“อะไรนะ?” คาเลนพูดขัดขึ้น “หนูพูดความจริงเหรอ?”
“ทำไมฉันต้องโกหกคุณด้วยล่ะคะ คุณวิทแมน?” เมเรดิธขมวดคิ้วพลางแสดงท่าทีเสียใจ “มองหน้าฉัน และบาดแผลที่ฉันได้รับตรงหน้าผากให้ดีสิคะ แล้วคุณจะรู้ว่าฉันพูดเรื่องจริง”
คาเลนเงยหน้าขึ้นมองเมเรดิธ ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ท่าทีของเธอกลับดำมืดลง
“นังตัวดีนั่น! ฉันรู้อยู่แล้วว่ามันไม่ใช่คนดี!” แต่เดิมคาเลนมีอคติกับเมเดลีนอยู่แล้ว ดังนั้น เธอจึงไขว้เขวได้ง่าย
เมเรดิธรู้สึกดีเป็นอย่างมากพลางทำหน้าตาใสซื่อแบบนั้นต่อไป “คุณวิทแมนคะ ความจริง พอคิด ๆ ดูแล้ว เมเดลีนเกลียดคุณเข้าไส้เลยนี่คะ แล้วทำไมเธอถึงเข้าไปช่วยชีวิตคุณล่ะ? ถ้าคุณเป็นเมเดลีน คุณคิดที่จะเข้าไปช่วยชีวิตคนที่ไม่เคยลงรอยกับคุณสักครั้งอยู่ไหมล่ะคะ?”
คาเลนคิดเองเออเองแทนเมเดลีนไปเสียหมด ใบหน้าของดำมืดลงเรื่อย ๆ เธอโพล่งก่อนจะทันได้คิด “ฉันเป็นเมเดลีนล่ะก็ ฉันไม่มีวันคิดที่จะช่วยแม่ผัวเฮงซวยแบบนี้หรอก!”
“...”
เมเรดิธเกือบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกเมื่อเห็นว่าคาเลนกล่าวโทษตัวเอง
คาเลนรู้สึกประหลาดอยู่นานสองนาน จากเธอจึงเริ่มระเบิดเสียงกรีดร้องออกมาอย่างเดือดดาล “ฉันเคยบอกแล้วว่านังเมเดลีนมันอยากให้ฉันตาย! มันจะกล้าเสี่ยงชีวิตเข้ามาช่วยฉันได้ยังไง? ในที่สุด ฉันก็รู้ว่ามันมีจุดประสงค์ที่ชั่วร้ายแอบแฝงอยู่จนได้!”
ในตอนแรก เธอรู้สึกประทับใจในตัวเมเดลีนมาก แต่ตอนนี้สิ่งเหล่านั้นได้มลายหายไปหมดเพียงเพราะคำยั่วยุของเมเรดิธ
หลังจากใช้ชีวิตร่วมกับเธอมานานหลายปี เมเรดิธรู้นิสัยของคาเลนเป็นอย่างดี เธอรู้ว่าการที่จะทำให้คาเลนไขว้เขวเป็นเรื่องง่ายดายเพียงใด เพียงแค่ให้ของขวัญสักชิ้น และพูดยั่วยุสักหน่อยก็เป็นอันเสร็จพิธี
ตอนนี้ มันชัดเจนแล้วว่ามันได้ผล
หลังจากที่เมเรดิธออกไป คาเลนจึงรีบร้อนออกจากบ้านไป ภายในห้องคุมขัง คาเลนเห็นอีวอนมีผ้าพันแผลเต็มตัวรวมถึงใบหน้าของเธอด้วย
“แกไม่อยากใช้ชีวิตดี ๆ เอง ดังนั้น แกก็เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้!” คาเลนถากถางด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยว “บอกฉันมา แกรวมหัวกับนังเมเดลีนลักพาตัวฉันใช่ไหม? มันติดสินบนแกและตั้งใจแสดงละครตบตานั่นด้วยใช่ไหม? ที่แกทำลงไปทั้งหมดเพราะว่าแกเกลียดฉัน!”
แม้ว่าอีวอนจะไม่เข้าใจว่าทำไมคาเลนถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่เพราะว่าสติของเธอกลับมาสมบูรณ์แล้ว เธอจึงตัดสินใจที่จะใส่ร้ายป้ายสีเมเดลีนอีกครั้ง
“ก็ใช่ ฉันรวมหัวกับมัน! นังโง่! ถ้าไม่อย่างนั้น แกคิดเหรอว่ามันจะยอมจ่ายเงินเรียกค่าไถช่วยชีวิตแกเอาไว้จริง ๆ น่ะ? จำเรื่องที่มันตบแกวันนั้นไม่ได้แล้วเหรอไง? เมเดลีนบอกกับฉันเองเลยนะ ว่าได้ตบหน้าแกนี่มันมันมือจริง ๆ!”
“แก…” คาเลนโกรธจนควันออกหู จากนั้นเธอก็ออกมาและปล่อยในอีวอนระเบิดเสียงหัวเราะอันน่ากลัวต่อไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...