“ตาถึงดีนี่ ใช่แล้ว ฉันไม่ใช่วีล่าบ้าบออะไรนั่นอย่างที่เธอพูดจริง ๆ นั่นแหละ ฉันคือมาเดลีน!”
เจเรมี่ที่ยืนอยู่นอกห้องครัวได้ยินสิ่งที่มาเดลีนพูดออกมา สายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและละเอียดอ่อนของเขาได้แตกกระจายภายในดวงตาที่ลึกราวกับทะเลของเขา ก่อนที่มันจะจับตัวกันแน่นกลายเป็นเหมือนคลื่นสึนามิไร้ซึ่งสัญญาณซัดเข้ามาในหัวใจเขา แต่ทว่า เขาเลือกที่จะยืนอยู่ในความเงียบนั่น
ในทางกลับกัน ไดอาน่า แทบระเบิดตัวเองออกมาหลังจากได้ยินคำสารภาพนี้
“ใช่จริง ๆ! เธอมันคนเลวทรามต่ำช้า คนเดียวกันกับมาเดลีน!”
เธอเหวี่ยงมีดทำครัวชี้ไปทางที่มาเดลีนยืนอยู่ ดวงตาของเธอเกรี้ยวกราดและเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับว่ามันกำลังจะกลืนมาเดลีนทั้งเป็น
“วันนี้ฉันต้องล้างแค้นให้บริทย์ของฉัน!”
“บริทย์ของเธอเหรอ? ผู้หญิงคนนั้นคือ บริทนีย์ของคุณนายมอนต์โกเมอรีต่างหาก มันเกี่ยวอะไรกันกับเธอด้วย? แม้ว่าฉันจะไม่เคยแตะต้องแม้แต่เส้นผมของบริทนีย์ก็ตาม หรือต่อให้ฉันเป็นคนฆ่าเธอไปจริง ๆ นั่นควรเป็นพ่อและแม่มอนต์โกเมอรีของบริทนีย์ที่เป็นคนตามล้างแค้นฉัน เธอเป็นแค่คนรับใช้ มีสิทธิ์อะไรจะมาแก้แค้นกัน?”
“ใครบอกว่าฉันไม่มีสิทธิ์? ไม่มีใครได้รับสิทธิ์ที่จะแก้แค้นทำให้เธอได้สำนึกไปมากกว่าฉันอีกแล้วในโลกนี้!”
และดูเหมือนว่าอารมณ์ของไดอาน่าจะพุ่งจนถึงขีดสุดในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าคำพูดของมาเดลีนได้เจาะเข้าไปที่จุดอ่อนที่สุดในหัวใจของเธอ เธอดูแปลกไปในตอนนี้ สภาพจิตใจของเธอดูเหมือนจะผิดปกติ
“มาเดลีน เธอมันเป็นผู้หญิงสารเลว กล้าดียังไงถึงมาหาว่าฉันไม่มีสิทธิ์? ฉันคือคนที่มีสิทธิ์ที่สุดในโลกนี้แล้วที่จะล้างแค้นให้บริทย์! ผู้หญิงแพศยาแบบเธอฆ่าลูกสาวที่มีค่าของฉัน! ฉันจะต้องทำให้เธอชดใช้สังเวยชีวิตตัวเองเป็นการล้างแค้นให้ลูกสาวของฉันในวันนี้!”
ไดอาน่าตะคอกใส่ เธอเริ่มแกว่งมีดแหลมไปมาพร้อมกับยกขึ้นฟันไปทางมาเดลีน
เพียงแค่เสี้ยววินาที เอโลอิสและฌอนพากันพุ่งเข้าไปขวางเอาไว้เป็นเกราะกำบังอย่างไม่คิดชีวิตตัวเอง พวกเขาต้องการหยุดการกระทำของไดอาน่า จากนั้นเจเรมี่รีบดึงมาเดลีนเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขา พร้อมกับพาเธอเดินออกไปจากเขตอันตราย เขากอดเธอไว้ราวกับปกป้องเธอไว้ข้างในอ้อมกอดอย่างแน่นหนา
ฌอนหยุดไดอาน่าได้สำเร็จพร้อมกับโยนมีดทิ้งไป
ไดอาน่าคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับกรีดร้องตะโกนด่าทอใส่มาเดลีน เธอดูเสียสติและกำลังคลั่งอยู่ในตอนนี้ “มาเดลีน นังสารเลว ฉันจะฆ่าแก! ฉันจะล้างแค้นให้ลูกสาวของฉัน!”
“สุดท้ายเธอก็ยอมรับออกมาแล้วสินะว่าบริทย์เป็นลูกสาวของเธอ!” คำพูดของเอโลอิสทำให้ไดอาน่าสงบลงในทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...