ในขณะเดียวกันเมเดลีนก็เชื่อมั่นอย่างแรงกล้าว่า ความจริงเบื้องหลังการหายไปของไดอารี่เป็นผลงานของเมเรดิธ
“เมเรดิธ ตอนนั้นเธอเป็นคนขโมยไดอารี่ของฉันไป เธอเห็นเนื้อหาข้างใน และรับรู้ว่าเจเรมี่กับฉันมีความสัมพันธ์กันเมื่อตอนที่เรายังเด็ก เธอเลยแกล้งปลอมตัวเป็นฉัน แล้ววางแผนให้เจเรมี่เชื่อว่าเธอคือ สาวน้อยที่เขาเคยเอ่ยคำสัญญาไว้ในตอนนั้น”
หลังจากที่เล่าความจริงทั้งหมดแล้ว ดวงตาของเมเรดิธก็หรี่ลงในทันที
เธอไม่ได้แก้ตัวใด ๆ ดังนั้นมันจึงเป็นการยอมรับโดยปริยายแล้ว
ในมุมมองของเธอ มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต่อล้อต่อเถียงอีก เพราะเจเรมี่เองก็รับรู้เรื่องนี้แล้ว
เมเดลีนกำหมัดแน่น มีแสงอันเยือกเย็นลอดออกมาจากดวงตาที่สวยงามของเธอ “เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด เธอนี่น่าสมเพชมากนะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น เมเรดิธจึงเงยหน้าขึ้นด้วยดวงตาที่ประกายไปด้วยความดุดัน และกระแทกกำปั้นของเธอลงบนโต๊ะ “แกพูดอะไรนะ? เมเดลีนแกพูดอะไรออกมา?! แกกำลังเรียกฉันว่า น่าสมเพช อย่างนั้นเหรอ?”
“ใช่แล้ว เธอมันน่าสมเพช” เมเดลีนเยาะเย้ยพร้อมกับหัวเราะออกมา “ณ ตอนนี้ เธอควรเข้าใจให้ชัดเจนได้แล้วนะ เกี่ยวกับเหตุผลที่ว่า ทำไมเจเรมี่ถงยอมตามใจเธออย่างมากมายในช่วงนั้น สิ่งที่เรียกว่า ‘ความชอบ’ ซึ่งเขามีให้กับเธอหนะ มันก็เพียงแค่เพราะว่า ความทรงจำกับที่เขามีกับฉันซึ่งเขาลืมมันไม่ลง ส่วนเธอมันก็แค่ตัวแทนที่น่าตลก แล้วก็น่าสมเพชไงล่ะ!”
“หุบปาก! ฉันไม่ใช่ตัวแทนของแก! เจเรมี่รักฉัน เขารักฉัน!” เมเรดิธตะโกนออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีก เธอยังคงเน้นย้ำถึงความรักที่เจเรมี่มีต่อเธอด้วยความหลงผิด
เมเดลีนโต้กลับอย่างใจเย็น เธอพูดว่า “เขาไม่ได้รักอะไรเธอเลย ถ้าเขารักเธอจริง เธอจะไม่มีจุดจบอย่างเช่นทุกวันนี้หรอก”
“ไร้สาระ! เจเรมี่รักฉัน เขารักฉันที่สุด! ฉันทำทุกอย่างที่ฉันอยากจะทำ และเจเรมี่ก็ไม่เคยมาขัดฉัน! ตรงกันข้ามกับแก เจเรมี่เขาเกลียดแกที่สุด เขาเกลียดแกมากจนถึงขั้นอยากจะให้แกตาย ๆ ไปซะ!” เมเรดิธโต้เถียงอย่างจนปัญญาพร้อมกับดวงตาสีแดง
“เมเดลีน ทำไมแกถึงไม่แค่ตาย ๆ ไปซะ? เแกจะกลับมาอีกทำไม? ถ้าหากแกไม่กลับมา ตอนนี้เจเรมี่กับฉันเราคงแต่งงานกันไปแล้ว! พวกเราคงจะมีความสุขกันมาก!”
“ในระหว่างช่วงเวลา 3 ปีที่ฉันหายไป เธอไม่มีแม้แต่กุญแจประตูทางเข้าบ้าน แค่นี้ฉันก็สามารถจินตนาการได้ถึงตำแหน่งของเธอในหัวใจของเจเรมี่ได้แล้ว สิ่งที่น่าสมเพชที่สุดเกี่ยวกับเธอคือ แม้ว่าเธอจะแกล้งปลอมตัวเป็นฉัน แต่เธอก็ยังไม่สามารถทำให้เจเรมี่รู้สึกเสน่หาใด ๆ กับเธอได้เลย จนถึงนาทีสุดท้ายก็ตาม!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...