บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 396

“มีบางอย่างเกิดขึ้น เอวาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ อาการเธอไม่สู้ดีนัก และสิ่งที่เธอต้องการเป็นครั้งสุดท้ายคือเธอขอที่จะได้เจอคุณอีกครั้งก่อนที่เธอจะจากไป”

จังหวะของเสียงฝีเท้ามาเดลีนได้หยุดชะงักในทันทีก่อนที่หัวใจของเธอจะเริ่มเต้นแรงอย่างผิดจังหวะ

เธอพยายามที่จะเก็บอาการและสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ มีบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกว่านี่อาจจะเป็นบททดสอบบางอย่างของเแดเนียลและเอวากำลังทำอยู่

แล้วทำไมจู่ ๆ เอวาถึงประสบอุบัติเหตุได้? เป็นไปไม่ได้ เธอจะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน!

มาเดลีนใช้ความคิดกับตัวเองอยู่ท่ามกลางความเงียบ ก่อนที่เธอจะใช้สายตามองไปที่แดเนียลและแสดงถึงความน่ารำคาญ

“จะต้องให้ฉันบอกคุณอีกกี่ครั้งถึงจะเข้าใจว่าฉันไม่รู้จักคนที่คุณกำลังพูดถึง อย่ามายุ่งกับฉัน”

เธอรีบทำเป็นเดินจากไปแต่ว่าหัวใจของเธอกลับถูกตรึงแน่นอยู่ในอก

ในเวลานี้สายตาแดเนียลดูเศร้าและผิดหวังเป็นอย่างมากเมื่อเขามองไปยังร่างของหญิงสาวที่กำลังจะเดินจากไปและปฏิเสธความจริงที่ว่านี้อย่างเด็ดขาด “นี่เธอจำเป็นต้องใจร้ายขนาดนี้เลยเหรอ มาเดลีน? เอวาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอไม่ใช่หรือไง เธอจะปล่อยให้เพื่อนของตัวเองจากโลกนี้ปล่อยทั้งที่ยังมีอะไรปิดบังมากมายอย่างนี้เหรอ?”

มาเดลีนได้ยินทุกคำที่แดเนียลพูดออกมาอย่างชัดเจน เธอไม่ได้เดินหนีไปไกลเกินกว่าที่จะได้ยินมัน แม้ว่าคำพูดของเขาจะดูอ้อนวอนแค่ไหน แต่ทว่า ตอนนี้หัวใจของเธอยังคงยืนกรานที่จะไม่หันหลังกลับ

ไม่ใช่ซะทีเดียว เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันทีที่เมื่อเจอมุมเสาที่สามารถเข้าไปซ่อนตัวได้

และสิ่งที่ทำให้เธอต้องตกใจนั่นคือข่าวทางโทรศัพท์บอกกับเธอว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อว่าเอวาได้ทำการเข้ารักษาตัวที่ห้องฉุกเฉินจริง ๆ เนื่องจากอุบัติเหตุร้ายแรงทางรถยนต์ที่คาดไม่ถึง

“เอวา…”

หลังจากที่อ่านจบหัวใจของมาเดลีนเต้นแรงกว่าแต่ก่อนมากกว่าเป็นเท่าตัว

ไม่มีอะไรให้เธอต้องรอช้าเธอรีบโบกแท็กซี่ที่อยู่ข้างทาง เพื่อเดินทางไปยังโรงพยาบาลที่เอวารักษาตัวอยู่ในทันที

มาเดลีนเดินทางมาถึงห้องพักฟื้นผู้ป่วยส่วนตัวหลังจากสอบถามเจ้าหน้าที่เกี่ยวกับข้อมูล

ในขณะที่ประตูเปิดออก แต่กลับเป็นเธอที่ไม่กล้าเดินเข้าไป

เธอกลัวภาพที่จะเห็นต่อจากนี้ไป เอวาจะอยู่ในสภาพของผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บแบบไหน

