บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 394

มุมปากของมาเดลีนบึ้งลง ร่องรอยความเจ็บปวดออกจากดวงตาของเธอ

ขณะที่คาเลนกำลังจะนั่ง มาเดลีนก็ขมวดคิ้วและวางมือบนหน้าอกของเธอเอง แสดงอาการอาเจียนออกมา

ทุกคนต่างจ้องมองไปที่มาเดลีนขณะที่เจเรมี่เอื้อมมือออกไปจับเธอด้วยความเป็นห่วง “คุณเป็นไรไหม วีล่า?”

“ฉันได้กลิ่นเหม็นบางอย่าง มันทำให้อยากจะอาเจียน” มาเดลีนตอบเบา ๆ อาจจะเป็นจากซุป เจเรมี่ ฉันรู้สึกแย่ ฉันคิดว่าฉันจะอาเจียน”

“...”

คาเลนแสดงสีหน้ามืดหม่นทันที ซุปนี้เป็นหนึ่งในอาหารที่เธอภาคภูมิใจที่สุด อุดมไปด้วยสารต้านอนุมูลอิสระและวิตามิน แถมเป็นซุปที่เธอชอบทานด้วย

แต่ผู้หญิงคนนี้พูดอะไร?

กลิ่นน้ำซุปเหม็นจนอยากอ้วกงั้นเหรอ?

“เอาซุปออกไป” เจเรมี่สั่ง

สาวใช้ชะงัก แล้วเธอก็พยักหน้าและปฏิบัติตาม

“เดี๋ยวก่อน!” คาเลนหยุดเธอ “เธอกำลังพยายามจะพูดอะไร วีล่า เธอไม่ต้องกินอาหารของฉันก็ได้ ถ้าคิดว่ามันน่าขยะแขยง! อะไรที่เธอพยายามจะสื่อถึง เธอจะบ่นว่ามันทำให้เธอรู้สึกอยากจะอาเจียน เธอทำสิ่งนี้โดยเจตนา ใช่ไหม?”

“วีล่าท้อง อาการคลื่นไส้เป็นผลข้างเคียงปกติทั่วไป ถ้าเธอไม่ชอบกลิ่นอะไร เราก็กำจัดมันให้หมด” น้ำเสียงของเจเรมี่เข้มงวด คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาจะปกป้องวีล่า

“...” คาเลนพูดไม่ออก หันไปจ้องมาเดลีน

มาเดลีนเงยหน้าขึ้นมองอย่างร่าเริงเพื่อสบตากับคาเลนที่กำลังโกรธเกรี้ยวและขมวดคิ้วอย่าง

เยาะเย้ย

อาหารเย็นจบลงอย่างรวดเร็ว สำหรับมาเดลีนดูเหมือนจะไม่ค่อยทานอาหารที่เจเรมี่วางไว้บนจานของเธอมากนัก ดูจากการกัดอาหารเพียงไม่กี่คำนั้น

สีหน้าของคาเลนขุ่นเคืองทุกครั้งที่มาเดลีนไม่ทานมัน

หลังจากทานมื้ออาหารเย็นเสร็จ นายท่านวิทแมนลุกออกจากโต๊ะอาหารเพื่อไปดูโทรศัพท์หลังอาหารเย็น ขณะที่เจเรมี่ไปที่ครัวเพื่อทำอาหารให้มาเดลีนใหม่ เพราะเธอแทบไม่ได้กินอาหารเย็นเลย

มาเดลีนและคุณนายวิทแมนถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในห้องนั่งเล่น

สาวใช้เดินไปพร้อมกับถาดของหวานและผลไม้ มีเพียงมาเดลีนที่แสดงท่าทางด้วยการวางช้อนกลับลงเมื่อทานอย่างไม่ถูกปาก แล้วเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นในขณะนั้นแทน

หลังจากเหลือบมองไปที่ห้องครัว ในที่สุดคาเลนก็โกรธเคืองเมื่อเห็นว่าเจเรมี่ยังไม่เดินกลับมาอีก “เธอจงใจทำแบบนี้ ใช่ไหม วีล่า? การที่ไม่ทานอาหารเย็นที่ฉันทำคืนนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่เธอจงใจทำ แต่การที่เธอทำนิสัยเสียอยฝุ่ตอนนี้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง! เธอต้องการอะไร?”

มาเดลีนเงยหน้าขึ้นมองช้า ๆ “แล้วถ้าฉันทำโดยตั้งใจล่ะ?”

เธอยอมรับอย่างไม่ใส่ใจ ปล่อยให้คุณนายวิทแมนตกตะลึงเพราะเธอไม่ได้คาดคิดเลยว่าจะได้ยินแบบนี้

“เธอ...”

อาหารของคุณมันจืดชืดและมีกลิ่นเหม็นมากจนฉันกลืนอะไรไม่ได้เลย ฉันสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วเป็นเพราะเจเรมี่อยู่ที่นี่ หรือไม่อย่างนั้นฉันจะบ่นเกี่ยวกับคุณแน่ ๆ ถ้าเราอยู่ในโต๊อาหาร”

“อะไร?... เธอกำลังพูดอะไร เธอจะดูถูกการทำอาหารของฉันได้ยังไง?”

“ทำอาหารงั้นเหรอ?” มาเดลีนดมกลิ่นของหวานก่อนจะโยนมันลงบนโต๊ะกาแฟอย่างรังเกียจ แล้วสาดน้ำร้อนบนโต๊ะลงบนชุดราคาแพงของคุณนายวิทแมน

คาเลนสูดลมหายใจขณะที่เธอยืนและชี้นิ้วไปที่มาเดลีน “เธอเป็นบ้าไปแล้วเหรอ วีล่า? เธอสาดน้ำร้อนใส่ฉันได้ยังไง? ฉันรู้ว่ารูปร่างหน้าตาของเธอมันเหมือนนางบ้านั่น แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะน่ารังเกียจเหมือนยัยนั่นมาก มาเดลีน! นางบ้า!"

เมื่อเห็นว่ามาเดลีนยังคงไม่ตอบโต้กลับ ขณะที่เธอเพิกเฉยต่อคำพูด คาเลนเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของมาเดลีนอย่างแรง “ฉันแนะนำให้เธอฟังฉันนะ วีล่า ควินน์ เธอไม่ควรทำให้แม่สามีคนนี้ขุ่นเคือง ถ้าเธออยากแต่งงานกับครอบครัววิทแมน ฉันสาบานต่อพระเจ้าเลยว่า ฉันจะทำให้แน่ใจว่าเธอจะจบลงแบบนางนั่น นางบ้ามาเดลีน! เธอได้ยินฉันไหม?”

มาเดลีนหันไปมองข้อมือของเธอที่คาเลนคว้าไว้ ขณะที่คำเตือนของผู้หญิงดังขึ้นในอากาศ จากนั้นเธอก็ยิ้มอย่างมีเป้าหมายและค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน...