มันแน่นอนอยู่แล้วว่าตอนจบที่ดีที่สุดก็คือวีล่ากำลังจะตาย

ไม่อย่างนั้น เจเรมี่ก็ไม่มีวันกลับเข้ามาในอ้อมอกของเธออีกครั้งหากผู้หญิงคนนั้นยังมีชีวิตอยู่

เจเรมี่ตามหามาเดลีนไปตามทางลาดชันของหุบเขาในป่านั่นและตามมองดูไปที่เหว กระนั้น เขาไม่สามารถหาจุดที่มาเดลีนตกลงไปได้เลย

เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้า เขาไม่สามารถที่จะรวบรวมสติอารมณ์ของตัวเองได้ และเขาไม่สามารถแม้แต่จะคิดถึงความเป็นไปได้ในเรื่องนี้

ราวกับว่าสายฝนโปรยปรายเข้ามาในหัวใจของเขา ขัดขวางอารมณ์ของเขาอยู่ในตอนนี้

แล้วยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าใหร่ เธอก็ยิ่งตกอยู่ในอันตรายมากขึ้นเท่านั้น

เจเรมี่ขับรถมุ่งหน้าไปยังที่เมเรดิธอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเปียกโชกไปด้วยหยาดฝนกระนั้นความเย็นชาที่มีอยู่บนใบหน้าของเขาไม่ลดละลงเลย

ในเวลานี้ เมเรดิธลงจากรถ และเอโลอิสไม่รู้เลยว่าเขามายืนรออยู่ที่นี่ตั้งนานแล้ว เธอรีบลงจากรถไปถือร่มให้เมเรดิธ

เมเรดิธวิ่งไปตรงหน้าเจเรมี่และถามเขาด้วยน้ำเสียงร้อนรน เสียงของเธอที่เปล่งออกมาเป็นคำถามด้วยการสะอื้นจากการร้องไห้ “เจเรมี่ คุณพบร่างของแจ็คแล้วใช่ไหม?”

ตาของเจเรมี่เคร่งขรึมมากกว่าเดิม มีความโกรธภายใต้ดวงตาของเขา “ร่าง? อะไรที่ทำให้คุณแน่ใจว่าแจ็คสันตายไปแล้ว?”

“วี วีล่า ยอมรับมาเองเกี่ยวกับเรื่องนี้! เธอบอกฉันว่าเธอต้องการฆ่าทั้งแจ็คและฉันเพื่อที่คุณจะได้ไม่ต้องมีภาระอะไรและคุณจะกลายเป็นของเธอเพียงหนึ่งเดียว” เมเรดิธพูดอย่างมั่นใจ “ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผู้หญิงคนนั้นจะร้ายกาจได้ถึงเพียงนี้ อาจเป็นเพราะบางทีเธอต้องได้รับผลกรรมจากการเป็นคนเลวทำให้ส่งผลกับเธอที่ตกลงไปในเหวนั่น”

“เจเรมี่ นายมีความสุขไหมตอนนี้? นายฆ่าลูกตัวเองอย่างไร้ความปราณี!” เอโลอิสกล่าวหาเจเรมี่ พร้อมกับตาสีแดงที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักไม่แพ้กัน “หลานชายที่น่าสงสารของฉัน เขาอายุแค่ห้าขวบเท่านั้นเอง นี่เขาต้องถูกฆ่าตาย แจ็ค…”

เจเรมี่พิจารณาใบหน้าเอโลอิสด้วยสีหน้าเคร่งขรึม จากนั้น เขาเบนสายตาของตัวเองไปที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศกของเมเรดิธ “นี่คุณยังคิดว่าผมจะยังฟังความข้างเดียวเหมือนแต่ก่อนงั้นเหรอ?”

“...” เมเรดิธสะอึกจนหยุดร้องไห้และเงยหน้าขึ้นมองเขา

ใบหน้าเอโลอิสถึงกับถอดสี “เจเรมี่! สิ่งที่นายทำมันมากเกินไปแล้ว! พูดแบบนั้นกับเมอร์ได้ยังไง! นี่อย่าบอกนะว่าคิดว่าเมอร์เป็นคนฆ่าแจ็ค?”

