บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 717

“อะไรนะ?” คาเลนพูดขัดขึ้น “หนูพูดความจริงเหรอ?”

“ทำไมฉันต้องโกหกคุณด้วยล่ะคะ คุณวิทแมน?” เมเรดิธขมวดคิ้วพลางแสดงท่าทีเสียใจ “มองหน้าฉัน และบาดแผลที่ฉันได้รับตรงหน้าผากให้ดีสิคะ แล้วคุณจะรู้ว่าฉันพูดเรื่องจริง”

คาเลนเงยหน้าขึ้นมองเมเรดิธ ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ท่าทีของเธอกลับดำมืดลง

“นังตัวดีนั่น! ฉันรู้อยู่แล้วว่ามันไม่ใช่คนดี!” แต่เดิมคาเลนมีอคติกับเมเดลีนอยู่แล้ว ดังนั้น เธอจึงไขว้เขวได้ง่าย

เมเรดิธรู้สึกดีเป็นอย่างมากพลางทำหน้าตาใสซื่อแบบนั้นต่อไป “คุณวิทแมนคะ ความจริง พอคิด ๆ ดูแล้ว เมเดลีนเกลียดคุณเข้าไส้เลยนี่คะ แล้วทำไมเธอถึงเข้าไปช่วยชีวิตคุณล่ะ? ถ้าคุณเป็นเมเดลีน คุณคิดที่จะเข้าไปช่วยชีวิตคนที่ไม่เคยลงรอยกับคุณสักครั้งอยู่ไหมล่ะคะ?”

คาเลนคิดเองเออเองแทนเมเดลีนไปเสียหมด ใบหน้าของดำมืดลงเรื่อย ๆ เธอโพล่งก่อนจะทันได้คิด “ฉันเป็นเมเดลีนล่ะก็ ฉันไม่มีวันคิดที่จะช่วยแม่ผัวเฮงซวยแบบนี้หรอก!”

“...”

เมเรดิธเกือบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกเมื่อเห็นว่าคาเลนกล่าวโทษตัวเอง

คาเลนรู้สึกประหลาดอยู่นานสองนาน จากเธอจึงเริ่มระเบิดเสียงกรีดร้องออกมาอย่างเดือดดาล “ฉันเคยบอกแล้วว่านังเมเดลีนมันอยากให้ฉันตาย! มันจะกล้าเสี่ยงชีวิตเข้ามาช่วยฉันได้ยังไง? ในที่สุด ฉันก็รู้ว่ามันมีจุดประสงค์ที่ชั่วร้ายแอบแฝงอยู่จนได้!”

ในตอนแรก เธอรู้สึกประทับใจในตัวเมเดลีนมาก แต่ตอนนี้สิ่งเหล่านั้นได้มลายหายไปหมดเพียงเพราะคำยั่วยุของเมเรดิธ

หลังจากใช้ชีวิตร่วมกับเธอมานานหลายปี เมเรดิธรู้นิสัยของคาเลนเป็นอย่างดี เธอรู้ว่าการที่จะทำให้คาเลนไขว้เขวเป็นเรื่องง่ายดายเพียงใด เพียงแค่ให้ของขวัญสักชิ้น และพูดยั่วยุสักหน่อยก็เป็นอันเสร็จพิธี

ตอนนี้ มันชัดเจนแล้วว่ามันได้ผล

หลังจากที่เมเรดิธออกไป คาเลนจึงรีบร้อนออกจากบ้านไป ภายในห้องคุมขัง คาเลนเห็นอีวอนมีผ้าพันแผลเต็มตัวรวมถึงใบหน้าของเธอด้วย

“แกไม่อยากใช้ชีวิตดี ๆ เอง ดังนั้น แกก็เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้!” คาเลนถากถางด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยว “บอกฉันมา แกรวมหัวกับนังเมเดลีนลักพาตัวฉันใช่ไหม? มันติดสินบนแกและตั้งใจแสดงละครตบตานั่นด้วยใช่ไหม? ที่แกทำลงไปทั้งหมดเพราะว่าแกเกลียดฉัน!”

แม้ว่าอีวอนจะไม่เข้าใจว่าทำไมคาเลนถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่เพราะว่าสติของเธอกลับมาสมบูรณ์แล้ว เธอจึงตัดสินใจที่จะใส่ร้ายป้ายสีเมเดลีนอีกครั้ง

“ก็ใช่ ฉันรวมหัวกับมัน! นังโง่! ถ้าไม่อย่างนั้น แกคิดเหรอว่ามันจะยอมจ่ายเงินเรียกค่าไถช่วยชีวิตแกเอาไว้จริง ๆ น่ะ? จำเรื่องที่มันตบแกวันนั้นไม่ได้แล้วเหรอไง? เมเดลีนบอกกับฉันเองเลยนะ ว่าได้ตบหน้าแกนี่มันมันมือจริง ๆ!”

“แก…” คาเลนโกรธจนควันออกหู จากนั้นเธอก็ออกมาและปล่อยในอีวอนระเบิดเสียงหัวเราะอันน่ากลัวต่อไป

“แกรู้อยู่แก่ใจดีว่าทำอะไรลงไปบ้าง! เมเดลีน ฉันจะบอกอะไรแกให้นะ ตราบใดที่ฉันนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ อย่าฝันไปเลยว่าแกจะมีหน้ากลับมานอนร่วมห้องกับเจเรมี่อีกครั้งหนึ่งเลย!”

“แม่จะพ่นเรื่องไร้สาระอะไรอีกล่ะ?” เจเรมี่เดินลงมาด้านล่างและจ้องมองคาเลนอย่างไม่พอใจ จากนั้นเขาจึงเดินไปหาเมเดลีน “ลินนี่ คุณอยู่ก่อนเถอะนะ”

“ฉันจะกลับแล้ว”

คำตอบที่หุนหันพลันแล่นของเมเดลีนทำให้ประกายแสงในดวงตาของเจเรมี่ดับลง

“แจ็คจะอยู่ที่นี่ต่อ เดี๋ยวฉันกลับมารับเขาทีหลัง ฉันไม่อยากจะขัดจังหวะคุณเผื่อว่าหน้าของฉันจะทำให้ใครบางคนแถวนี้กินข้าวไม่ลง”

“เมเดลีน นี่แกกล้าแดกดันฉันเหรอ?” คาเลนเอ่ยถามอย่างโกรธเกรี้ยว

เมเดลีนเดินออกไปอย่างไม่สนใจไยดีเธอ

สายตาของเจเรมี่ดำมืดลง “ลินนี่ก็ไปแล้ว ทีนี้สะใจคุณแม่แล้วหรือยัง?”