บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 715

เมเดลีนตกตะลึงเพราะไม่คาดไม่ถึงเขาจะจูบเธอเช่นนี้

เธอต้องการจะผลักเขาออกไป เขากลับกอดรัดเธอแน่นยิ่งขึ้น

โคโลญกลิ่นไม้ซีดาร์อ่อน ๆ โชยไปเตะจมูกและไหลลงไปยังหัวใจของเธอ ราวกับว่ากลิ่นโคโลญนั้นมีมนต์สะกดบางอย่างแฝงอยู่ด้วย

เมเดลีนลืมตามองใบหน้าของชายหนุ่มที่หลับตาและกำลังจูบเธออย่างดื่มด่ำ เธอกะพริบตาและขนตาของเธอพริวสะไหวไปตามแรงขยับนั้น จากนั้นมือของเธอก็ประสานเข้ากับมือของเขา

เจเรมี่ปลื้มปีติเป็นที่สุดเมื่อรู้สึกได้ว่าเมเดลีนต่อต้านเขาน้อยลงเรื่อย ๆ

เขาจูบลงไปยังริมฝีปากของเธอและถอนริมฝีปากกลับคืนมา ดวงตาที่เรียวเล็กและลุ่มลึกของเขามองเข้าไปภายในดวงตาของเธอ จากนั้นเขาจึงเอ่ยขึ้น “ลินนี่ เรามาเริ่มต้นกันใหม่เพื่อความสุขของเด็กน้อยทั้งสองนะ โอเคไหม?”

“แม่ครับ พ่อครับ กำลังทำอะไรกันอยู่น่ะครับ?

เจเรมี่กำลังรอคำตอบจากเมเดลีนอย่างเป็นกังวล เมื่อได้ยินเสียงของเด็กน้อยที่เจือปนไปด้วยความสงสัยดังขึ้นหน้าประตู

เมเดลีนผลักเจเรมี่ออกไปและลุกขึ้นมานั่งตัวตรง หัวใจของเธอเต้นดังราวกับว่ามันจะระเบิดออกมาจากทรวงอก และตอนนั้นสีแดงระเรื่อก็ได้เริ่มแต่งแต้มลงบนแก้มของเธอไปทั่ว

“แจ็ค แม่มีเรื่องต้องไปทำ ถ้าลูกอยากจะอยู่เล่นต่ออีกหน่อย ก็ตามสบายเลยนะ เดี๋ยวแม่กลับมารับ” เมเดลีนพลันพูดขึ้น ก่อนจะรีบร้อนเดินออกจากห้องไป

แจ็คสันกะพริบดวงตากลมโต ก่อนจะมองไปยังเจเรมี่ที่นั่งใจลอยอยู่บนเตียง

“พ่อครับ เป็นอะไรไป?”

เจเรมี่ได้สติกลับมาอีกครั้ง เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่พูด เขายิ้มและลูบหัวแจ็คสันอย่างรักใคร่

“แจ็ค พ่อมีความสุขจัง”

แจ็คสันงุนงง “มีความสุข? พ่อเป็นแผลแต่มีความสุขเนี่ยนะ?

ถ้าไม่ใช่เพราะเมเดลีน อีวอนก็คงจะไม่เข้าใจผิดมาแก้แค้นเธอแทน

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เห็นว่าเมเดลีนและเจเรมี่เปิดโปงเรื่องของเธอแล้ว เมเรดิธก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำให้เธอเข้าใกล้เจเรมี่ได้อีก เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอจึงวางแผนลงมือกับยัยโง่คาเลนแทน

เมื่อซื้อเครื่องประทินผิวราคาแพงนับสิบชิ้นเสร็จเรียบร้อย เมเรดิธก็เดินเข้าไปในบ้านอย่างมั่นอกมั่นใจทันทีที่เห็นเจเรมี่ออกไปแล้ว

เมื่อเห็นนายท่านอาวุโสกำลังนั่งกินลมชมวิวที่ด้านในสวน เธอก็เบะปากใส่ทันที

ถ้าก่อนหน้านี้ชายแก่หัวงอกนี่ไม่เข้ามาขัดขวางไม่ให้เธอแต่งงานกับเจเรมี่ ป่านนี้เธอก็นั่งชูคอเป็นคุณนายวิทแมนไปแล้ว เธอคงไม่สูญเสียทุกย่างไปแบบนี้

นายท่านอาวุโสวิทแมนสัมผัสได้ว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองเขาอยู่ ดังนั้น เขาจึงค่อย ๆ หันศีรษะมามอง และสัมผัสได้ถึงความขุ่นเคืองที่แฝงอยู่ในดวงตาของเมเรดิธ

“ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้เหมือนเมเดลีนขนาดนั้น…” ชายชราพึมพำอย่างฉงนขณะที่มองเมเรดิธเข้าบ้านไป