บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 469

โทนเสียงของชายคนนั้นนุ่มนวลและมั่นใจ ดูเหมือนเขากำลังขอร้องเธอด้วยสายตาของเขาและความมึนงงในฤทธิ์ไวน์เล็กน้อย และแม้ว่าเขาจะมีสติ แต่ก็ดูมึนเมาในเวลาเดียวกัน

มาเดลีนมองเขาด้วยสายตาที่ไม่แยแสก่อนจะตอบกลับไปว่า “แม้แต่หน้านาย ฉันยังรังเกียจที่จะมอง นับประสาอะไรกับให้ฟังในสิ่งที่นายพูด”

คำพูดที่เธอใช้เป็นการแสดงให้เห็นว่ารังเกียจเขาอย่างโจ่งแจ้งสายตาที่ขุ่นเคืองของเธอทำให้เจเรมี่เองยืนตะลึงในคำพูดและท่าทีเหล่านั้น

หัวใจของเขากำลังดิ่งลึกลงไปในเหวที่มีความเย็น มันหนาวเย็นเสียบไปถึงกระดูกและได้แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

เขาตอนนี้คิดถึงสิ่งนั้นเป็นอย่างมาก หากย้อนกลับไป ในตอนนั้นเธอมองเขาด้วยสายตาแห่งความชื่นชมและความรักที่มีอยู่เต็มเปี่ยมไปทั่วดวงตา มันเผยให้เห็นความเปล่งประกายระยิบระยับที่มีต่อเขาในสายตาคู่นั้นเป็นอย่างมาก

แต่ในตอนนี้ เธอกำลังมองเขาด้วยสายตาเย็นชายิ่งกว่าการมองคนแปลกหน้าเสียอีก

เธอสังเกตเห็นว่าตอนนี้เขากำลังมองเธอด้วยสีหน้างุนงงและไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่จุดยืนของเธอมั่นคงมากกว่าครั้งก่อนเป็นอย่างมาก “เจเรมี่ ถ้าไม่ออกไปตอนนี้ฉันจะโทรเรียก รปภ. แล้วนะ”

ได้ยินดังนั้น เจเรมี่ถึงกับสะท้านเมื่อเขาลืมตาขึ้นด้วยความมึนเมา” ฉันจะไปแน่นอน ไม่ต้องห่วง ฉันต้องการบอกบางอย่างกับเธอก่อนก็เท่านั้น”

หลังจากจบคำพูด ลมหนาว ๆ เย็นเฉียบพัดผ่านถึงกระดูกพวกเขาอยู่ตอนนี้

มาเดลีนปลายสายตามองดูใบหน้าที่แดงผิดปกติของเขา แล้วปล่อยมือที่อยู่บนลูกบิดประตูของตัวเองก่อนจะเดินหันหลังกลับเข้าไปในห้องของเธอ

เมื่อเจเรมี่เห็นว่ามาเดลีนเต็มใจที่จะยอมอ่อนข้อให้ รอยยิ้มแห่งความดีใจได้ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาทันที

เขาเดินตามเธอไปและปิดประตูลง

ความร้อนของเครื่องปรับอากาศทำให้น้ำค้างแข็งที่เกาะอยู่บนเสื้อโค้ทของเขาระเหยออกไปอย่างรวดเร็ว แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นขึ้นนั่นก็คือความใจกว้างของมาเดลีนนั่นเอง

“พูดออกมาสิ อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลา” มาเดลีนบอกเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เจเรมี่มองความเย็นชาที่อยู่บนหน้ามของมาเดลีน ดวงตาที่มีความมึนเมาของเขาเต็มไปด้วยความหลงใหล “ขอร้องล่ะอย่าเข้าใกล้เฟลิเป้มากเกินไป อย่าแต่งงานกับเขา เขาไม่ได้เป็นคนธรรมดาเรียบง่ายอย่างที่เธอคิด”

“ไม่ ฉันปล่อยเธอไปไหนไม่ได้อีกแล้ว ทำไม่ได้…” เขากระชับอ้อมแขนของตัวเองให้แน่นขึ้น เขาต้องการเพียงแค่ให้เธอยังคงอยู่ในชีวิตของเขา “ฉันขอโทษ แมดดี้ ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้วจริง ๆ ฉันทำผิดตั้งแต่แรก…”

คำกล่าวขอโทษของเขาดังขึ้นอย่างแผ่วเบา เขาใช้เสียงนั่นพูดอยู่ข้างหูของเธอ คำเหล่านั้นสร้างความอบอุ่นอย่างแปลกประหลาดในตอนนี้นอกจากนี้ยังมีน้ำเสียงที่ตื่นตระหนกของเขาปนเข้ามาด้วยเช่นกัน

มาเดลีนฟังคำขอโทษของเจเรมี่ด้วยความรู้สึกเพลิดเพลินและสนุกสนานมีเพียงสายตาเหน็บแนมของเธอเท่านั้นที่กำลังเผยอยู่ในตอนนี้

“แมดดี้ ให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหม?”

ลมหายใจที่ทั้งเปียกและร้อนของเขาพัดผ่านใบหน้าเธอพร้อมกับกลิ่นไวน์ที่เจือจาง ความรู้สึกที่น่าตื่นเต้นได้ซึมซาบเข้าไปสู่ผิวหนังเข้าไปในหัวใจของเธอ

แต่ทว่า คำพูดพวกนั้นไม่สามารถที่จะทำอะไรกับหัวใจที่แตกสลายและพังทลายของเธอได้อีกต่อไป

เจเรมี่กอดมาเดลีนเอาไว้อย่างท้อแท้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้คำตอบจากเธอ แต่ว่าอ้อมกอดที่เขาโหยหามาตลอดนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาพอใจ