บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 414

รอยยิ้มของเธอสดใส หมือนดอกไม้ที่เบ่งบานกลางฤดูร้อนโดยที่ไม่มีวันร่วงโรย ดวงตาของเธอดูเปล่งประกายเหมือนแสงแห่งดวงดาวที่สดใสในดวงตาของเขา

เจเรมี่กดวางสาย เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปทางที่มาเดลีนยืนอยู่ “วีล่า ผมมีเรื่องจะบอกคุณ นายท่านและคุณนายของมอนต์โกเมอรีเชิญเราไปบ้านพวกเขาในคืนนี้”

มาเดลีนที่กำลังจัดแจงอาหารกลางวันให้เขาอยู่ได้หยุดชะงักลงเล็กน้อย “น่าแปลกที่ทำไมจู่ ๆพวกเขาถึงชวนพวกเราไปเป็นแขกได้?”

“ผมคิดว่าพวกเขามีบางอย่างที่จะขอร้องและคิดว่าคุณจะสามารถช่วยพวกเขาได้”

เจเรมี่มองไปที่มาเดลีน ก่อนจะเอ่ยบอกถึงเนื้อเรื่องสำคัญให้เธอทราบถึงจุดประสงค์ที่ดูไม่สมเหตุสมผลนี้

มาเดลีนหันหน้าไปทางเขาและดึงเนคไทเจเรมี่ด้วยนิ้วเรียวยาว เธอในตอนนี้กำลังเผยรอยยิ้มของผู้หญิงที่มีเสน่ห์และคงไว้ซึ่งความมีชีวิตชีวา

“แค่เพียงเห็นหน้าคุณ ฉันก็ยอมทำทุกอย่างแล้วล่ะ”

สายตาของเขาในขณะนี้กำลังชื่นชมใบหน้าที่สวยสดใสที่อยู่ตรงหน้า เขามองเธอด้วยแววตาอ่อนโยนพร้อมกับหัวใจที่กำลังเต้นผิดจังหวะขึ้นเล็กน้อย...

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วในช่วงค่ำของวันนี้ แสงของพระอาทิตย์กำลังส่องกระทบตกลงบนกิ่งไม้ที่ถูกหักออกเป็นสองท่อนร่วงลงสู่ผืน

มาเดลีนยืนจับมือเจเรมี่ในขณะที่พวกเขาเดินก้าวเข้าไปในประตูบ้านมอนต์โกเมอรีอย่างสุภาพเรียบร้อย

เอโลอิสและฌอนเฝ้ารอให้ถึงเวลานี้อย่างใจจดใจจ่อ ขณะที่เห็นใบหน้าอันงดงามของมาเดลีนได้ปรากฏขึ้นในสายตาของพวกเขา ดวงตาของทั้งคู่ได้เผยให้เห็นถึงความโหยหาและเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

นั่นคงเป็นเพราะว่าใบหน้าที่เธอมีอยู่ในตอนนี้เหมือนกันกับลูกสาวตัวน้อยของพวกเขาทุกประการ

พวกเขาไม่สามารถมีรอยยิ้มที่มีความสุขแบบนั้นได้นานนัก เพราะจิตสำนึกที่พวกเขาเคยได้ทำผิดกำลังหลอกหลอนจิตใจพวกเขา การที่มองไปที่ใบหน้าเธอเป็นเหมือนการปลอบประโลมพวกเขาให้บรรเทาจากความเจ็บปวดเล็กน้อย แม้ว่าทั้งคู่จะรู้ดีว่านี่เป็นการกระทำที่ค่อนข้างเห็นแก่ตัวไปหน่อยก็ตาม

จากสถานการณ์ในตอนนี้ เอโลอิสและฌอนต้องการที่จะเข้าใกล้มาเดลีนมากขึ้นด้วยใจจริง

“คุณวีล่า คุณวิทแมน เชิญนั่ง” เอโลอิสให้การต้อนรับพวกเขาในฐานะเจ้าบ้านอย่างอบอุ่น ดวงตาของเธอไม่สามารถละออกจากใบหน้ามาเดลีนได้เลย “ยิ่งฉันมองเธอมากเท่าไหร่นะวีล่า เธอก็ยิ่งสวยงามขึ้นทุกครั้ง ต้องขออภัยด้วยหากว่าฉันกำลังทำให้เธอลำบากใจในคืนนี้”

“คุณนายมอนต์โกเมอรี ไม่ต้องพูดเป็นทางการเลยนะ แค่เรียกฉันว่าวีล่าก็พอ” มาเดลีนยิ้มแต่ยังคงรู้สึกประชดอยู่ในใจ

เธอจำได้ว่าครั้งหนึ่งเธอเคยยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาด้วยใบหน้านี้ แต่สิ่งที่จะได้รับเป็นเพียงการปฏิบัติที่แสนเลวร้ายเท่านั้น

หัวใจของมนุษย์นั้นอยากรู้อยากเห็นในสิ่งนั้นเสมอโดยขณะที่ธรรมชาติของมนุษย์แล้วไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลย

ไดอาน่ายืนอยู่ในครัว ได้ยินเสียงดังมาจากห้องโถงทำให้เธอรู้ว่าแขกเดินทางมาถึงแล้ว เธอใช้สายตาอันดุดันจ้องมาเดลีนทันที