บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 52

สีหน้าของมาเดลีนเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด เธอคือสิ่งสกปรกของแท้เละเทะมากในจิตใจเขา

“เจเรมี่ ช่วยมีมารยาทในคำพูดคำจาด้วย!” แดเนียลดึงมาเดลีนไว้ข้างหลังเขาและบรรยากาศระหว่างพวกเขาเริ่มมีประกายไฟคุกรุ่นขึ้นมาทันที

เจเรมี่หัวเราะเบาๆ "เคารพงั้นหรอ? เธออยู่กับชู้รักในฐานะผู้หญิงที่แต่งงานแล้วในที่สาธารณะและเธอยังพยายามที่จะถามหาการความเคารพนั่นอยุ่อีกหรือ?

เขาใช้คำพูดที่คมชัด แสดงให้เห็นว่าเขาไม่สนใจความรู้สึกของมาเดลีนด้วยซ้ำ

“เมื่อไหร่กันที่นายปฏิบัติกับแมดดี้ในฐานะภรรยา? จากนี้ไป เธอไม่ใช่ภรรยาของนายอีกต่อไป!” แดเนียลไม่ได้มีทีท่ากลัวเจเรมี่ เขาหันหน้าเข้าประจันหน้า

ใบหน้าของเจเรมี่ถูกปกคลุมด้วยความรู้สึกเยือกเย็น เขามองไปที่มาเดลีนด้วยสายตาที่น่าขนลุก “นี่เป็นวิธีที่เธอยั่วยวนผู้ชายข้างนอกหรือเปล่า?”

มาเดลีนรู้สึกหนาวสั่นที่กระดูกสันหลังของเธอ เธอไม่เข้าใจความขุ่นมัวในดวงตาของเจเรมี่

เขาเอื้อมมือไปดึงมาเดลีนมาอยู่ข้างๆ ดวงตาหยิ่งผยองของเขามองไปที่แดเนียล “เธอยังคงเป็น เมียที่แต่งงานถูกต้องตามกฎหมายของผม ถึงแม้วันหนึ่งผมจะเบื่อเธอ แต่ผมจะไม่มีวันยอมให้นายมีโอกาสได้สิ่งของที่ผมเคยได้ไปเด็ดขาด”

เขาฉีกหน้ามาเดลีนด้วยคำพูดที่ร้ายกาจที่สุดในความคิดของเขา หลังจากที่เขาพูดแบบนั้นเขาก็ผลักมาเดลีนเข้าไปในรถของเขาอย่างเกรี้ยวกราด

แดเนียลรีบวิ่งไปหยุดเขาเมื่อเห็นสิ่งนี้ แต่เมื่อเห็นมาเดลีนที่พยายามหยุดเขาด้วยสายตา เขาก็นิ่งไป

นอกจากนี้ สิ่งที่เจเรมี่พูดในตอนนี้ยังอยู่ในหัวของเขา พวกเขาทั้งคู่ยังคงแต่งงานเป็นสามีภรรยากัน...

มาเดลีนไม่รู้ว่าเจเรมี่พาเธอไปที่ไหน เขาขับรถเร็วมาก ทำให้เธอรู้สึกเวียนหัวและคลื่นไส้

เธอจำสิ่งที่เขาเตือนเธอได้และเธอก็หัวเราะออกมาทันทีในขณะที่เธอมองไปที่ชายที่กำลังขับรถอยู่ “เห้อ คุณกำลังย้อนคำพูดของตัวเองนะ ท่าน วิทแมน คุณเองไม่ใช่หรอที่บอกว่าผู้หญิงอย่างฉันไม่สมควรขึ้นรถของคุณ ทำไมตอนนี้คุณไม่กลัวฉันทำสกปรก? ฉันสกปรก คุณจำไม่ได้เหรอ?”

หลังจากที่เธอพูดแบบนั้น ใบหน้าของเจเรมี่ก็มืดมาก เขาไม่ได้พูดอะไร แต่มาเดลีนรู้สึกได้ว่ารถที่เธอนั่งกำลังถูกเพิ่มความเร็วจนถึงขีดจำกัด

ความรู้สึกเมารถรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ มาเดลีนไม่สามารถทนได้อีกต่อไป “เจเรมี่ หยุดเถอะ จะพาฉันไปไหน?”

“เธออยากลงจากรถ เพื่อกลับไปหาแดเนียลมากนักหรือไง?” น้ำเสียงของเขาเย็นชา

มาเดลีนรู้สึกหงุดหงิด “แล้วมันยังไง? เราไม่มีอะไรต่อกันแล้ว!”