บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 589

เมเดลีนคุกเข่าลงหยิบของที่ตกลงมาบนพื้น เธอเร็วกว่าเฟลิเป้มาก

“ทำไมสิ่งนี้ถึงอยู่ที่คุณ?” เมเดลีนขมวดคิ้วขณะที่ดวงตาเปล่งประกายด้วยความสงสัยและความประหลาดใจ

เฟลิเป้เอื้อมมือไปหยิบเปลือกหอยสีสันสดใสจากเมเดลีนและถือไว้ในมืออย่างใจเย็น "เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วที่ชายหาดเอพริลฮิลล์ มีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งมอบเปลือกหอยสีสันสดใสนี้ให้เป็นของขวัญแก่ผมเป็นการส่วนตัว เธอยังบอกว่าเธอหวังว่าผมจะมีความสุข และอยากจะอยู่กับผมตลอดไป”

เฟลิเป้พูดขณะมองไปที่ดวงตาของเมเดลีน เผยให้เห็นนัยน์ตาคู่หนึ่งของเขาซึ่งให้ความรู้สึกเงียบเหงาและเศร้าโศก

“แต่ถึงยังไงหลังจากผ่านไปสิบกว่าปี ผู้หญิงคนนั้นก็ตกหลุมรักผู้ชายอีกคนหนึ่ง”

“คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?” เมเดลีนเบิกตากว้างหลังจากได้ยินความคิดของเฟลิเป้

เธอมองใบหน้าที่หล่อเหลาของเฟลิเป้ต่อหน้าเธออย่างประหลาดใจ ความทรงจำที่เมเรดิธพูดกับเธอตอนที่อยู่ในคุกวูบเข้ามาในความคิดของเธอ

“เป็นไปไม่ได้ นั่นมันเป็นไปไม่ได้” เมเดลีนยังคงปฏิเสธอย่างสุดกำลังและบังคับตัวเองไม่ให้นึกถึงคำพูดเหล่านั้น เธอไม่ยอมให้ตัวเองได้รับอิทธิพลจากเมเรดิธ

เฟลิเป้ทิ้งร่มไว้ข้าง ๆ แล้วเดินไปหาเมเรดิธที่กำลังบ่นพึมพำ “เมเดลีน”

“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน” เมเดลีนห้ามไม่ให้เขาเข้ามาใกล้เธอ จู่ ๆ ดวงตาของเธอก็ดูคมกริบขึ้นมา

“ฉันสูญเสียความทรงจำไปจริง ๆ แต่เกี่ยวกับเหตุการณ์ในตอนนั้นฉันจำได้ดี คุณไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น เขาคือเจเรมี่!”

เฟลิเป้ก้มมองลงต่ำเมื่อต้องเผชิญกับความสงสัยของเมเดลีน แต่เขาไม่ได้โต้แย้ง เขายิ้มอย่างขมขื่นแล้วเริ่มอธิบายด้วยความอดทน

“เมื่อ 18 ปีที่แล้ว เจเรมี่กับผมเดินตามผู้อาวุโสวิทแมนไปที่ชายหาดเอพริล ฮิลล์ สำหรับพวกเขาแล้ว ทริปนี้เป็นทริปที่มีความสุขจริง ๆ แต่สำหรับผม ราวกับว่าโลกทั้งใบกลายเป็นสีดำต่อหน้าฉัน

“พ่อแม่ของผมเสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่วางแผนไว้อย่างดี ในวันหนึ่งผมก็กลายเป็นเด็กกำพร้า

“วันนั้นผมนั่งที่ชายหาด มองดูมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ผมคิดว่าจะกระโดดลงทะเล คิดที่จะจบชีวิตอันน่าสยดสยองของผมลง ผมวางแผนที่จะไปอยู่กับพ่อแม่ที่อีกฟากหนึ่งของโลก แต่ในขณะนั้นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง เดินมาหาผมและมอบเปลือกหอยที่มีสีสันนี้ให้ผม เธอยังบอกผมว่า 'เฮ้ ฉันหวังว่าคุณจะมีความสุขเสมอนะ'

ความรู้สึกโกรธเกรี้ยว แต่เห็นอกเห็นใจของเฟลิเป้กระตุ้นเข้ามาที่หูของเธอ และสิ่งนี้ทำให้เมเดลีนหลุดพ้นออกมาจากความคิดของเธอได้

สายตาของเธอพร่ามัว แต่เธอก็ยังสามารถมองเห็นถึงความอดทนและรอยยิ้มที่ผ่อนคลายของเฟลิเป้ได้

เฟลิเป้เอื้อมมือไปจับที่ฝ่ามือเธออย่างรักใคร่ “เมเดลีน เลิกปล่อยให้เจเรมี่ทำร้ายคุณเถอะนะ เขาคงไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคุณ จริง ๆ แล้วเรามีลูกสาวด้วยกันด้วยซ้ำ”

“อะไรนะ? คุณกับฉันมีลูกสาวด้วยกันเหรอ” เมเดลีนอึ้ง หน้าซีด

เฟลิเป้พยักหน้าอย่างมั่นใจ “ใช่แล้ว ลูกสาวเราชื่อลิเลียน คุณเป็นคนตั้งชื่อเธอเอง คุณตั้งชื่อเธอแบบนั้น เพราะว่าตอนคุณอยู่กับเจเรมี่ เขาให้แต่ความมืดมิดและเยือกเย็นแก่คุณ คุณจึงตั้งชื่อลูกสาวของเราว่า ลิเลียน เพราะคุณหวังว่าเด็กคนนี้จะได้รับความรักตลอดไป”

เฟลิเป้จับมือเธอแน่นขึ้นเมื่อเขาสังเกตเห็นดวงตาของเมเดลีนเป็นประกาย “เมเดลีนอย่าให้โอกาสเจเรมี่ทำร้ายคุณอีกเลย คุณไม่เคยรักเขาเลย ผมต่างหากคือคนเดียวที่คุณรัก”

จากนั้นเมเดลีนก็กุมหัวของเธอ ขณะที่เธอรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง