บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 625

ชุดนอนด้านนอกเปิดออก ความเย็นยะเยือกเข้าปกคลุม

แม้ว่าเฟลิเป้จะน่าหลงใหลเพียงใด แต่ความรู้สึกของเมเดลีนชัดเจนอย่างมาก

เธอจับมือของเฟลิเป้และปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา “ฉันขอโทษด้วย เฟลิเป้ แต่ฉันคิดว่ายังไม่พร้อม”

เมเดลีนลุกหนีออกจากอ้อมแขนของเฟลิเป้

เมเดลีนรู้สึกหายใจหายคอได้คล่องขึ้นมา ตอนที่พวกเขารักษาระยะห่างซึ่งกันและกัน

เฟลิเป้ที่รู้สึกขุ่นเคืองอยู่ภายในลุกขึ้นและกล่าวคำขอโทษ “ผมขอโทษด้วยเอวลีน ผมทำอะไรเกิดเลยไปหน่อย”

เมเดลีนส่ายหัว “ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกค่ะ มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันขอโทษด้วย ฉันจำเรื่องราวและความรู้สึกที่มีให้คุณไม่ได้ ฉันก็เลย…”

“ไม่เป็นไรครับ” เฟลิเป้ปลอบประโลมเธอด้วยรอยยิ้ม “อย่าฝืนใจตัวเองเลยครับ เดี๋ยวสักวันหนึ่งคุณต้องจำได้แน่”

“ขอบคุณนะคะ เฟลิเป้”

“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณผมเลย เด็กโง่ แม้ว่าจะไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน แต่ว่าพวกเราแต่งงานกันเรียบร้อยแล้ว และตราบใดที่หัวใจผมเชื่อมโยงกับคุณ คุณยังเป็นภรรยาของผมแน่นอน”

เฟลิเป้เดินเข้าไปกอดเมเดลีนและลูบไล้ปอยผมที่นุ่มสลวยดังปุยนุ่นของเธอ “อย่าคิดมาก และพักผ่อนเสียนะครับ”

“คุณก็เหมือนกันนะคะ”

เฟลิเป้พยักหน้านิดหน่อย “ฝันดีครับ”

เขายิ้มและหันหลังเดินออกไป แต่ในตอนที่เดินออกจากห้องของเมเดลีน ใบหน้าเปื้อนยิ้มของเขาก็เลือนหายไปอย่างสิ้นเชิง

การที่เมเดลีนปฏิเสธเขา ไม่ได้หมายความว่าเธอยังหลงเหลือเยื่อใยกับเจเรมี่อยู่ แต่มันกลับชัดเจนมากพอที่จะบอกได้ว่า เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลย

ดวงตาของเขาฉายแววของความมุ่งร้ายอยู่ภายใน ก่อนที่จะกลับมาอบอุ่นและอ่อนโยนดังเดิม

‘เอวลีน

‘เธอจะต้องตกหลุมรักฉัน ฉันแน่ใจ

‘ฉันตัดสินใจเรื่องนี้ นับตั้งแต่เจอหน้าเธอครั้งแรกแล้ว’

…

แม้ว่ายังไม่ได้ทำอะไรกันเครื่องเพชรในตอนนี้ แต่เธอใช้เงินที่อยู่ในกระเป๋าสตางค์ไปกับความบันเทิงที่บาร์เมื่อคืนแล้ว สิ่งเดียวที่น่าสนใจเมื่อนึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อคืนคือ เธอเจอชายหนุ่มคนหนึ่ง ชายหนุ่มคนนั้น...

ปัง!

ทันใดนั้นคาเลนทุบตะเกียบลงกับโต๊ะรับประทานอาหารอย่างแรง กระชากอีวอนออกจากความเพ้อฝันอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอหันมองและรู้ว่าคาเลนกำลังจ้องมองเมเดลีน

“ฮึ ทำไมแกถึงน่าไม่อายแบบนี้นะ?! ทำหัวฉันแตกกับขโมยเงินฉันไป แล้วยังเสนอหน้ามาเหยียบที่บ้านหลังนี้ ราวกับตัวเองเป็นเจ้าของบ้านอยู่อีกเหรอ?”

“อย่าพูดเสียงดังไปสิคะ คุณป้าคาเลน ถ้าเจเรมี่ได้ยินขึ้น รังแต่จะกวนใจเขาเปล่า ๆ นะคะ” อีวอนกล่าวเตือนอย่างคนที่แสร้งทำว่าเป็นคนดี

แต่อย่างไรก็ตาม คำพูดของเธอราวกับน้ำมันที่สาดลงในกองเพลิงแห่งความเดือดดาลของคาเลนเสียมากกว่า

“ถ้าได้ยินแล้วมันจะทำไม? ครั้งนี้ฉันเป็นผู้เคราะห์ร้ายนะ เธอกำลังจะบอกให้ฉันเงียบปากทั้ง ๆ ที่ไอ้คนที่ทำความผิดมันยืนลอยหน้าลอยตาอยู่ตรงนั้นนะเหรอ?” คาเลนขว้างตะเกียบในมือลงพื้นและกระทืบเท้าตรงเข้ามาหาเมเดลีน

“เจเรมี่ไม่ใช่สามีของแกแล้ว เมเดลีน แกไม่มีธุระอะไรกับบ้านวิทแมนอีก แล้วทำไมแกถึงยังเสนอหน้ามาที่นี่ได้ทุกวันล่ะ? มาเป็นสิ่งอุจาดลูกตาที่ทำให้ชีวิตฉันลำบากขึ้นรึไง?”

เมเดลีนหันหลังไปหาเธอและยิ้มตอบโต้ “คุณก็แค่มองไปทางอื่นสิ ถ้าคุณคิดว่าฉันเป็นของอุจาดลูกตาน่ะ”