บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 456

“เธอออกไปแล้วเหรอ? เธอไปไหน รู้ไหม?” เอโลอิสถามอย่างร้อนรน

พนักงานต้อนรับเดาและพูดว่า “ฉันคิดว่าเธออาจจะกลับบ้านนะคะ”

“บ้าน…” เอโลอิสพูดซ้ำขณะที่เธอติดอยู่ในความงุนงง

บ้าน…

คฤหาสน์มอนค์โกเมอรีน่าจะเป็นบ้านของเธอ ทว่า เอโลอิสและฌอนไม่กล้าที่จะคิดคาดหวังว่าเธอจะกลับไปกับพวกเขา

บางทีเธออาจจะไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น

เอโลอิสจำสิ่งที่มาเดลีนพูดเมื่อเธอไปที่คฤหาสน์มอนต์โกเมอรีครั้งก่อนได้ ครั้งที่เธอมาเจอแจ็คสันสองวันก่อน

เธอบอกว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะมา

ตอนนั้นเอโลอิสไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้ เธอเข้าใจแล้วว่าเธอหมายถึงอะไร

เมื่อเธอนึกถึงเรื่องนี้ เอโลอิสก็เริ่มร้องไห้โฮ เธอรู้สึกสำนึกผิดอย่างมาก

ฌอนประคองตัวเธอไว้ “เอโลอิสอย่าร้องไห้ ไม่ต้องกังวล เราจะได้เจอมาเดลีนอีกครั้งแน่นอน”

“เธอไม่ต้องการเจอเราหรอก เธอคงเกลียดเราแล้ว…” ดวงตาของเอโลอิสแดงก่ำเพราะร้องไห้เมื่อนึกถึงวันที่อยู่ที่โรงพยาบาล เธอจำได้ว่าเธอโทษตัวเองมากจนอยากจบชีวิตลง เมื่อเธอพบว่ามาเดลีนเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอ

ในตอนนั้น มาเดลีนเรียกเธอว่า 'แม่'

เธอคิดว่ามาเดลีนเรียกเธอแบบนั้นเพราะเพียงเพื่อช่วยบรรเทาความรู้สึกเธอก็เท่านั้น

อย่างไรก็ตาม มันกลับกลายเป็นการกระทำที่แท้จริง

เอโลอิสนึกถึงวิธีที่มาเดลีนเรียกหาเธอ หัวใจของเธอเริ่มรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ

ถ้ามาเดลีนไม่ต้องการยอมรับเธอเป็นแม่ คำนั้นก็จะกลายเป็นเสียงที่ไพเราะและสะเทือนใจมากที่สุดในโลก