บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 660

เฟลิซิตี้ชะงักไปเมื่อได้ยินคำเรียกนั้น แต่เธอรับรู้ได้ถึงความตั้งใจของเจเรมี่ในทันที

“เจเรมี่” เธอเรียกชื่อของเจเรมี่ออกพร้อมรอยยิ้มและเดินมายืนเขียงข้างเขา เธอหันไปมองเมเดลีนซึ่งตอนนี้ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าวิลล่า “มีผู้หญิงยืนอยู่ตรงประตูน่ะค่ะ เธอมาคุณเหรอคะ?”

“ผมไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้น” คำตอบของเจเรมี่ชัดเจน

เมเดลีนจูงมือแจ็คสันเดินออกไป “แจ็ค ไปกันเถอะลูก”

“แต่ว่าพ่อเขา…”

“เป็นเด็กดีนะลูก” เธอเกลี้ยงกล่อมเด็กน้อยด้วยรอยยิ้ม แต่เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงฝืนยิ้มออกไปแบบนั้น

เฟลิซิตี้จ้องมองแผ่นหลังของเมเดลีนด้วยความเกลียดชังและรังเกียจ เธอไม่ยอมละลายตาเลยจนกระทั่งเจเรมี่เดินเบี่ยงตัวออกไป เธอถึงยอมละสายตาจากเมเดลีน

“คุณวิทแมนคะ คุณรู้จักผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงประตูจริง ๆ ไม่ใช่เหรอคะ?

“ขอบคุณสำหรับความร่วมมือนะ คุณวอล์คเกอร์” เจเรมี่ไม่ตอบคำถามของเฟลิซิตี้ เขาเพียงแค่ขอบคุณเธอ “ผมไม่ค่อยมีอารมณ์ที่จะทำการรักษาวันนี้ ดังนั้นคุณกลับเลยก็ได้ครับ”

หลังพูดจบ เขาจึงเดินเข้าไปในบ้าน เมื่อเผชิญหน้ากับเมเดลีนเมื่อสักครู่นี้ ตอนนี้เขาไม่ได้มีอิสระหรือความสบายใจอยู่อีกต่อไปแล้ว

เฟลิซิตี้ไม่ต้องการที่จะแสดงท่าทีที่รุนแรงออกไปเพราะว่าไม่ต้องการให้เจเรมี่ไม่สบายใจ

อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างยิ่งที่เห็นเมเดลีนปรากฏตัวที่นี่ ตอนนี้เมเดลีนน่าจะขึ้นเครื่องบินเดินทางไปเมืองเอฟไม่ใช่เหรอ?

...

เมเดลีนและแจ็คสันเดินทางมายังโรงพยาบาล

“พูดบางอย่างผิดไป?” เอโลอิสเริ่มเข้าใจขึ้นมาทีละน้อย “เอวลีน นี่ นี่ลูกไปหาเจเรมี่มาเหรอ? ถ้างั้น ลูกรู้แล้วสินะว่าเขา…”

“หนูรู้แล้วค่ะ เขาตาบอด” เมเดลีนเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับว่าพูดถึงเรื่องที่ไม่สำคัญอะไรกับชีวิตเธอ แต่เธอรู้ดีว่าตอนนี้หัวใจเธอกระสับกระส่ายแค่ไหน “ทุกคนรู้อยู่แล้วใช่ไหมคะ ว่าเขาตาบอด?”

“เอวลีน เราไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังลูกนะ” เอโลอิสรู้สึกเสียใจอย่างมาก “เจเรมี่สั่งห้ามไม่ให้พวกเราบอกความจริงกับลูกว่าเขาสูญเสียประสาทการมองเห็นไป”

หลังจากที่ได้ยินคำตอบ เมเดลีนรู้สึกรับไม่ได้เล็กน้อย

จากนั้น เธอฟังเอโลอิสเล่าต่อ “ความจริงแล้ว ในเหตุการณ์ไฟไหม้วันนั้น เจเรมี่ไม่สนใจเลยว่าตัวเองจะเป็นอันตรายหรือไม่เพื่อเข้าไปช่วยชีวิตลูก แต่เขาไม่อยากจะให้ลูกเข้าใจว่าการที่เขาได้รับบาดเจ็บหนักและตาเขามองไม่เห็นเป็นเพราะลูก เขาก็เลยออกไปจากโรงพยาบาลภายในบ่ายวันนั้นโดยที่ไม่ได้บอกลูก แม่โกหกลูกไปว่าการที่เขาออกจากโรงพยาบาลได้เร็วขนาดนี้แสดงว่าอาการบาดเจ็บของเขาไม่ได้ร้ายแรงอะไร แต่ว่าความจริงแล้ว เขาเดินไม่ได้ด้วยซ้ำ”

ทุกคำพูดของเอโลอิสทิ่มแทงไปที่หัวใจเมเดลีนจนเป็นแผลฉกรรจ์ เธอรู้สึกว่าตนเองหายใจได้อย่างไม่ทั่วท้อง

ในตอนนี้ความรู้สึกของเธอซับซ้อนไปหมด “ทำไมเจเรมี่ต้องทำแบบนั้นด้วย? ทำไมเขาถึงไม่อยากบอกหนู?”