บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 375

“เจเรมี่ สิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริงและนายจะต้องฟัง นังตัวดีคนนั้นที่ยืนอยู่ คือนังมาเดลีน!” โรสชี้ไปในทางที่มาเดลีนยืนอยู่และกัดฟันพูดออกมา

จอห์นพูดแทรก “เจเรมี่ สิ่งที่ภรรยาของฉันพูดเป็นความจริง วีล่า ควินน์ เป็นสิ่งที่น่ารังเกียจที่สุดเป็นสัตว์ป่าตัวเดียวกันกับ มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด!”

“หุบปาก!” น้ำเสียงของเจเรมี่ยังคงไว้ซึ่งความเย็นและถูกเคลือบไปด้วยน้ำแข็งที่หนาขึ้นกว่าเดิมจากการที่ได้ยินคนพวกนี้พูดดูถูกมาเดลีน ผู้หญิงที่เขาคิดถึงสุดหัวใจ “กล้าดียังไงถึงมาลอบทำร้ายวีล่า สิ่งนี้เพื่อต้องการระบายความแค้นให้กับเมเรดิธงั้นหรอ? ถ้างั้นพวกคุณก็ต้องจ่ายคืนให้กับสิ่งนี้อย่างสาสมเช่นกัน”

หลังจากที่คำพูดที่ไม่แยแสของเขาจบลง ดวงตาของจอห์นและโรสพากันหดเกร็งด้วยความกลัว พวกเขารู้สึกราวกับว่ามีถังน้ำเย็นเฉียบถูกเทลงมาจากเหนือศีรษะของพวกเขา ทำให้อุณหภูมิภายในร่างกายของพวกเขาถึงกับดิ่งลงทันที

“วีล่า ให้ผมไปส่งที่บ้านนะ” เสียงของเจเรมี่เปลี่ยนไปเมื่อหันไปพูดกับคนตัวเล็กข้างกายของเขา แม้แต่ภายในดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนและอบอุ่นคล้ายกับลมหนาวในฤดูใบไม้ผลิที่พัดมาอย่างแผ่วเบา ต่างกับก่อนหน้านี้ราวกับฟ้ากับเหว

มาเดลีนเอนตัวพิงหน้าอกของเจเรมี่แสดงท่าทางด้วยความตกใจ ดวงตาของเธอดูน่ารัก “เจเรมี่ ฉันดีใจมากเลยที่คุณมาทันเวลา ตอนนี้ฉันกลัวมากเลยนะที่จะถูกพวกเขาฆ่า”

“เธอ… มาเดลีน สารเลว! หยุดแสดง!” โรสตะคอกใส่อย่างโกรธจัด ก่อนจะเน้นย้ำอีกครั้ง “เจเรมี่ ผู้หญิงคนนี้คือมาเดลีน! เธอยอมรับมันเมื่อกี้นี้!”

“เจเรมี่ ฉันไม่ได้พูดอย่างนั้นเลยนะ พวกเขาต้องการที่จะช่วยเหลือเมเรดิธให้พ้นจากข้อหาของอาชญากรรมของเธอ ฉันคือพยานปากสำคัญ ดังนั้น พวกเขาจึงต้องการที่จะฆ่าฉัน เพราะฉันคือพยานที่สำคัญที่สุดในคดีนี้” มาเดลีนพูดออกมาเบา ๆ ความดุดันและชัดเจนอันน่าสะพรึงกลัวที่จอห์นและโรสได้ประสบเห็นมันกับตาบนดวงตาที่มีเสน่ห์ของเธอได้หายไปแล้ว เธอในขณะนี้เป็นเพียงแค่ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่งที่โดนทำร้ายเท่านั้น

“มาเดลีน เธอ…” โรสโกรธจนหน้าแดง และในขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมา เธอเห็นเจเรมี่จับไหล่ของมาเดลีนอย่างอ่อนโยนก่อนจะหันหลังเดินจากไป

มาเดลีนพิงหน้าอกของเจเรมี่และไม่ลืมที่จะหันกลับมามองพวกเขาด้วยชัยชนะ เธอปลายสายตามองไปทางพวกเขาด้วยความยั่วยุ

ในขณะที่เธอเห็นจอห์นและโรสแทบระเบิดออกมาด้วยความโกรธ เธอก็ส่งยิ้มเยาะเย้ยให้พวกเขา

มาเดลีนก้าวขาเข้าไปในรถของเจเรมี่ ในช่วงสามปีที่เธอใช้เวลาอยู่ในปเมืองเอฟ มาเดลีนมีใบขับขี่เป็นของตัวเอง แต่เธอไม่ได้บอกให้เจเรมี่ให้ทราบเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอไม่มีทางยอมให้เขารู้ว่าเธอคือคนที่ขับรถมาที่นี่ด้วยตัวเอง

และก่อนที่เธอจะมาถึงที่นี่ เธอส่งข้อความไปบอกเขาว่าจอห์นและโรสพาเธอมาที่นี่ เธอขอให้เขามาช่วยเธอโดยเร็ว

ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นและเขาก็มาทันเวลาพอดี

พวกเขาคิดว่าเมเรดิธจะต้องแปลกใจอย่างมาก แต่ผิดพลาดเธอรู้เรื่องนี้มาก่อนแล้ว

เมเรดิธกัดฟันของตัวเองแน่น แววตาของเธอในตอนนี้เต็มไปด้วยความอาฆาตที่ถูกฉายออกมาผ่านดวงตา “นังจิ้งจอกตัวนั้น วางกับดักทั้งหมดให้หนูเดินไปตกในหลุมที่มันวางเอาไว้!”

โรสสัมผัสก้นที่บาดเจ็บของเธอ ด้วยความร้อนรน “แม่ไม่คิดว่านังจิ้งจองตัวนั้นจะยังมีชีวิตอยู่ ผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ปรากฏว่าเธอเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมและกลายเป็นคนละคน สิ่งที่เลวร้ายที่สุดนั่นคงเป็นเพราะว่าเจเรมี่เชื่อใจเธออย่างไม่มีข้อแม้ ในขณะที่ลูกยังติดอยู่ในนี้เมอร์ พวกเราทำอะไรได้บ้างตอนนี้?”

เมเรดิธได้ฟังดังนั้นมันอดไม่ได้ที่เธอจะกำหมัดแน่นและเผยความไม่พอใจออกมาผ่านทางดวงตา “เจเรมี่ เชื่อใจเธออย่างไม่มีข้อแม้นั่นก็เป็นเพราะใบหน้าเน่านั่นของเธอ!” เธอพูดก่อนจะมองไปที่โรสและจอห์น เธอเอ่ยปากเตือนอย่างขึงขังว่า “อย่าให้เจเรมี่รู้ว่านังตัวดีคนนั้นคือมาเดลีน ถ้าไม่อย่างนั้นแล้วล่ะก็ เราทุกคนจะจบสิ้น”

“...”

เมื่อโรสและจอห์นได้ยินดังนั้น พวกเขาต่างมองหน้ากัน