และสิ่งที่เธอกลัวมากที่สุดก็คือเธออาจมาที่นี่สายเกินไป

เธอกำหมัดของตัวเองแน่น เพื่อตั้งสติและตัดสินใจที่จะเดินเข้าห้องไปในที่สุด

วินาทีแรกที่เธอเปิดประตูเข้าไป ทำให้มาเดลีนต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า

บนเตียงผู้ป่วยแห่งนี้มีบุคคลหนึ่งซึ่งนอนราบอยู่กับที่ในสภาพที่ดูเหมือนไม่หายใจอีกต่อไป ในขณะที่คลื่นไฟฟ้าแสดงผลของอัตราการเต้นของหัวใจดูค่อนข้างสงบ

มาเดลีนพยายามที่จะเดินเข้าไปแต่ก็อดไม่ได้ที่จะสั่นด้วยความประมาท ในระยะที่ใกล้จะเข้ามาเรื่อย ๆ นี้ทำให้เธอเห็นใบหน้าของผู้ป่วยได้ชัดเจน แต่กระนั้น เธอตระหนักได้ว่าศีรษะของคนที่นอนอยู่บนเตียงนี้ถูกปิดไว้อย่างแน่นหนาโดยที่เธอไม่สามารถมองออกได้ว่านี่คือเอวาหรือไม่เมื่อเธอเดินมาอยู่ข้างเตียง

เตียงแห่งนี้ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาวล้วน

ในขณะนี้ร่างกายของมาเดลีนยืนแข็งทื่อ เธอรวบรวมมือที่สั่นเทาของตัวเองเพื่อเปิดผ้าห่มขึ้น

สีผิวที่อยู่ตรงหน้าที่เป็นสีแทนคล้ายกับเอวาได้ปะทะเข้ากับสายตาเธอทันที อากาศมากมายพุ่งออกมาจากอกของเธอพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มแผดเผาที่ดวงตาคู่สวยนั่นไม่นานนักน้ำตาที่ร้อนระอุได้เริ่มร่วงหล่นอย่างควบคุมไม่อยู่

“เอวา…” เธอเรียกชื่อของเพื่อนที่แสนดีคนนั้นพร้อมกับนำนิ้วที่สั่นสะท้านของตัวเองลูบไล้ตามแก้มที่ยังเหลือไว้ซึ่งความอบอุ่นของเอวา

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?”

มาเดลีนปฏิเสธที่จะเชื่อในสิ่งที่เห็น

เธอวาดฝันเอาไว้การที่เธอได้พบเจอกับพวกเขาอีกครั้งในไม่ช้านี้หลังจากที่ทุกอย่างเสร็จสิ้น แต่แล้วทำไมเอวาจะต้องจะไปในเวลานี้ด้วย?

เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรทำไมสวรรค์ถึงพรากคนที่เธอรักไปจากเธอครั้งแล้วครั้งเล่ามันเป็นเวรกรรมอะไรของเธอกัน?

บาปกรรมอะไรที่เธอเคยทำไว้ในชาติก่อนมันหนักหนาขนาดไหนกันทำไมชีวิตเธอถึงได้การันตีว่าจะต้องพบเจอแต่เหตุการณ์ที่น่าเจ็บปวดและไม่สมหวังในชีวิตนี้ได้เลยงั้นหรอ?

มาเดลีนโน้มตัวลงอย่างเจ็บปวดและกำมือเอวาเข้ามาไว้เหนือหน้าอกเธอ ใบหน้าที่มีสีซีดเซียวบนแก้มของเอวาทำให้เธอไม่อยากจะมองเพราะนั่นทำให้เธอถึงกับใจแตกสลาย

“ขอโทษนะ เอวา แมดดี้ช้าไปจริงๆ…” เธอกระซิบที่ข้างหูของเพื่อนสาวในขณะที่กอดเอาไว้

แต่ทว่า ทุกอย่างกลับพลิกผันเธอได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ข้างหูของตัวเองเมื่อเธอพูดประโยคนั้นจบ

และนั่นทำให้ มาเดลีนตกใจกับเสียงที่ได้ยินที่คุ้นหูดังขึ้น “และแล้วสุดท้ายเธอก็ยอมรับออกมาสักทีนะ?”