บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 584

“นี่คือคุณมอนต์โกเมอรีใช่ไหม? ในที่สุดผมก็ได้รับเกียรติที่ได้พบคุณในคืนนี้”

“เอวลีน นี่คือ ท่านเคลเวอร์ เขาเป็นประธานองค์กรการกุศลคนก่อนของเรา อีกทั้งยังเป็นเพื่อนแท้ของคุณพ่อลูกเลยล่ะ” เอโลอิสกล่าวแนะนำ

เมเดลีนยิ้มอย่างสุภาพและจับมือทำความรู้จักกับท่านเคลเวอร์ “สวัสดีค่ะ คุณลุงเคลเวอร์”

“สวัสดี สวัสดี หนูเอวลีน เธอดูสวยมาก อาหารค่ำในคืนนี้จะต้องตื่นตาตื่นใจเพราะเธอ ฉันสงสัยว่าฉันจะขอให้เธอเล่นเพลงเปิดงานดินเนอร์การกุศลได้ไหม?”

“เล่นเพลงเหรอคะ?” เมเดลีนเงยหน้าขึ้นมองดูเปียโนสีดำที่อยู่ตรงหน้าเธอ

คาเลนยิ้มเยาะ เธอตื่นเต้นที่ได้เห็น เมเดลีนต้องวุ่นวายเพราะเรื่องนี้ “หึ เมื่อกี้เธอแกล้งฉัน ในที่สุดก็ถึงตาเธอบ้างแล้วล่ะ”

อีวอนเดินเข้ามา “คุณป้าคาเลนคะ รู้ไหมว่าเมเดลีนเล่นเปียโนเป็นไหม?”

“เธอไม่รู้จักหรอก! เธอเหมือนกับสาวใช้ในตอนที่เธออาศัยอยู่กับตระกูลครอว์ฟอร์ด คิดว่าหล่อนจะได้สัมผัสของที่มีราคาแพงอย่างเปียโนเหรอ? ถ้ายัยคนนั้นไม่มีเจเรมี่ เธอก็ไม่มีค่าอะไรเลย!”​ คาเลนกัดฟันเยาะเย้ย

รอยยิ้มชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอีวอนเช่นกัน “ฮึ เมื่อกี้เธอหยิ่งทะนงและภูมิใจในตัวเองมาก ฉันจะได้มีโอกาสทำให้เธออับอายบ้างล่ะนับจากนี้ไป”​

แต่ถึงอย่างนั้นหลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็เห็นเมเดลีนก้าวเดินไปที่เปียโนอย่างสง่างาม เธอนั่งลงและนิ้วยาวของเธอกดลงบนคีย์

ขณะที่นิ้วของเธอเลื่อนไปกับคีย์เปียโนอย่างเชี่ยวชาญ ‘เพลงมาริอาจ ดามัวร์’ ก็ก้องกังวานในห้องโถงอย่างผ่อนคลายและไพเราะ

คาเลนและอีวอนตกใจมาก

พวกเธอเพิ่งคิดว่า เมเดลีนเป็นเศษขยะจะรู้เรื่องการเล่นเปียโนได้อย่างไรไปไม่ใช่เหรอ? แล้วตอนนี้เธอกำลังเล่นอะไรอยู่?

หลังจากที่ตื่นตกใจ อีวอนยิ่งทวีความอิจฉาเธอมากขึ้นไปอีก เมเดลีนช่างดูน่าทึ่งด้วยรูปลักษณ์ที่งดงามและท่าทางที่สง่างามของเธอ เธอนึกภาพไม่ออกว่าจะมีอะไรสวยงามไปกว่านี้อีก

ในขณะที่เมเดลีนนั่งอยู่ตรงนั้น ทั้งตัวเธออาบไปด้วยแสงระยิบระยับของโคมระย้า เธอดูเหมือนเจ้าหญิง หรือยิ่งไปกว่านั้น เธอราวกับเป็นราชินีในความความฝันซึ่งควบคุมทุกสิ่งตรงหน้าเธอได้อย่างหมดจด

เจเรมี่มองดูเมเดลีนด้วยความรักและความชื่นชม แต่ถึงอย่างนั้นนัยน์ตาของเขาก็ยังมีความหงอยเหงาเจืออยู่

เมเดลีนและเจเรมี่ออกไปก่อนที่มื้อเย็นจะจบลง

ระหว่างทางกลับบ้าน ภายในรถค่อนข้างเงียบผิดปกติ

เจเรมี่มองดูใบหน้าที่เยือกเย็นของเมเดลีนผ่านกระจกมองหลัง จากนั้นมือของเขาก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาขณะจับพวงมาลัย

“ลินนี่”​ เขาเรียกเธอเบา ๆ เมื่อเมเดลีนหันกลับมา เธอไม่สามารถซ่อนแววตาคมกริบของเธอได้อีกต่อไปแล้ว “เธอจำได้ ใช่ไหม?”