บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 392

พวกเขาอยู่ที่นี่แล้ว โดยที่เจเรมี่พาเธอผ่านประตูคฤหาสน์วิทแมนแสดงออกมาอย่างมีความสุข

บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่ผู้คนหมายถึงอนาคตที่คาดเดาไม่ได้

คุณนายวิทแมน คาเลน เบวแมน เธอรีบเข้าไปถามทันทีเมื่อรู้ว่าเจเรมี่มาถึงแล้ว “จริงหรือเปล่า เจเรมี่ เรื่องที่แม่อ่านบนอินเทอร์เน็ต? เมเรดิธทำสิ่งเหล่านั้นจริงเหรอ? เธอโดนคดีนานถึง 12 ปีเลยเหรอ? เธอแกล้งทำเป็นลูกสาวของมอนต์โกเมอรีด้วยงั้นเหรอ?”

เจเรมี่ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ผมไม่อยากได้ยินชื่อเธอแล้ว”

“แต่...”

“วันนี้คู่หมั้นของผมจะมาพบพ่อกับแม่ ผมจะขอบคุณมากถ้าแม่ไม่พูดถึงชื่อนั้นและเรื่องที่น่าสลดใจ” เจเรมี่ขัดจังหวะอย่างเย็นชาก่อนจะละสายตาไปมองมาเดลีน “แม่ของผมเป็นคนทำอาหารพวกนี้เอง หวังว่าคุณจะชอบนะ”

“อะไรนะ?” สีหน้าของคาเลนมืดลงในทันที “ลูกบอกแม่ว่าคืนนี้เรามีแขกคนสำคัญ เจเรมี่ ลูกบอกให้แม่ทำอาหารเองด้วย! ลูกกำลังบอกแม่ว่าอาหารที่ทำไว้เพื่อให้ผู้หญิงคนนี้เหรอ?” มาเดลีนขมวดคิ้วที่ละเอียดอ่อนและยิ้มเบา ๆ “ดีใจที่ได้เจอคุณนะ คุณป้า”

“ฉันไม่ดีใจที่ได้เจอเธอเลย นางแม่มด!” คาเลนชำเลืองมองมาเดลีนอย่างดูถูกเหยียดหยาม “เธอทำให้ฉันกินข้าวไม่ลง!”

“วีล่าจะเป็นลูกสะใภ้ของแม่เร็ว ๆ นี้ ได้โปรดอย่าใช้น้ำเสียงแบบนี้ได้ไหม?” เจเรมี่ถามอย่างไม่พอใจ

คุณนายวิทแมนหยุดพูดก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ และเดินไปหานายท่านวิทแมน “คุณเห็นนี่ไหม ลูกชายของคุณเป็นบ้าไปแล้ว! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาพาผู้หญิงที่หน้าเหมือนภรรยาเก่าของเขากลับบ้าน จะหย่ากับยัยสารเลวนั้นไปเพื่ออะไรล่ะถ้าเป็นเช่นนี้?”

นั่นมันยัยสารเลว

ดวงตาของมาเดลีนผงะ ขณะที่เธอเม้มริมฝีปากขณะที่คาเลนดูถูกเธอ

ความอดทนของเจเรมี่เริ่มลดลง “ถ้าแม่ไม่ต้องการลูกสะใภ้ ก็บอกลาลูกชายคนนี้ได้เลยเช่นกัน”

“...” คาเลนหยุดแข็งทื่อเป็นน้ำแข็งเมื่อได้ยินแบบนั้น เมื่อเห็นเจเรมี่ดึงมาเดลีนไปที่ประตู เธอจึงสงบสติอารมณ์ตัวเองและซ่อนคำพูดกับท่าทีไว้ “เอาล่ะ ลืมมันไป ลืมมันไปเถอะ เมเรดิธได้เล่นสนุกกับเรื่องที่ผ่านมา ไม่ต้องพูดถึงเธอที่ปลอมทำเป็นลูกสาวของมอนต์โกเมอรีตลอดเวลา ลูกไม่รักเธอแล้วใช่ไหม? แล้วแม่จะไม่สนใจเรื่องนี้อีกต่อไปล่ะ จะอยู่กับใครก็อยู่ตามที่ลูกต้องการเลย”

