บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 57

"คุณมองเห็นร่องรอยเหล่านี้ไหม? คุนชาย วิทแมน ฉันต้องขอขอบคุณสำหรับความห่วงใย คุณปล่อยให้ฉันมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบทุกวันในช่วงที่ฉันติดคุกเป็นพันๆวัน”

รอยยิ้มขมขื่นถูกขรี่ออกก่อนที่น้ำตาไหลออกมาเยอะมากของเธอจะตกลงบนหลังมือของเจเรมี่ นิ้วเรียวของเขาสั่นเบาๆ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าน้ำตาจะมีอนุภาคร้อนแรงขนาดนี้

ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ และมาเดลีนได้ยินเสียงที่ปัดน้ำฝนกระทบกับกระจกหน้ารถที่ถูกสะบัดไปมา

อากาศรอบตัวของเธอดูเหมือนจะเงียบลงในทันที มาเดลีนรีบเช็ดน้ำตาของเธอทิ้งไป ดวงตาของเธอเริ่มสงบลง

"เจเรมี่ ถ้าฉันเลือกย้อนเวลาได้อีกครั้ง ฉันก็ไม่อยากจะพบคุณเลย”

หลังจากได้ยินคำพูดของมาเดลีน เจเรมี่ดูเหมือนจะกลับมามีสติอีกครั้ง เขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่ไร้อารมณ์ของเขา

"มาเดลีน เธอไม่มีทางเลือก เธอกลายเป็นภรรยาของฉัน และเธอจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงนี้ได้ไปชั่วชีวิตนี้”

มาเดลีนเยาะเย้ยถากถาง "โอ้? งั้นหรอ? คุณชาย วิทแมน คุณกำลังจะบอกว่าจะไม่มีวันหย่ากับฉันตลอดชีวิตนี้งั้นหรอ? แล้วยัยผู้หญิงสองหน้าของคุณล่ะ? ไม่กลัวหรือว่าเธอจะเสียใจจนพยายามฆ่าตัวตายหลังจากได้ยินเรื่องนี้อีกครั้งหรือไง?”

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยน้ำตาและเยาะเย้ยของมาเดลีน ริมฝีปากบางของเจเรมี๋ก็ขยับ อย่างไรก็ตาม ในท้ายที่สุดเขาไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่เหยียบคันเร่ง

มาเดลีนร้องไห้และหลับไปอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่เธอเคยนอน

เจเรมี่พาเธอกลับไปที่บ้านที่เธอพักก่อนหน้านี้ มาเดลีนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย รูปแบบและการตกแต่งของสถานที่ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ความคิดที่ว่า เมเรดิธร่วมหลับนอนกับเจเรมี่บนเตียงนี้ทุกคืน ทำให้มาเดลีนมีอาการไม่สบายจนปวดท้องทันที

เธอวิ่งเข้าไปในห้องน้ำและอาเจียนออกมากระนั้นแต่ก็ไม่มีอะไรออกมาเลย

ตอนนี้ภายนอกมืดสนิท เธอใช้เวลานอนมาทั้งวัน

เธอไม่มีอะไรจะกินเช่นกันไม่มีอาหารหลงเหลืออยู่เลย

เธอเงยหน้ามองตัวเองในกระจก ใบหน้าที่ซีดเซียวและดวงตาสีแดงของเธอทำให้เธอนึกถึงครั้งที่เธอส่งเสียงกรีดร้องใส่เจเรมี่ในสภาพที่สะบักสะบอมที่สุดของเธอ