บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 359

เจเรมี่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายบางอย่างดังออกมาจากในป่า จากนั้น เขาก็เห็นเงาคล้ายรูปร่างของเมเรดิธผ่านไปแวบนึง

เขามองไปทุกหนทุกแห่งแต่ไม่เห็นมาเดลีนอยู่ที่ไหนสักที่ ในนาทีนั้น หัวใจของเขาเริ่มเต้นผิดจังหวะ

เขาพยายามโทรเข้ามือถือมาเดลีน แต่โทรศัพท์ของเขาดันไม่มีสัญญาณ

เมื่อเห็นหมอกในป่าที่อยู่ตรงหน้าเริ่มปกคลุมพื้นที่รอบตัว เจเรมี่เริ่มรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

เมเรดิธวางแผนที่จะฆ่าแจ็คสัน แล้วโยนความผิดให้วีล่า แต่ในขณะที่ถึงช่วงเวลาที่จะต้องตัดสินใจเธอเปลี่ยนความคิดและตัดสินใจฆ่าทิ้งทั้งสองคนในทันที

ผู้หญิงคนนั้นสมควรที่จะต้องตายแล้ว ใช่ไหม?

เมเรดิธยิ้มกริ่มเมื่อนึกถึงแผนที่ตัวเองวางไว้

เธอรู้ดีว่าเจเรมี่จะเดินตามหามาเดลีนหลังจากที่เขามาถึงที่นี่ก้าวแรกที่ลงจากรถบัส

แน่นอนว่าเจเรมี่เดินออกไปหาวีล่าก่อนนั่นเป็นไปตามอย่างที่เธอคิด จากนั้น เป็นการใช้โอกาสนี้ เมเรดิธป้อนน้ำที่ผสมกับยานอนหลับให้แจ็คสันดื่ม หลังจากนั้น เธอขอให้ชายคนหนึ่งที่มาสวมรอยเป็นผู้ปกครองรัดคอแจ็คสันให้หายใจไม่ออกก่อนจะโยนร่างของเขาทิ้งไป

ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับแผนการชั่วร้ายของเธอ

และที่นี่คือสถานที่กลางแจ้งไม่มีกล้องวงจรปิด ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีเด็กและผู้ปกครองมากมายที่นี่ ใครจะสังเกตเห็นชายที่พาแจ็คสันไปได้?

จนถึงตอนนี้ เธอมั่นใจว่าแจ็คสันที่ตกลงไปก่อนหน้าจะต้องตายไปแล้วแน่นอน

กระนั้นเธอเองก็ไม่แน่ใจนักว่า วีล่าจะตายตามไปด้วยหรือเปล่าหลังจากที่ถูกเธอตกลงไปในเหวนั่น

ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่ตาย แต่เธอก็ไม่สามารถปีนขึ้นมาได้อยู่ดี ในป่าแห่งนี้ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ตราบใดที่ไม่มีคนหาเธอพบ เธอก็จะตายไปพร้อมกับบาดแผลหรือความหิวโหย

เมเรดิธเบิกบานใจ คราวนี้เธอสามารถนอนหลับสนิทได้ในตอนกลางคืนและเธอสามารถขจัดอุปสรรคในชีวิตของเธอไปได้ถึงสองสิ่งด้วย

ในขณะที่เธอกำลังปลาบปลื้มพอใจในตัวเองอยู่นั้น ร่างสูงของเจเรมี่ได้ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ

“คุณไปทำอะไรในป่า?”

เสียงเยือกเย็นของเจเรมี่ไหลไปทั่วศีรษะจดปลายเท้าเธอ

เมเรดิธเงียบงัน เธอยังรู้สึกลุกลี้ลุกลน

‘เมื่อกี้เจเรมี่เห็นฉันกับวีล่าหรือเปล่านะ?’

เมเรดิธกลอกตาไปมาก่อนจะปิดหน้าร้องไห้ “เจเรมี่ ฮือ… วีล่าไร้ความปราณี เธอไม่เพียงสร้างแผนการร้ายขึ้นมาเพื่อแย่งคุณไปจากฉัน แต่เธอยังรังควานลูกของเราอีกด้วย ผู้หญิงคนนั้นไม่มีมนุษยธรรมเอาซะเลย!”

