บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 374

มาเดลีนก้มหน้าลงมองดูใบหน้าที่อยู่ด้านล่างที่กำลังตกอยู่ในอาการสะพรึงกลัว เธอหรี่ตาลงเขม่นใส่พวกเขา เปลวเพลิงของความเกลียดชังที่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจถูกฉายผ่านแววตาของเธอ ทิ่มทะลุเจาะผ่านพวกเขาอย่างไม่ลดละ

“ฉันให้การดูแลและปฏิบัติกับพวกคนเหมือนจะเป็นพ่อแม่ของตัวฉันเอง ฉันเต็มใจมอบกระดูกสันหลังของตัวเองเพื่อช่วยชีวิตเมเรดิธเอาไว้ แต่คุณสองคนล่ะ? ฉันไม่เคยคาดหวังอะไรมากกว่าการที่ทั้งสองคนจะแค่ขอบคุณฉันในสิ่งที่ฉันได้ช่วยเหลือเมเรดิธก็เท่านั้น แต่นี่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าทั้งคู่จะแว้งมากัดมือคนที่ช่วยเหลือครอบครัวตัวเองแบบนี้!”

“...”

“...”

“ฉันไม่เคยใส่ร้ายใคร และฉันไม่เคยทำอะไรที่ทำให้ทุกคนเจ็บช้ำน้ำใจ แต่ทำไมทุกคนถึงร่วมมือกันทำร้ายและทรมานฉันครั้งแล้วครั้งเล่า!

“ฉันเจ็บปวดมาก มันเจ็บมากจริง ๆ คุณเตะฉันเข้าที่หน้าอกและยังไม่สนใจในวันที่ฉันล้มลงและอาเจียนออกมาเป็นเลือด พวกคุณทั้งสองคนทิ้งฉันไว้ที่นั่นเพื่อให้ฉันได้มีชีวิตที่รันทดท่ามกลางสายฝน!”

มาเดลีนเอ่ยเรื่องราวในอดีตที่เคยถูกกระทำจากพวกเขามาเป็นข้อ ๆ ดวงตาของเธอเป็นอันตรายมากในตอนนี้

“พวกคุณไม่มีแม้แต่พื้นฐานของความเป็นมนุษย์! ไม่สิ พวกคุณไม่ใช่มนุษย์ซะด้วยซ้ำ!”

ทันทีที่จบประโยค ในที่สุดประสาทรับรู้ของจอห์นและโรสก็ตามเรื่องราวในสถานการณ์ปัจจุบันนี้ได้ทันว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้น

โรสใช้สายตาจ้องมาเดลีนอย่างละเอียดถี่ถ้วน ดวงตาของเธอค่อย ๆ เบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด

“เธอ… มาเดลีน! เธอคือมาเดลีน! เธอไม่ใช่ วีล่า ควินน์ เธอคือ มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด!”

มาเดลีนเลิกคิ้วขึ้นอย่างท้าทาย “ถูกต้อง ฉันคือมาเดลีน คนที่เธอปรารถนาที่จะฆ่าอยู่ทุกวัน”

!!!

ราวกับสายฟ้าฟาดผ่าลงมาใส่พวกเขา ดวงตาของทั้งสองกำลังจะหลุดออกจากเบ้า สมองของพวกเขาไม่รับรู้อะไรในตอนนี้

“ธ-เธอยังไม่ตาย!”

“คนที่คอยเอาแต่ทำร้ายฉันยังอยู่สบายดี มีเหตุผลอะไรกันที่ฉันจะต้องตายไปแบบนั้นด้วย?”

“เธอ…” ดวงตาของโรสแดงก่ำด้วยความโกรธ “เธอยังมีชีวิตอยู่ดีสินะ นังคนสารเลว ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอจ้องเล่นงานเมอร์ ในทันทีที่เธอปรากฏตัว เธอต้องการอะไร? จะบอกอะไรเอาไว้ให้นะ เมอร์ มีเจเรมี่ และตระกูลมอนต์โกเมอรีหนุนหลังอยู่ เธอยังกล้าที่จะทำอะไรลล่ะก็ เธอจะ—”

“อ้าว นี่ยังไม่ตื่นจากฝันอีกเหรอ?” มาเดลีนหัวเราะลั่นขัดจังหวะ “เธอคิดว่าเจเรมี่จะยื่นมือออกไปช่วยนางฟ้าตัวน้อยที่ล้ำค่าของเธอไหม? และในส่วนที่เกี่ยวกับมอนต์โกเมอรี เธอน่าจะรู้ดีกว่าใครว่าใครคือทายาทของมอนต์โกเมอรีตัวจริง”

“...”

