บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 714

“จริงเหรอครับ?” แจ็คสันดูเหมือนไม่เชื่อคำพูดของเขา “พ่อครับ ให้แจ็คดูแผลหน่อยนะ แจ็คจะได้มั่นใจ”

เจเรมี่ไม่อยากจะให้เด็กน้อยหวาดกลัวเพราะบาดแผลโชกเลือดของเขา แต่อีกฝ่ายหัวดื้อเอาเสียมาก ๆ

เขาจึงพาเจ้าตัวน้อยขึ้นไปบนห้องอย่างไม่มีทางเลือก เมเดลีนเดินตามหลังพ่อลูกขึ้นไปขณะที่คาเลนก็เบี่ยงตัวหลบเมเดลีนราวกับว่าเธอกำลังหลบเลี่ยงหญิงสาว เธอจ้องมองเมเดลีนราวกับว่ามีบางอย่างจะพูดด้วยเช่นกัน

เมเดลีนไม่ได้คิดว่าการกระทำของคาเลนนั้นแปลกประหลาด เธอเพียงแค่ยิ้มออกมา

ในห้องนอน เจเรมี่ถอดเสื้อออก เผยให้เห็นลำตัวที่สวยงามของเขา บริเวณบาดแผลของเขายังคงมีเลือดไหลออกมาเปื้อนผ้าพันแผลอยู่

แจ็คสันเป่าบาดแผลของเขาพลางรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก “พ่อครับ พ่อเลือดไหลด้วย อย่างนี้ พ่อต้องเจ็บมากแน่ ๆ เลยใช่ไหมครับ?”

“พ่ออาจเผลอนอนทับแผลน่ะ” เจเรมี่ไม่รู้ว่าเลือดมันยังไหลอยู่ จากนั้นเขาจึงลูบหัวเด็กน้อยอย่างรักใคร่ “ไม่เจ็บเลย ไม่ต้องกังวลไปนะ แจ็ค”

หลังจากพูดคุยกับลูกจบ เขารู้สึกประหลาดใจที่เห็นเมเดลีนเดินเข้ามาพร้อมกล่องปฐมพยาบาลในมือ ดูเหมือนว่าเธอตั้งใจจะเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขา

เจเรมี่รู้สึกถึงความปีติยินดีที่เอ่อล้นอยู่ในหัวใจ

เมเดลีนหยิบสำลีชุบแอลกอฮอล์และผ้าพันแผลออกมาโดยไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้น เธอจึงถอดผ้าพันแผลเก่าออกมาจากร่างกายของเจเรมี่

จากนั้นเมเดลีนก็ต้องเผนิญหน้ากับบาดแผลที่มีเลือดไหลนองอย่างน่ากลัวตรงหน้า

เธอผงะถอยหลังไปเล็กน้อย ช่วงเวลาชี้เป็นชี้ตายอย่างนั้น ถ้าเจเรมี่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียวล่ะก็ เธอคงเป็นคนที่โดนแทงเสียเอง

เขาตั้งใจเสี่ยงชีวิตเข้ามาช่วยเธอเอาไว้

เด็กน้อยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาดูบาดแผลเลย ดังนั้นเขาจึงหันรีหันขวางและเหลือบไปเห็นอัลบั้มรูปภาพแต่งงานบนเตียง จากนั้นเขาหยิบขึ้นมาพลิกดูไปเรื่อย ๆ อย่างสนใจ

เจเรมี่รู้สึกว่าเมเดลีนกำลังเหม่อลอย ดังนั้น เขาจึงเอ่ยถามเธออย่างอ่อนโยน “ลินนี่ มันน่ากลัวมากเลยเหรอ? แผลของผมทำให้คุณกลัวใช่รึเปล่า?”

เมเดลีนเรียกสติของตนกลับมา และเริ่มเช็ดทำความสะอาดบาดแผลด้วยสำลีแอลกอฮอล์ให้เจเรมี่ต่อ “ก็เปล่านี่ ก่อนหน้านี้ หน้าฉันเสียโฉมแล้วบาดแผลแย่กว่าของคุณตั้งเยอะ”

โอ๊ย

เจเรมี่ขมวดคิ้ว

เขาไม่ได้เจ็บแผลแต่อย่างใด เพียงแต่เขานึกถึงบาดแผลใหญ่สองแผลบนใบหน้าของเธอก่อนหน้านี้ ขณะที่เธอพูดถึงเรื่องนั้นอยู่

เขาก้มหน้าลงเพราะว่าหัวใจของเขาแตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และดวงตาของเขาก็มีแต่ความเสียใจ

“ผมขอโทษนะ ลินนี่”

“คุณขอโทษมามากเกินพอ และฉันเบื่อที่จะฟังเต็มทนแล้ว” น้ำเสียงของเมเดลีนเย็นชา และดูเหมือนว่าเธอไม่อยากจะพูดอะไรกับเขาอีก

“พ่อครับ แม่ครับ รูปนี้ถ่ายเมื่อไหร่เหรอ?” น้ำเสียงที่แสดงถึงความอยากรู้อยากเห็นของเด็กน้อยดังมาจากอีกด้าน มันช่วยเยียวยาจิตใจที่สิ้นหวังของเจเรมี่ได้เป็นอย่างดี “ทำไมไม่เห็นมีลิลลี่กับแจ็คอยู่ในรูปเลยล่ะครับ?”