คาเลนหันหลังแล้วเดินไปที่ห้องครัว “ฉันจะไปดูว่าน้ำซุปพร้อมทานแล้วหรือยัง”

มาเดลีนถอดแจ็กเก็ตออกแล้ววางกระเป๋าลง “ฉันอยากจะเขาห้องน้ำ เจเรมี่”

เจเรมี่พยักหน้าอย่างอบอุ่นให้เธอ “ระวังด้วยนะ ตกลงไหม? คุณกำลังตั้งท้องอยู่”

“ได้สิ” มาเดลีนตอบอย่างมีเลศนัยก่อนจะเดินไปที่นั่น

นายท่านวิทแมน วินส์ตัน เหลือบมองมาเดลีนแล้ววางหนังสือพิมพ์การเงินลง “วีล่า ควินน์ คนนี้ช่างหน้าเหมือนมาเดลีนมาก เจเรมี่ แกกำลังคิดอะไรอยู่? ทำไมต้องเลือกที่จะแต่งงานกับผู้หญิงที่ดูเหมือนคนที่แกเกลียดมากด้วย?”

“ใครบอกว่าผมเกลียดเธอ?” เจเรมี่โต้กลับ ทำให้วินส์ตันตกตะลึง

ความประทับใจของวินส์ตันที่มีต่อมาเดลีนค่อนข้างเป็นกลาง เพราะเขาเพิ่งพบเธอเพียงสองหรือสามครั้ง นับตั้งแต่เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ทำงานในต่างประเทศ แต่รูปลักษณ์ของมาเดลีนกลับดูสดใสในใจของเขา

แม้ว่าเขาจะไม่ได้พบเจอมาเดลีนบ่อยนัก แต่เขาเคยได้ยินเรื่องเลวร้ายมากมายที่ผู้หญิงคนนี้ได้ทำจากภรรยาของเขา และเขาสรุปได้ว่ามาเดลีนไม่ใช่คนดีและเป็นคนที่ลูกชายของเขาเกลียดเข้ากระดูก

ขณะนี้...

มาเดลีนไม่ได้ต้องการเข้าห้องน้ำจริง ๆ แต่คำพูดของคาเลนทำให้เกิดเปลวไฟแห่งความเกลียดชังในตัวเธอ เธอแค่ต้องใจเย็นลง

เธอคิดว่าแม่ยายของเธอจะช่วยเธอเมื่อเมเรดิธใส่ร้ายเธอเพราะขโมยสร้อยข้อมือไป ในที่สุด คาเลนกลับบอกว่าเธอเป็นคนขโมยสร้อยไปแทน

คาเลนไม่เคยคิดจริงจังกับลูกสะใภ้กำพร้าที่มีฐานะต่ำต้อยคนนี้มาก่อน

หลังจากจัดการกับอารมณ์ของเธอได้แล้ว มาเดลีนก็เดินออกจากห้องน้ำ เธอเดินไปพบกับผู้อาวุโสวิทแมนที่เพิ่งกลับมาจากสวนด้านนอก

“สวัสดีค่ะ คุณปู่วิทแมน เราเจอกันอีกแล้วนะคะ” มาเดลีนทักทายอย่างใจเย็น ในอกของเธอเต็มไปด้วยความเคารพอย่างจริงใจต่อชายตรงหน้า

ผู้อาวุโสวิทแมนตอบอย่างมีความหมายในขณะที่เขาจ้องไปรูปลักษณ์ที่งดงามตรงหน้าเขา “ฉันเคยสงสัย แต่ตอนนี้ฉันค่อนข้างแน่ใจเกี่ยวกับมันแล้ว”

ความสงสัยเพิ่มขึ้นในอกของมาเดลีน แต่เธอกลับแสดงอาการงุนงง “คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรคะ คุณปู่?”

“ผู้อาวุโสวิทแมนเงยหน้าสบตาอย่างชาญฉลาดนั่นเป็นประกายภายใต้แสงไฟ “นี่ใช่เธอ หรือเปล่า มาเดลีน? ฉันรู้ว่าเป็นเธอ”