บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 395

“แม่สามีงั้นเหรอ?” มาเดลีนเยาะเย้ยขณะที่เธอพูด การเยาะเย้ยปรากฏให้เห็นในรูปลักษณ์อันน่าหลงใหลของเธอ “กล้าดียังไงมาเรียกตัวเองว่าแม่สามี?”

“...” ดวงตาของคาเลนเบิกกว้างด้วยความตกใจ

มาเดลีนดึงแขนของเธอกลับขณะที่เธอกวาดดวงตาที่ภาคภูมิใจของเธออย่างเย็นชาเหนือการแสดงออกที่หงุดหงิดและโกรธเคืองของคาเลน ทันใดนั้นความเยือกเย็นก็กระจายไปทั่ว “คุณเป็นคนต้องระวังตัวเองเมื่ออยู่ใกล้ฉัน ฉันไม่ใช่ มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด และฉันจะไม่ยอมให้คุณเดินชนฉัน ดุด่าฉัน หรือตีฉันตามที่คุณต้องการได้ง่าย ๆ หรอกนะ”

“นี่เธอ...” มีความโกรธเคืองในดวงตาของคาเลน ขณะที่เธอยกแขนขึ้นเพื่อจะให้บทเรียนแก่มาเดลีน

“หยุด!” น้ำเสียงเยือกเย็นของเจเรมี่พุ่งเข้ามา มือของคาเลนหยุดชะงักกลางทาง

มาเดลีนขมวดคิ้วและแยกริมฝีปากสีชมพูของเธอ “คุณไม่เห็นหรือไงว่าเจเรมี่ห่วงใยฉันขนาดไหน? อย่าทำให้ฉันขุ่นเคือง เข้าใจไหม?”

“...” คาเลนโมโหจนพูดไม่ออก

ความกลัวปรากฏขึ้นในดวงตาของมาเดลีนขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นและเดินไปหาเจเรมี่ “กลับกันเถอะ เจเรมี่ ฉันคิดว่าคุณป้าไม่อยากจะเห็นหน้าฉัน”

เจเรมี่ส่งสายตาเยือกเย็นให้คาเลน “นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะพูดซ้ำ วีล่าจะเป็นลูกสะใภ้ของแม่ในเร็ว ๆ นี้ แม่น่าจะเปลี่ยนทัศนคติที่มองเธอนะ”

“เจเรมี่! ลูกอย่าปล่อยให้ตัวเองตาบอดด้วยสิ่งนี้ คำโกหกของผู้หญิงคนนี้ เธอไม่ได้เปราะบางและไร้เดียงสาอย่างที่ลูกคิด!” คาเลนชี้มาที่มาเดลีนอย่างหงุดหงิดขณะที่เธอเน้นย้ำ

“ทั้งหมดที่ผมได้ยินคือคุณข่มวีล่าครั้งแล้วครั้งเล่า ผมยังเห็นคุณยกมือจะตบเธอเมื่อครู่นี้” เจเรมี่พูดอย่างเฉยเมยขณะที่คลุมแจ็คเก็ตของมาเดลีนบนไหล่ของเธอแล้วจับมือเธอ “ไปกันเถอะ”

“อื้ออ” มาเดลีนพยักหน้า ยอมให้เจเรมี่จับมือแล้วพาเธอออกไป

คาเลนสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้ววิ่งตามพวกเขาไปที่รถ

“เจเรมี่ ทำไมคนเป็นแม่ต้องโกหกลูก? ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนใจดีและน่ารักอย่างที่นายคิดจริง ๆ ! นายจะต้องเสียใจที่แต่งงานกับเธอ เช่นเดียวกับตอนนายแต่งงานกับยัยสารเลวมาเดลีนนั่น!”

เจเรมี่จับพวงมาลัยแน่นขึ้นเมื่อได้ยินจากคำพูดของคนเป็นแม่แบบนั้น

เขายกกระจกข้างคนขับขึ้นด้วยความไม่พอใจอย่างมาก เขาเหยียบคันเร่งแล้วออกไปทันที

เมื่อมองผ่านกระจกมองหลัง มาเดลีนก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นคาเลนกระทืบเท้าด้วยความโกรธท่ามกลางสายลมยามค่ำคืน

เจเรมี่ทำบะหมี่ถ้วยให้มาเดลีน เมื่อพวกเขากลับมาที่คฤหาสน์

บางทีอาจเป็นเพราะความหิว ทำให้มาเดลีนพบว่าบะหมี่มีรสชาติค่อนข้างอร่อยเลยทีเดียว

หากพวกเขาสามารถย้อนเวลากลับไปได้และเขาแสดงให้เธอเห็นถึงความอบอุ่นเพียงเล็กน้อย พวกเขาจะไม่มีวันจบลงแบบนี้

ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงไม่มีโลกแบบนี้

...

ในวันต่อมา เจเรมี่ได้ถูกตีพิมพ์พาดในข่าวว่าเขากำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ วีล่า ควินน์

ในโลกอินเทอร์เน็ตเต็มไปด้วยความคิดเห็นนับพันที่อวยพรทั้งคู่ แต่มาเดลีนไม่สามารถทำให้ตัวเองรู้สึกมีความสุขเมื่อได้อ่านข้อความเหล่านี้

ความคิดเห็นเหล่านั้นครั้งหนึ่งเคยเป็นเชิงลบและเต็มไปด้วยการดูถูกเมื่อเธอแต่งงานกับเขา

ในหลายปีก่อน

ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่อวยพรการแต่งงานกันของพวกเขาในระหว่างพิธีใหญ่ครั้งนั้น คำอธิษฐานที่ไร้เดียงสาและมีความหวังของเธอเป็นสิ่งเดียวที่มีอยู่ในพิธีตอนนั้นเท่านั้น

ตอนนี้เธอได้รับพรจากผู้คนในเมืองทั้งเมืองแล้ว เธอไม่ได้มีความหวังในวัยเยาว์แบบเจ้าสาวอีกต่อไปแล้ว

ในเวลาเดียวกันนั้น จู่ ๆ โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นเมื่อเธอกำลังอ่านความคิดเห็นเหล่านั้นอยู่

มาเดลีนรับสายโดยไม่ต้องคิดอะไรเลย หลังจากเหลือบมองไปที่หมายเลขผู้โทร

“เฟลิเป้” เธอทักทายโดยให้ความสนใจกับคำพูดที่ชายคนนี้พูดก่อนจะพยักหน้า “เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”

มาเดลีนวางสายแล้วหยิบกระเป๋าเงินของเธอออกจากบ้าน

เธอเจอแขกที่ไม่คาดคิดขณะที่เธอก้าวออกไป ทำให้เธอหยุดตรงทางของเธอ

แดเนียลปรากฏตัวอย่างกะทันหัน

การปรากฎตัวของแดเนียล สร้างความรำคาญใจให้กับเธอ “คราวนี้คุณต้องการอะไร?”

“คุณว่างไหม คุณควินน์ ผมอยากพาคุณไปที่ไหนสักแห่ง ถ้าไม่ว่างไม่เป็นไรครับ” แดเนียลถามอย่างอบอุ่น น้ำเสียงของเขาทำให้ดูเหมือนเขาอ้อนวอน

มาเดลีนละสายตาจากเขาอย่างเฉยเมย “ฉันบอกคุณกี่ครั้งแล้ว ว่าฉันไม่ใช่ มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด ฉันไม่มีอะไรจะต้องคุยแล้ว”

เมื่อพูดจบ เธอก็เดินจากไป