บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 656

[เมเดลีน ครอว์ฟอร์ด ผมชอบคุณ]

ใครเป็นคนเขียนสารภาพรักนั้นกันนะ?

อีกด้านหนึ่ง หลักจากที่กลับมาจากทำเรื่องหย่าเรียบร้อยแล้ว เจเรมี่ก็เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องนอนเพียงอย่างเดียว

เขาเอาแต่ลูบคลำนิ้วนางข้างซ้ายอันว่างเปล่า เขาไม่รู้ว่าจะต้องใช้อะไรแทนในการคิดถึงเธออันเป็นที่รัก แต่ไม่สามารถครอบครองเอาไว้ได้

มีเพียงแค่ทำให้เรื่องการหย่าร้างครั้งนี้เป็นโมฆะเท่านั้นถึงจะสามารถทำให้เมเดลีนกลับมาเป็นของเขาได้อีกครั้ง และเธอจะเป็นของเขาเพียงผู้เดียว

อย่างไรก็ตาม นั่นมันก็เป็นอดีตไปแล้ว

อาทิตย์หนึ่งผ่านไปเร็วดุจความไวแสง

เจเรมี่รู้ดีว่าเมเดลีนจะเดินทางไปเมืองเอฟกับแจ็คสันวันนี้

บางทีสักวันหนึ่งพวกเขาอาจจะกลับมา แต่เขาไม่รู้ว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่

เขารู้เพียงแต่ว่าเธอจะเดินจากเขาไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ

แต่อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเธอจะมายืนอยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้ เขาก็ไม่สามารถเห็นหรือสัมผัสเธอได้อีกแล้ว

เมเดลีนกำลังจะขึ้นเครื่องบินเพื่อเดินทางไปยังเมืองเอฟอีกครั้ง แจ็คสันนั่งอยู่ข้างเธอในขณะที่เฟลิเป้พาลิลลี่ไปเขาห้องน้ำ

เมเดลีนได้รับข้อความจากผู้จัดการร้านเครื่องเพชรที่ตั้งอยู่บนคริสตัลสตรีทว่าเขาต้องการให้เธอยืนยันบางอย่างให้ก่อนที่จะเดินทางออกไป

เมเดลีนเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นเพื่อจัดการกับเอกสารสำคัญต่าง ๆ แต่ว่าก่อนที่จะปิดเครื่อง เธอเผลอไปกดโฟลเดอร์หนึ่งที่ไม่คุ้นตาโดยบังเอิญ

เธอสุ่มเปิดไฟล์เอกสารขึ้นมา หลังจากนั้นจึงกวาดตาดูและเห็นข้อความที่อยู่ในนั้น

[ผมไม่เคยคิดว่าคุณจะทิ้งผมไปแบบนี้เลย คุณไม่ได้จะไปจริง ๆ ใช่ไหม? นี่ต้องเป็นการแกล้งกันเล่นใช่ไหม? อย่ามาล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้ได้ไหม เมเดลีน มันไม่ตลก

[คุณบอกว่าคุณรักผม และอยากให้ผมอยู่กวนใจคุณตลอดไปนี่ แต่ทำไมคำว่าตลอดไปของคุณมันถึงได้สั้นแบบนี้? อย่างนี้เรียกว่าตลอดไปไม่ได้นะ ผมทำใจเชื่อไม่ลงจริง ๆ ...

[คุณจงใจทำเรื่องแบบนี้แน่ ๆ เมเดลีน การที่คุณทำแบบนี้ก็เพื่อทำให้ผมไม่มีวันลืมคุณได้ และเพื่อให้ผมคิดถึงคุณตลอดไปสินะ คุณมันคนเจ้าเล่ห์ แต่ผมไม่หลงกลคุณหรอกนะ เมเดลีน…]

มันคือไดอารี่

ประโยคและคำพูดเหล่านั้น ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกรักใคร่ถูกเขียนขึ้นมาโดยตัวเจเรมี่เองทั้งหมด

เขาคิดถึงเธอและชอบเธอมากจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม ความรักและความปรารถนาอันแรงกล้าที่มีต่อเธอหายไปหมดสิ้นแล้ว การที่เขาถอดแหวนแต่งงานออกก็เป็นหลักฐานที่ชี้ชัดว่าเขาก้าวเดินต่อไปได้แล้ว

“แม่ครับ พวกเราจะไม่รอพ่อ แล้วไปเมืองเอฟด้วยกันจริง ๆ เหรอครับ?” น้ำเสียงอันนุ่มละมุนและไร้เดียงสาของแจ็คสันบ่งบอกว่าเขาไม่ต้องการไปถ้าเจเรมี่ยังไม่มา เขาดึงมือเมเดลีนอย่างอ่อนโยน “แม่ครับ พวกเรารอพ่อแล้วค่อยไปด้วยกันไม่ได้เหรอครับ?”

เมเดลีนค่อย ๆ ควบคุมอารมณ์และส่งรอยยิ้มให้แจ็คสัน “แจ็ค จากนี้ต่อไป พ่อของลิลลี่ก็คือพ่อของลูกแล้วนะ”

“ทำไมล่ะครับ?” แจ็คสันขมวดคิ้ว “แจ็คอยากได้พ่อคนเดิมของแจ็คนี่นา”

“แจ็ค…”

“แม่ครับ เป็นเพราะว่าพ่อเขาทำอะไรไม่ดี จนทำให้แม่พาพ่อไปเมืองเอฟด้วยกันไม่ได้ใช่ไหมครับ? หรือเป็นเพราะว่าพ่อเขามองไม่เห็นอีกแล้ว แม่ก็เลยไม่ต้องการพ่อเขาอีก?

หัวใจของเมเดลีนหยุดเต้นไปชั่วขณะเมื่อได้ยินในสิ่งที่เด็กน้อยพูด ดวงตาอันสวยงามของเธอเบิกโพลงด้วยความไม่ใช่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “แจ็ค เมื่อกี้นี้ลูกพูดว่าอะไรนะ? พ่อของลูกมองไม่เห็นอย่างนั้นเหรอ?”