เธอร้องไห้ฟูมฟายออกมาในขณะที่เดินเข้าไปในอ้อมแขนของเจเรมี่

ทันใดนั้น เจเรมี่จับไหล่ของเธอไว้แทน “คุณกำลังพูดถึงอะไร? พูดให้ชัด ๆ!”

เมื่อเงยมองใบหน้าของเขามันช่างมีความแหลมคมดั่งลูกศรอาบยาพิษจริง ๆ

เมเรดิธซ่อนอาการฟูมฟายก่อนจะเริ่มสร้างเรื่องโกหกที่เป็นงานถนัดของเธอ “เจเรมี่ ฉันไม่อยากจะพูดมันออกไป เพราะรู้ว่าคุณอาจจะไม่เชื่อฉัน แต่ว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นความผิดของวีล่า! ฉันไม่แปลกใจเลยที่เธอขอให้คุณมาร่วมกิจกรรมในวันนี้ นั่นเป็นเพราะว่าเธอจงใจวางแผนใช้โอกาสนี้ให้ใครสักคนมาลักพาตัวแจ็คสันไป แล้วป่านนี้วีล่าคงจัดการแจ็คไปเรียบร้อยแล้ว!”

เมเรดิธแกล้งทำเป็นสะอื้นและพูดต่อ “ถ้าฉันบอกแล้วคุณจะเชื่อฉันไหม ฉันเห็นวีล่าท่าทีมีพิรุธบางอย่าง ฉันแอบสะกดรอยตามเธอไป ผู้หญิงคนนั้นนัดผู้ชายคนหนึ่งไว้ในป่าเธอให้เงินกับคนนั้นจำนวนมาก ฉันเดินออกไปถามเธอ ฉันไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินว่าเธอจะยอมรับมันง่ายดายขนาดนั้น เธอต้องการปิดปากฉันไม่ให้พูดเรื่องนี้ไปตลอดกาลและพยายามให้ฉันลงไปที่เหวนั่น ในที่สุด… ในที่สุด…”

เมเรดิธแสร้งทำเป็นหวาดกลัวขณะที่น้ำตาของเธอทำงานอย่างดี แก้มทั้งสองข้างของเธอเปียกปอนไปด้วยย้ำตาอย่างควบคุมไม่ได้

เจเรมี่รู้สึกได้ว่าขมับทั้งสองข้างของเขากำลังสั่นรัว ๆ การหายใจที่เป็นปกติก่อนหน้านี้หายวับ

ไปกับตา เขารู้สึกว่ามันยากมากที่จะหายใจในตอนนี้

“สุดท้ายแล้วมันยังไง? บอกผม!” เขาคำรามออกมา คิ้วของเขาเริ่มผูกกันเป็นปม

เมเรดิธตัวสั่นและพูดว่า “ในตอนสุดท้าย เธอบังเอิญตกลงไปที่นั่นแทน!”

“คุณว่าไงนะ? เธอตกลงไป?” มือของเจเรมี่ที่จับอยู่บนไหล่เมเรดิธทิ้งตัวลงอย่างไร้เรี่ยวแรง เกิดพายุในดวงตาที่มีเสน่ห์ของเขา

เขาหันหลังกลับและมุ่งหน้าออกไปทางป่านั้นท่ามกลางสายฝนในฤดูใบไม้ร่วงที่ตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ

หัวใจที่แข็งแกร่งของของเขาว่างเปล่า ในขณะนั้นความรู้สึกที่เขาเคยสูญเสียมาเดลีนไปเมื่อสามปีก่อนได้ย้อนกลับเข้ามาในใจเขาอีกครั้ง ตัวเขาเองรู้สึกราวกับว่าหัวใจเขากำลังดิ่งลงเหว

เมเรดิธกำหมัดแน่นทั้งสองข้างในขณะที่เฝ้าดูชายที่รักกำลังฝ่าสายฝนออกไปเพื่อช่วยศัตรูหัวใจ

คิดไม่ถึงเลยว่าเจเรมี่จะสนใจวีล่าถึงขนาดนี้ เขาไม่สนใจแม้แต่ความปลอดภัยของลูกชายตัวเองและเข้าไปในป่าเพื่อจะตามหาวีล่า ผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันได้ไม่นาน

“หืม ดีจริง ๆ ที่ผู้หญิงคนนั้นได้ตายไปสักที” เมเรดิธกัดฟันกรอด พร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย ปรากฏขึ้นอยู่บนใบหน้าเธอหลังจากนั้น