บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 675

ขณะที่เมเดลีนกำลังวิ่งไปยังตรงนั้น ความทรงจำที่ควบคุมไม่ได้ก็ไหลทะลักออกมา

เมื่อหลายปีก่อนหน้านี้ ตอนที่เธอเดินไปบนถนนและตามหลังเจเรมี่ไปอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่เดินย่ำไปตามรอยที่เขาเดินด้วยความสนุกสนาน

นั่นเป็นปีแรกที่เธอก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยเกลนเดล และชนชายหนุ่มที่สง่างาม หล่อเหลาและอ่อนโยนคนนี้

เธอขอโทษเขาด้วยความเขินอาย และเขาตอบกลับเธอมาว่าไม่เป็นอะไร

สายตาที่มีรอยยิ้มและอ่อนโยนของเขาตอนนั้นชัดเจนขึ้นมาในจิตใจของเธอ

เด็กผู้ชายคนนั้นก็คือเจเรมี่

เมเดลีนมั่นใจว่านี่คือความทรงจำในอดีตของเธอ และไม่มั่นใจว่าทำไมเธอถึงนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ในเวลาแบบนี้

เธอวิ่งไปข้างหน้าอย่างเป็นกังวล คำพูดที่เธอเคยได้ยินยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเธอ

ชายหนุ่มตาบอดคนหนึ่งโดนรถชน ผู้ชายคนนั้นเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด และไม่น่าจะรอด

หัวใจของเธอราวกับว่าถูกบางอย่างบีบเอาไว้แน่น หัวใจเธอยังคงเต้นอยู่แต่รู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก

ในค่ำคืนแห่งหมอกควันและฝนตกโปรยปรายแบบนี้ ในที่สุดเมเดลีนก็วิ่งมาถึงที่เกิดเหตุตรงสี่แยกด้านหน้า

ภาพเหตุการณ์ที่เลือดนองเต็มไปหมดตรงหน้าทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออก ในขณะที่อะดรีนาลีนจากแอลกอฮอล์ทำให้หัวใจเธอสูบฉีดแรงขึ้น

เมเดลีนรีบก้าวเท้าไปในทันที ความวิตกกังวลที่แผ่ซ่านอยู่เต็มหัวใจทำให้เธอมองไม่เห็นสิ่งรอบตัวตรงหน้าเลย เธอจดจ่ออยู่กับภาพเหตุการณ์ตรงหน้า

ด้วยความรีบร้อน เธอชนเข้ากับใครบางคนที่มีกลิ่นหอมบาง ๆ ลอยมาเตะจมูกเธอ อย่างไรก็ตามเธอไม่ทันได้สังเกต

“ขอโทษค่ะ” เธอรีบเอ่ยคำขอโทษและรีบวิ่งไปดู อย่างไรก็ตาม มีใครคนหนึ่งรั้งเอวของเธอเอาไว้แน่น

เมเดลีนคิดว่าคนที่เธอวิ่งชนก่อนหน้าไม่ยอมปล่อยเธอไป แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของเธอก็สะท้อนภาพใบหน้าที่เธอต้องการจะเห็นมากที่สุดในตอนนั้น

“เจเรมี่?!”

เมื่อเมเดลีนได้ยินว่าเขาเปลี่ยนวิธีกาเรียกเธอไป ใบหน้าที่แดงก่ำจากฤทธิ์น้ำเมาเผยรอยยิ้มเชิงถากถางออกมา “คุณวิทแมน ทำไมคุณถึงต้องห่วงใยภรรยาเก่าของตัวเองมากขึ้นด้วยล่ะคะ?”

เจเรมี่แสดงท่าทีเมินเฉยและยังคงเปลี่ยนวิธีเรียกอยู่ “คุณมอนต์โกเมอรีครับ คุณเป็นคนเรียกผมออกมาที่นี่เอง แล้วคุณต้องการจะบอกเรื่องอะไรกับผมเหรอครับ?”

จังหวะการเต้นของหัวใจเมเดลีนเริ่มคงที่ แต่อะดรีนาลีนยังคงพลุ่งพล่านอยู่ เธอยื่นหน้าออกไปในขณะที่เผยรอยยิ้มบนแก้มสีแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ “เจเรมี่ คุณรักฉันไหม?”

เจเรมี่ไม่ทันตั้งตัวกับคำถามที่เมเดลีนยิงตรงมาหาเขา เขาตกใจเป็นอย่างมาก

ตำรวจจราจรเดินทางมาถึงหลังจากนั้นและจัดการเรื่องอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น ฝูนชนเริ่มกระจายตัวออกไป และหลังจากนั้นก็เหมือนกับว่าเหลือเพียงพวกเขาทั้งสองคนอยู่บนโลกใบนี้

เจเรมี่ที่ตกตะลึงไปชั่วขณะ เผยรอยยิ้มและตอบเธอ “ผมไม่ได้รักคุณอีกแล้ว”

น้ำเสียงของเขาฟังดูเศร้าหมองในขณะที่แต่ละคำนั้นกระชับและชัดเจน เขาพูดคำเหล่านั้นออกมาโดยปราศจากความเจ็บปวดหรือความไม่สบายใจเลย ดวงตาอันมืดบอดของเขาทำให้เขาดูเย็นชามากยิ่งขึ้น

“อ๋อ สรุปว่าคุณไม่ได้รักฉันอีกต่อไปแล้วสินะ คุณวิทแมน” เมเดลีนกล่าวซ้ำคำของเขา “ถ้าคุณไม่ได้รักฉันแล้วจริง ๆ ทำไมแฟนใหม่ของคุณถึงได้เหมือนฉันขนาดนั้นล่ะ?”