บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 358

คำพูดโต้กลับของเขาทำเอามาเดลีนประหลาดใจ แต่ทว่า การแสดงออกที่จริงจังของเขากำลังบอกกับมาเดลีนว่าเขาไม่ได้พูดเล่น

“ผมจะทำทุกอย่างเพื่อคุณไม่ว่าอะไรก็ตามที่คุณมีความสุข”

“เจเรมี่ เจเรมี่!”

หลังจากเจเรมี่จบคำพูดจบ เมเรดิธลุกลี้ลุกลนเข้ามาในวงสนทนาระหว่างพวกเขาในขณะที่เธอดูบ้าคลั่งและวิตกกังวล

มาเดลีนมองไปข้างหลังของเธอโดยไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตาม เธอกลับไม่พบแจ็คสันที่ควรจะยืนอยู่ข้างหลังเธอ

“เจเรมี่ แจ็คหายไปอีกแล้ว!”

เมเรดิธวิ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าเจเรมี่ด้วยดวงตาแดงก่ำ

“ความผิดของฉันเอง ฉันดูแจ็คไม่ดีเอง เจเรมี่ คุณจะด่าทอฉันก็ได้ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะความประมาทและความเผลอของฉัน ฉันจดจ่อกับการตามหาคุณมากจนละเลยแจ็ค ฮือ…”

มาเดลีนดูท่าทางการแสดงที่เมเรดิธจัดขึ้น “คุณครอว์ฟอร์ด ร้องไห้ทำไมตอนนี้ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย หากเธอกังวลเกี่ยวกับเด็กคนนี้จริง ๆ เธอจะไม่มีทางให้เขาหายไปจากสายตาของเธอได้เลย”

“วีล่า ก็เขาไม่ใช่ลูกของเธอ มันคงเป็นเหตุผลที่เธอสามารถพูดแบบนั้นออกมาได้ แจ็คเป็นลูกของฉันและเจเรมี่ เธอไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกนี้!”

“พอเถอะ” เจเรมี่ขมวดคิ้วและขัดจังหวะแบบเย็นชา “สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับตอนนี้ก็คือตามหาเขาให้พบ”

เมเรดิธขมวดคิ้วของตัวเองและปิดปากไม่พูดอะไรอีก

“ฉันคิดว่าฉันจะออกตามหาเขาเหมือนกัน” มาเดลีนมองเจเรมี่ แล้วรีบเดินไปหาลิเลียน

เธอเล่าให้ลิเลียนฟังว่าเกิดอะไรขึ้นและฝากเธอไว้กับครูให้ช่วยดูแล ก่อนที่ เธอจะเริ่มออกตามหาแจ็คสัน

แม้ว่าจะตามหาเขาไปทุกหนทุกแห่งแล้ว ก็ไม่มีใครเจอแจ็คสันในที่ที่ออกตามหาอยู่เลย

วันที่ฟ้าโปร่งสดใสในช่วงฤดูใบไม้ร่วง ในตอนบ่าย ขณะนี้อากาศเปลี่ยนแปลงไปท้องฟ้ากลายเป็นสีเทา คล้ายว่าฝนกำลังจะตกลงมา

นอกจากครูของแจ็คสันแล้ว ครูคนอื่น ๆ และผู้ปกครองทุกคนก็พาเด็ก ๆ กลับมารวมตัวเตรียมตัวกลับไปที่โรงเรียน

แน่นอนว่า ฝนได้เริ่มตกหลังจากนั้นไม่นาน

ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ มาเดลีนก็ยิ่งรู้สึกกังวลมากเท่านั้น

เธอกลัว เธอกวิตกว่าจะหาแจ็คสันไม่เจอ เธอกังวลว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับแจ็คสันในป่าหรือเปล่า

เมื่อเธอนึกถึงดวงตาที่ไร้หนทางและไม่สบายใจของแจ็คสันในคืนนั้นแล้ว มาเดลีนรู้สึกได้ว่าหัวใจของเธอพองขึ้นคับแน่นในลำคอของตัวเอง ทำให้เธอหายใจไม่ออก

“แจ็คอยู่ในนั้นหรือเปล่า? ฉันวีล่าเอง” มาเดลีนส่งเสียงเรียกแต่กลับพบความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้า ตัวเธอเปียกโชกไปด้วยน้ำฝน

วีล่าเดินไปในป่าซึ่งมุ่งหน้าไปยังถนนพินวีล

“แจ็ค นายอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

หลังจากที่เธอส่งเสียงเรียกออกไป เธอได้ยินเสียงสะอื้นของเมเรดิธจากระยะไกล

“แจ็ค อย่าทำให้ฉันกลัว แจ็ค…”

มาเดลีนหยุดเดินไปทางนั้นก่อนจะวิ่งไปยังทางลาดชันที่เมเรดิธยืนอยู่

เมเรดิธกำลังนั่งยอง ๆ อยู่ข้างทางชันนั่น มีจี้อยู่ในมือในขณะที่เธอสะอื้นอยู่ที่เชิงสูงลาดชันคล้ายเหว

“เมเรดิธ ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้?”

“แจ็คตกลงไป!”

“อะไรกัน?” มาเดลีนหายใจอย่างติดขัดจนรู้สึกได้ถึงความกลัวที่อธิบายไม่ได้เข้าครอบงำหัวใจเธอ

เธอไม่มีเวลาคิด ฉันรีบหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่เธอกำลังหมุนตัวกลับไปนั้น เมเรดิธคว้าตัวเธอไว้ “วีล่า ฉันรู้ดีว่าเธอเกลียดฉันมาก แต่ขอร้องล่ะ ช่วยลูกชายฉันที แจ็คยังเป็นเด็ก ถ้าเธอจะเกลียดใคร ก็ขอให้เธอเกลียดฉันเถอะ!”

“ฉันต้องไปตามคนมาช่วยแจ็คสัน ถ้าไม่อย่างนั้น เธอคิดว่าเราสองคนจะช่วยแจ็คสันได้งั้นเหรอ?”

“ไม่!” เมเรดิธหยุดเธอ

“ทำไมกัน?”

“เพราะ…” เมเรดิธพูด แววตาของเธอเปลี่ยนไป แววตาทั้งสองข้างของเธอดูเป็นอสรพิษร้าย“เพราะเจ้าเด็กบ้านั่นกำลังรอเธออยู่ที่นั่นไงล่ะ!”

หลังจากเสียงหัวเราะอันชั่วร้ายนั้นดังออกมา เมเรดิธจงใจผลักมาเดลีนสุดแรงให้ตกไปยังเหวลาดชันนั้น

มาเดลีนรับรู้ว่านี่เป็นเป็นเพียงอุบายของเธอ มาเดลีนจึงรีบคว้าแขนของเมเรดิธ แต่ทว่า โชคไม่เข้าข้างเธอเนื่องจากฝนตกทำให้พื้นเปียก มาเดลีนลื่นและตกลงไปหลังจากที่เธอเสียการทรงตัว