บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 357

มาเดลีนได้ยินเจเรมี่แนะนำตัวเองออกไป เธอก็ตกตะลึง เธอเงยหน้าขึ้นมองเจเรมี่ที่กำลังอุ้มลิเลียนเอาไว้ยังห่วง ดวงตาของเขาฉายแววแห่งความโกรธจ้องตรงไปยังชายที่พุ่งเข้ามา

“พ่อ! ผู้ชายคนนั้น! เขารังแกผม!” เด็เกเรคนนั้นวิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังชายคนดังกล่าว จากนั้น เขาก็ชี้ไปที่เจเรมี่และเริ่มฟ้องผู้เป็นพ่อเกี่ยวกับเรื่องนั้น

ชายคนนั้นถูมือของเขาเข้าด้วยกันแล้วราวกับว่าเขากำลังจะเริ่มทำสงครามกับเจเรมี่ แต่ในขณะเดียวกัน เมื่อเขาเห็นใบหน้าของเจเรมี่อย่างชัดเจนแล้วทำให้เขาแทบล้มทั้งยืน “ค-คุณวิทแมน คุณนั่นเอง!”

เจเรมี่ไม่แยแสกับชายที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง อีกทั้ง เขายังจำไม่ได้ว่าชายคนนี้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเขา ชายคนดังกล่าวไม่รอช้ารีบแนะนำตัวเองด้วยรอยยิ้มประจบสอพลอ “นายท่านวิทแมน ผ-ผมเป็นพนักงานแผนกวิศวกรรมบนชั้น 16 ในบริษัทของคุณ คุณคงไม่รู้จักผม แต่ผมเคยเห็นคุณมาก่อน ผมไม่คิดว่าจะถูกโชคชะตานำพาให้มาเจอกันที่นี่!

“โอ้ สาวน้อยคนนี้คือลูกสาวของคุณเองงั้นเหรอ? ไม่น่าแปลกใจที่เธอสวยมาก เธอได้รับสืบทอดยีนที่ยอดเยี่ยมมาจากคุณทั้งหมด ดูแค่จมูกและปากของเธอมันก็เหมือนกับถอดแบบคุณมา…”

เมื่อเธอได้ยินแบบนั้น มาเดลีนทนให้ชายคนนั้นพูดมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว เธอเอ่ยขัดจังหวะขึ้นด้วยความโกรธ “ขอโทษด้วย คุณคะ คำพูดจาของคุณฉันว่ามันน่าเหลือเชื่อเกินไป แต่ทำไมไม่สอนมารยาทพื้นฐานให้กับลูกชายของคุณบ้างล่ะ?” มาเดลีนดุผู้ชายคนนั้น เมื่อชายคนนั้นทำการที่จะตอบโต้กลับ เขาเห็นมาเดลีนเดินไปหยุดอยู่ข้างเจเรมี่และอุ้มลิเลียนไว้ในอ้อมแขน

“โอ้ นี่คือภรรยาของคุณเหีอครับ นายท่านวิทแมน? ช่างสง่างามสูงส่งและเป็นไปด้วยมารยาท คุณพูดถูกแล้วที่สั่งสอนผมแบบนี้ นายหญิงวิทแมน ผมจะสั่งสอนลูกชายของตัวเองเมื่อกลับบ้านไป!”

ชายคนนั้นตบหัวเด็กเกเรคนนั้นก่อนจะทำสีหน้ามืดมิด

“เจ้าตัวแสบ รีบเดินเข้าไปเลยและขอโทษเด็กผู้หญิงคนนั้น ถ้าแกรังแกเธออีก พ่อจะตีให้ก้นหลุดออกมาเลย!”

ในนาทีนี้เด็กเกเรคนนั้นไม่มีความหยิ่งหลงเหลืออยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมองอย่างกระวนกระวายและพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก “ฉัน-ฉันขอโทษ ฉันจะไม่ทำมันอีก…”

“นายท่านวิทแมน ค-คุณพอใจไหม?” ชายคนนั้นยิ้มความประจบสอพลอ

เจเรมี่เหลือบตามองหน้าเขาด้วยแววตาเยือกเย็น “รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี ความผิดทั้งหมดนี้ฉันถือว่านายเป็นผู้กระทำ นายจะได้รับจดหมายเตือนในสัปดาห์หน้า หากนายได้รับเพิ่มอีก 1 ฉบับตอนนั้นนายก็ควรส่งจดหมายลาออกของตัวเองมาได้เลย”

ชายคนนั้นไม่มีเลือดมาหล่อเลี้ยงอยู่บนใบหน้าจนทำให้ใบหน้าของเขาขาวโพลน จู่ ๆ เขาก็รู้สึกเหมือนคนงี่เง่าที่เปิดเผยตัวตนของเขาและสร้างปัญหาให้ตัวเอง “นาย-นายท่านวิทแมน นายท่านวิทแมน ให้ผมอธิบายก่อนว่า…”

เจเรมี่หันหลังให้อย่างเมินเฉยก่อนจะเดินไปหามาเดลีน เมื่อเขามายืนอยู่ใกล้เธอ เขาได้ยินเสียงน่ารักของลิเลียนถามขึ้นว่า “คุณแม่คะ ผู้ชายใจดีสุดหล่อคนนี้บอกว่าเขาเป็นพ่อของลิลลี่ด้วย ตอนนี้หนูมีพ่อสองคนเลยเหรอคะ?”

