เสียงวินส์ตันนั่นเอง
เมเดลีนรีบหันมาอีกด้านและยืนหลบอยู่หลังกำแพง
เมื่อก้มต่ำลง เธอเห็นแจ็คสันยืนทำตาปริบ ๆ อยู่ข้าง ๆ พลางมองดูเธอด้วยดวงตากลมโต ใสซื่อ และบริสุทธิ์อย่างนึกสงสัย เมเดลีนพลันรู้สึกราวกับว่ากำลังทำอะไรผิด จากนั้นแก้มของเธอเริ่มร้อนผ่าวขึ้นเล็กน้อย
“แม่ครับ กำลังทำอะไรอยู่? ทำไมไม่เข้าไปหาพ่อล่ะครับ?” เด็กน้อยเอ่ยถามอย่างไร้เดียงสา
แก้มสีขาวนวลเริ่มแต่งแต้มด้วยสีแดงเลือดฝาด “แม่คิดว่าพ่อของลูกคงจะยังไม่ตื่น แม่เลยไม่อยากเข้าไปกวนน่ะ”
“ทำไมล่ะครับ?” แจ็คสันกะพริบตาถี่ ๆ เพราะว่าเด็กน้อยไม่เข้าใจที่แม่ตนบอก
เมเดลีนย่อตัวลงพลางยิ้ม และลูบหัวของแจ็คสันอย่างรักใคร่ “แจ็ค ลูกยังเด็กมากและมีอีกหลายอย่างที่ลูกยังไม่เข้าใจ ตอนนี้แม่เริ่มเหนื่อยขึ้นมานิดหน่อย และอยากไปนอนพักต่อ ลูกเข้าไปเจอพ่อได้ แต่ถือว่าแม่ขอนะ อย่าบอกพ่อว่าแม่มาหานะ”
เด็กน้อยคลายความงุนงงและพยักหน้าอย่างว่าง่าย
เมเดลีนเดินกลับไปที่ห้องและนอนลงบนเตียงอย่างเงียบ ๆ
เมื่อนึกย้อนกลับไปตอนที่เจเรมี่ติดอยู่ในกองเพลิงและไม่มีเสียงตอบรับออกมาจากเขา เธอรู้สึกได้ถึงความสั่นกลัวที่เกาะกินหัวใจ
หลังจากที่เจเรมี่รู้สึกตัว คอของเขาแห้งผากและมองไม่เห็นอะไรลยนอกจากความมืดมิด เขายื่นมือออกมาด้านหน้า และมือของเขากลับไม่สามารถสัมผัสสิ่งใดได้เลย
เมื่อเห็นว่าอาการของลูกชายไม่ดี วินส์ตันรับวิ่งไปเรียกหมอมาตรวจสอบ ถึงกระนั้น สิ่งแรกที่เจเรมี่ถามถึงคืออาการของเมเดลีน
“ลินนี่เป็นไงบ้างครับ? เธอปลอดภัยแล้วใช่ไหม?” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา แหบแห้ง และอ่อนแอ
“เมเดลีนไม่เป็นอะไรแล้วลูก อย่าเป็นห่วงเลย
เจเรมี่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ริมฝีปากของเขาเผยรอยยิ้มที่มีความสุขออกมา อย่างไรก็ตาม...
เขายกมือซ้ายขึ้นอีกและลืมตามองเป็นเวลานาน ตอนนั้นเขามองไม่เห็นสิ่งใดเลย
เขาหัวเราะเยาะกับตัวเองอย่างใจเย็น
คุณหมอมาถึงและตรวจดูอาการของเจเรมี่อีกครั้ง
เจเรมี่บอกอาการกับหมอว่าทัศนวิสัยของเขาพร่ามัวและมองไม่เห็นสิ่งใดเลย คุณหมอรีบทำการทดสอบและตรวจดูอาการอีกครั้งอย่างถี่ก้วน ปรากฏว่าม่านตาของเจเรมี่ได้รับความเสียหายจากควันไฟมากเกินไป นั่นหมายความว่าตอนนี้เขาก็ไม่ต่างอะไรกับคนตาบอด
กรรมตามสนองแล้วสินะ?
เจเรมี่ยังยิ้มอยู่ และในที่สุดเขาก็เข้าใจความสับสนและความสิ้นหวังที่เมเดลีนเคยสัมผัสแล้ว
เมื่อรู้ว่าเมเดลีนรักษาตัวอยู่วอร์ดข้าง ๆ เจเรมี่ตัดสินใจออกจากโรงพยาบาลโดยไว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...