สีหน้าของเจเรมี่เปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเธอพูดแบบนั้น
เขารู้ว่าเธอหมายถึงเฟลิซิตี้ แต่เขาไม่รู้ว่าเธอหน้าเหมือนกับใคร และยิ่งประหลาดใจมากขึ้นเมื่อรู้ว่าเฟลิซิตี้หน้าตาคล้ายกับเมเดลีน
‘เธอพูดจริงอย่างนั้นเหรอ?’
แม้ว่าจะเป็นเพียงการคาดเดาของเขา แต่เจเรมี่ก็ฝืนยิ้มออกมา “ผมเพิ่งจะพบกับเฟลหลังจากที่ตาบอด ผมก็เลยไม่รู้ว่าหน้าตาเธอเป็นยังไง”
“เฟล? ชื่อเล่นของเธอเหรอ? ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของพวกคุณสองคนนั้นจะไปได้ด้วยดี สินะ?
"..."
เจเรมี่เม้มริมฝีปากแน่น เขาไม่เข้าใจว่าเมเดลีนต้องการจะสื่ออะไร แต่เขายิ้มและพยักหน้าตอบรับ “ใช่ เฟลิซิตี้กับผมมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก พวกเราถูกใจกันมากหลังจากที่พบหน้ากัน เธอเป็นเหมือนแสงสว่างปลายอุโมงค์ให้กับผม เธอทำให้ผมเข้าใจว่าอะไรคือสิ่งที่เรียกว่าความรักอันแท้จริงที่คนสองคนจะมอบให้กันได้”
เขาพูดสิ่งพวกนี้ออกไปแม้ว่าเขาจะทำใจเชื่อมันไม่ลงก็ตาม จากนั้นเขายังฝืนยิ้มอยู่
“คุณมอนต์โกเมอรีครับ ถ้าคุณเรียกผมมาที่นี่เพื่อนถามว่าผมยังรักคุณอยู่ไหมล่ะก็ ผมเคยให้คำตอบคุณไปแล้วนี่ครับ ผมเคยรักคุณ รักมากด้วย แต่ตอนนี้ ผมไม่ได้รักคุณอีกแล้ว ผมมีรักครั้งใหม่แล้ว คุณมอนต์โกเมอรี คุณกับผมเป็นเพียงแค่เรื่องราวในอดีตของกันและกัน อย่างที่คุณพูด พวกเราไม่ได้ติดค้างอะไรต่อกันอีกแล้ว และพวกเราไม่ควรจะมาเจอหน้ากันอีก”
เขาเอ่ยคำพูดที่เย็นชาเหล่านี้ออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ไหวติง แม้ว่ามือของเขายังกางร่มให้กับเมเดลีนก็ตาม
“นี่มันก็ดึกแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ คุณมอนต์โกเมอรี รับร่มนี้ไว้นะครับ คุณจะได้ไม่นอนซมจับไข้ในวันพรุ่งนี้ คนที่รักคุณจริง ๆ เขาคงเป็นห่วงคุณแย่แล้ว”
เมื่อเมเดลีนเห็นว่าเขายื่นร่มมาให้เธอ เธอจึงหัวเราะออกมา
“พวกเราสองคนไม่มีอะไรติดค้างต่อกันแล้ว ดังนั้น ฉันจะอยากจะขอร้องคุณให้ช่วยเลิกทำอะไรที่ไม่จำเป็นพวกนี้ที”
เธอปฏิเสธเขาอย่างไร้เยื่อใยในขณะที่เม็ดฝนหยดลงมาโดนทั้งใบหน้าและร่างกายของเธอ ลมหนาวของฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านมาเช่นกัน
เจเรมี่ขมวดคิ้ว ‘สิ่งที่ไม่จำเป็น?’
เขาไม่เข้าใจ แต่ในไม่ช้าเขาก็ได้ยินเสียงอันใสกังวานกระทบหูเขา
“คุณวิทแมน ได้โปรดอย่ามาเป็นห่วงว่าฉันจะไม่สบายรึเปล่าเลยค่ะ ไม่ต้องมาดูแลฉันตอนที่ฉันไม่สบาย และไม่ต้องหันหลังกลับมาช่วยฉันตอนที่ฉันตกลงไปในทะเลและกำลังจะจมน้ำตาย แล้วก็ไม่ต้องพูดถึงตอนที่ฉันกำลังจะถูกไฟครอกตายในขณะที่ตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอดออกมาเอง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...