สีหน้ามาเดลีนเปลี่ยนไป จากนั้น เธอได้ยิ้มออกมา “แน่นอนว่าไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนะ จำไว้นะ ลิลลี่ ลูกมีพ่อเพียงคนเดียว และชื่อของเขาคือ-”

“เจเรมี่ วิทแมน”

“...”

จังหวะการพูดของมาเดลีน ถูกขัด เธอเงยหน้าขึ้นมองไปยังต้นเสียง เธอเห็นเจเรมี่เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับใบหน้าอ่อนโยนของเขา

แม้ว่าวันนี้เขาจะใส่เพียงแค่ชุดวอร์มแบบเรียบง่าย แต่ความสง่างามและอารมณ์พื้นฐานของเขาไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย ลมของฤดูใบไม้ร่วงได้พัดผมที่ปกคลุมอยู่บนหน้าเขาให้ปลิวไสว ในขณะนั้น เขาดูเหมือนเด็กหนุ่มช่วงวัยรุ่น

เจเรมี่ ไปหยุดอยู่หน้ามาเดลีนก่อนจะเอามือของเขาลูบหัวลิเลียน

“ลิเลียน จากนี้ไปฉันจะเป็นพ่อของเธอนะ”

“คนใจดีจะเป็นพ่อของหนูเหรอคะ ตาของคนใจดีสวยจัง” สาวน้อยกระพริบตากลมโตของตัวเอง

“ใช่แล้วล่ะ” เจเรมี่พยักหน้า ดวงตาของเขาจริงจังมาก

มาเดลีนวางลิเลียนจากอ้อมแขนลงบนพื้นและยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน “ลิเลียน ไปเล่นกับเพื่อน ๆ ก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะตามไป”

“ก็ได้ค่ะ” ลิเลียนตอบกลับอย่างว่านอนสอนง่ายและวิ่งไปเล่นอย่างไร้เดียงสา

“คุณจะแต่งงานกับผมในไม่ช้า คุณจะกลายเป็นภรรยาของผม คงไม่ผิดที่จะพูดว่าลิเลียนเป็นลูกสาวของผม ใช่ไหม?”

เสียงคำอธิบายของเจเรมี่ผ่านทะลุจากด้านหลังเธอ

มาเดลีนระงับความไม่พอใจเอาไว้ในใจ และมองเข้าไปในดวงตาเขากับรอยยิ้มนั้น

“มันก็จริง แต่ลิเลียนยังเด็กอยู่ ฉันไม่ต้องการให้เธอมีปัญหาเข้ามาพัวพันกับเรื่องของผู้ใหญ่”

เจเรมี่พยักหน้าขณะใช้ความคิด มีรอยยิ้มขนาดกว้างบนใบหน้าเขา “ผมเองก็ไม่เคยสังเกตเรื่องนี้มาก่อนเหมือนกัน แต่หลังจากที่ได้ฟังสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นพูด ฉันก็รู้สึกว่าลิเลียนหน้าตาเหมือนกับผมเหมือนกันนะ”

“...” มาเดลีนกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย “ผู้ชายคนนั้นก็แค่พยายามจะจบเรื่องกับคุณก็เท่านั้น ลิเลียนเป็นลูกสาวของเฟลิเป้ เป็นไปได้ยังไงที่เธอจะมีหน้าตาเหมือนกับคุณ? หรือไม่บางทีทั้งคุณและลิเลียนอาจดูคล้ายกันเล็กน้อยนั่นก็เป็นเพราะคุณกับเฟลิเป้เป็นลุงและหลานไง”

เจเรมี่มองมาเดลีนด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยหลังจากเธอพูดจบ สิ่งเหล่านั้นมีความหมายลึกซึ้งในเบื้องหลังดวงตาของเขาซ่อนอยู่

เธอยิ้มออกมา “เจเรมี่ คุณหึงเหรอ?”

เจเรมี่ยกมุมริมฝีปากของเขาขึ้น มีแววตาเจ้าเล่ห์ของเขา มองกวาดไปทั่วใบหน้าที่มีเสน่ห์ของมาเดลีน

“ก็ใจคุณอยู่กับผมแล้ว มีเรื่องอะไรที่ทำให้ผมต้องหึงอีกงั้นเหรอ?”

“มันดีแล้วล่ะถ้าคุณคิดแบบนั้น” มาเดลีนพูดอย่างยินดี “ว่าแต่ ทำไมคุณถึงไม่ไปอยู่กับลูกชายของคุณล่ะ? แม้ว่าฉันจะไม่ชอบเมเรดิธ แต่นั่นไม่เกี่ยวอะไรกับแจ็คสันเด็กคนนั้นที่เป็นเด็กที่น่ารักเลยนะ”

“คุณชอบแจ็คสัน?”

“ใช่สิ” มาเดลีนยอมรับมัน

เธอหลงรักแจ็คสันในส่วนลึกของหัวใจ เธอเองมีความรู้สึกสงสารเด็กคนนั้นเหมือนกัน

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่อยู่บนหน้ามาเดลีน เจเรมี่ก็ครุ่นคิดบางอย่างอย่างหนัก จากนั้น เขาก็พูดขึ้นมาว่า “ในเมื่อคุณชอบเด็กคนนั้นขนาดนั้น งั้นผมจะช่วยให้คุณได้เด็กคนนั้นมาดูแลเอง”