หัวใจของเมเรดิธเต้นเร็วขึ้นขณะที่เธอสาปแช่งในใจ

เธอคือคนที่ฆ่าเด็กนั่นจริง ๆ

ในขณะที่เธอคิดเรื่องนั้นอย่างไม่มีใครรู้ เมเรดิธก็ได้เห็นสายตาที่เยือกเย็นไปถึงกระดูกที่เจเรมี่กำลังจ้องเธอ

“บอกผมมา จุดไหนที่วีล่าตกลงไป?” เขาถามอย่างโกรธจัด ความเยือกเย็นและความอดทนที่มีในดวงตาของเขากำลังหายไป

“เจเรมี่ ให้ตายสิ คุณ-คุณยังกังวลเรื่องนั้นจนถึงตอนนี้อีก!”

“หุบปาก ผมไม่ได้เอ่ยถามคุณ!” ดวงตาของเจเรมี่เกรี้ยวกราด ความโหดร้ายในสายตาของเขาเริ่มเพิ่มความรุนแรงขึ้น “ถ้าวีล่าเจ็บปวดไม่ว่าทางใดก็ตาม ผมขอให้คุณแน่ใจไว้เลยว่าคุณจะได้รับสิ่งตอบแทนที่จะตามมามากกว่าสองเท่าอย่างแน่นอน!”

“ว่าไงนะ…”

“เจเรมี่! เจเรมี่ คุณบ้าหรือเปล่า?” เมเรดิธทนไม่ไหวเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว “คุณกำลังเมินเฉยต่อความปลอดภัยของลูกเรา เพียงแค่เพราะผู้หญิงที่เพิ่งจะเข้ามาพัวพันในความสัมพันธ์ของเรา! นี่คุณกังวลเกี่ยวกับผู้หญิงมารยาที่วางแผนเกลี้ยงกล่อมคุณ! เธอฆ่าลูกชายของเรา! วีล่า ควินน์ เป็นยัยโสโครกที่เลวทรามต่ำช้า!”

“คุณพ่อครับ”

ในขณะที่เมเรดิธกำลังตีโพยตีพายอยู่นั้น เสียงไร้เดียงสาดังขึ้นท่ามกลางสถานการณ์ตึงเครียดตอนนี้

เมเรดิธแทบไม่เชื่อภาพที่เห็นตรงหน้ากับดวงตาของเธอที่เบิกกว้างด้วยความตกใจ เธอมองคนที่ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

แจ็คสัน!

เด็กคนนั้นไม่เป็นอะไร!

“แจ็ค!” เอโลอิสร้องไห้ออกมาด้วยความสุข “แจ็ค หลานปลอดภัยดี! ขอบคุณพระเจ้า!”

เจเรมี่หรี่ตาและมองร่างเล็ก ๆ นั่นท่ามกลางสายฝน

เสื้อผ้าของแจ็คสันเปียกโชกและสกปรกในขณะที่ใบหน้าของเขาซีดเซียว ความสงบที่ประดับอยู่บนใบหน้าคล้ายดั่งตุ๊กตาของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่ทว่า มีความกังวลและความวุ่นวายอยู่ข้างในดวงตากลมโตของเขา

เจเรมี่เดินไปหาเขาแล้วนั่งยอง ๆ “แจ็คสัน นายไม่เป็นไรใช่ไหม”

ในขณะที่เขามองทะลุดวงตาแคบแล้วมีเสน่ห์ของผู้เป็นพ่อ แจ็คสันกล่าวว่า “ได้โปรดไปช่วยวีล่าด้วย”

ดวงตาของเจเรมี่เป็นประกาย “รู้ใช่ไหมว่าวีล่าอยู่ที่ไหน?”

แจ็คสันพยักหน้า เขามองเมเรดิธที่กำลังจ้องเขาอยู่อีกด้านหนึ่งอย่างบ้าคลั่ง “ผมเห็นแม่ผลักวีล่าลงไปในเหวด้วยตาของผมเอง”