โรสเริ่มพูดติดขัดในขณะเดียวกันกับที่เธอไม่รู้ว่าจะโต้ตอบอะไร

เธอผลักจอห์นให้รู้สึกมีสติด้วยความโกรธ “คุณมัวรออะไรอยู่ล่ะ? จับเธอไว้สิ!”

จอห์นรีบลุกขึ้นไปหาอาวุธมาทำร้ายมาเดลีน

“ยัยผู้หญิงสารเลว! มาเดลีน นังแพศยา! ถ้าตอนนั้นเราสามารถผลักเธอให้ลงนรกไปได้ เราก็สามารถทำได้ในวันนี้เช่นกัน คอยดู!”

ดวงตาของโรสเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เธอเห็นจอห์นเดินเข้ามาพร้อมมีดที่ถือในมือ เธอทนต่อความเจ็บที่ก้นของเธอและกระโจนใส่มาเดลีน

มาเดลีนหลบหลีกการโจมตีจากเธอได้ หลังจากนั้น เธอได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่ดังกึกก้องอย่างคุ้นเคยด้านนอกของตัวบ้าน

ใกล้เวลาแห่งความสนุกแล้ว

เธอหยุดโต้ตอบแล้วไม่ขยับเขยื้อนใด ๆ จอห์นหลงคิดว่าเธอกำลังกลัวมีดที่เขาถือ เมื่อเห็นดังนั้น เขาจึงใช้โอกาสนี้เอามีดจ่อคอเธอ

“อย่าขยับ!”

ปัง

ไม่กี่วินาทีหลังจากที่จอห์นขู่เธอ ประตูก็ถูกใครบางคนถีบเปิดอ้าออก

เจเรมี่เห็นจอห์นถือมีดจ่อที่คอของมาเดลีนและทันใดนั้นมีกระแสน้ำเย็นไหลผ่านสะท้อนออกมาทางดวงตาเย็นชาของเขา

มาเดลีนแอบยิ้มกริ่มในใจ แต่ยังคงแสดงท่าทีหวาดกลัวออกมา “เจเรมี่ ช่วยฉันด้วย พวกเขาจะฆ่าฉัน…”

“สารเลว!”

เจเรมี่สบถออกมา น้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยเจตนาที่สามารถฆ่าคนได้

จอห์นตัวสั่นเมื่อสบตากับก้อนน้ำแข็งมหึมาของเจเรมี่ แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมา เจเรมี่เข้าประชิดตัวเขาและเตะเขากระเด็นออกไปอย่างไม่ทันตั้งตัว

เจเรมี่ดึงมาเดลีนมาไว้ในอ้อมแขน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวลมากมาย

“วีล่า คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? เจ็บตรงไหม?”

ในจังหวะเดียวกันกับที่จอห์นถูกเตะออกไปอย่างไม่ทันตั้งตัว มีดเล่มนั้นได้ร่วงหล่นปักที่หน้าขาของโรส

“โอ้ย!” โรสคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้นในขณะที่เห็นว่าเจเรมี่กำลังปลอบประโลมมาเดลีนด้วยความอ่อนโยนและแสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใย เธอลืมไปว่าเมเรดิธเคยบอกเอาไว้ว่าเจเรมี่รักมาเดลีนมาตลอดเวลา เธอตัดสินใจโพล่งพูดบางอย่างออกด้วยความหยิ่ง “เจเรมี่ อย่าไว้ใจผู้หญิงคนนี้ เธอไม่ใช่ วีล่า ควินน์! เธอคนนี้เป็นผู้หญิงเลว มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด ต่างหาก!”