เข้าสู่ระบบผ่าน

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 661

เมื่อมองดูใบหน้าที่สับสนของเมเดลีน เอโลอิสจึงจับมือเธอขึ้นมาอย่างรักใคร่ “ทำไมลูกฉันถึงได้ซื่อบื้อแบบนี้นะ เหตุผลง่าย ๆ เพราะว่าเขารักลูกยังไงล่ะ”

‘เพราะว่าเขารักเธอ’

คำพูดที่เข้ามาในโสตประสาทของเธอเป็นดั่งเข็มนับพันที่ทิ่มแทงหัวใจเธอ

“เมื่อสามเดือนก่อน ก่อยหน้าวันที่ลูกจะเดินทางออกจากเกลนเดลไป แม่ไปหาเจเรมี่มา” เอโลอิสนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์วันนั้น “แม่บอกกับเขาว่าลูกจะขึ้นเครื่องบิน ย้ายไปอยู่เมืองเอฟกับเฟลิเป้ในวันถัดไป และหวังไว้ในใจว่าเขาจะไปหยุดลูก แต่เขาบอกกับแม่ว่า การที่ไม่เข้าไปกวนใจ หรือทำให้ชีวิตลูกวุ่นวายอีกเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำให้ลูกได้”

ไม่มากวนใจ หรือทำให้ชีวิตเธอวุ่นวายอีก...

เมเดลีนคิดทบทวนถึงคำเหล่านั้นขณะที่เข้าใจขึ้นมาทีละน้อย ว่าทำไมเจเรมี่ถึงแสดงท่าทีห่างเหินกับเธอแบบนั้น

เขาตั้งใจทำเองอย่างนั้นเหรอ?

ตั้งใจทำว่าเธอเป็นคนแปลกหน้า ปฏิบัติตัวกับเธอย่างเย็นชา และบอกอย่างชัดเจนว่าห้ามไม่ให้ใครก็ตามบอกเธอถึงเรื่องที่เขาได้รับบาดเจ็บหนักเพราะว่าเข้าไปช่วยชีวิตเธอ เพื่อที่จะได้ไม่เข้ามากวนใจเธออีก อย่างนั้นเหรอ?

“แม่ไม่รู้ว่าใครสักคนหนึ่งจะรักอีกคนหนึ่งมากมายขนาดไหนถึงทำเรื่องพวกนี้ได้ แต่แม่คิดว่าเจเรมี่คือคนคนนั้นนะ” เอโลอิสถอนหายใจอย่างเงียบเชียบ ขณะเหลือบตาขึ้นมามองท่าทีที่เปลี่ยนไปของเมเดลีน

ความจริงแล้ว เธอสังเกตเห็นมาสักพักแล้วว่าเมเดลีนห่วงใยเจเรมี่อยู่เหมือนกัน

ตอนนี้ที่เมเดลีนไม่ได้เดินทางไปเพราะว่าเจเรมี่ แค่นี้ก็เป็นสิ่งที่พิสูจน์ได้แล้ว

...

เมเดลีนอาศัยอยู่ที่เมืองเกลนเดลอีกครั้ง ดังนั้น แน่นอนว่าเฟลิเป้ก็ต้องอยู่ด้วยเช่นกัน

ขณะที่กลับมาที่วิลล่า เฟลิเป้ได้รับข้อความมาจากเฟลิซิตี้ว่าเธอเจอเมเดลีนอยู่หน้าบ้านของเจเรมี่เมื่อไม่นานก่อนหน้านี้

แม้ว่าจะรู้อยู่แล้วว่าเจเรมี่ตั้งใจหลบหน้าเมเดลีนอยู่ แต่เขากลับรู้ได้อีกอย่างว่าเมเดลีนยังรู้สึกห่วงใยเจเรมี่อยู่เหมือนกัน

เฟลิเป้มองไปยังลิเลียนซึ่งนั่งเล่นอยู่ข้างกาย ริมฝีปากของเขากระตุกยิ้มขึ้น

“ลิเลียน”

“คะ คุณพ่อ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