บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 72

มาเดลีนสายตาที่พร่ามัวเห็นเพียง​รองเท้าหนังสีดำราคาแพงคู่หนึ่งกำลังเดินเข้ามาใกล้ ด้วยขาที่ยาว เธอเงยหน้าขึ้น และในสภาพสะลึมสะลือ​ เธอมองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏ​ในสายตาก่อนที่เธอจะหมดสติไป

มาเดลีนรู้สึกตัวอีกที เธอพบว่าเธอกำลังอยู่ที่โรงพยาบาล โดยมีเอวานั่งอยู่ข้าง​ๆ​เตียงเธอ

เอวาเห็นมาเดลีนลืมตาขึ้นแต่กระนั้นเธอยังไม่หายกังวลใจ “แมดดี้ เธอไม่รู้สภาพร่างกายตัวเองเหรอ? ทำไมถึงออกไปกลางสายฝน​และทำให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพ​เช่นนี้?”

มาเดลีนมองเห็น​เอวาน้ำตาไหลจากความเป็นห่วง​ ดวงตาของเธอเป็นสีแดงและมุมริมฝีปากของเธอสั่นเล็กน้อย

“ดูสิตอนนี้ฉันตื่นขึ้นมาแล้วไง ไม่ใช่เหรอ?” มาเดลีนยิ้มสู้ สถานการณ์​ตรงหน้า เธอรู้สึกตัวลึก​ๆ​ ว่าร่างกายของเธออาจแย่ลงมากกว่าที่​เเธอคิด อีกทั้งเธอไม่ต้องการที่จะใช้สมองกับเรื่องนี้อีกต่อไป

ก่อนหน้านี้เธอจำได้แม่นว่าเธอใช้ชีวิตโดยสาบานทุกอย่างกับเจเรมี่ อาจเพราะชีวิตของเธอกำลังจะจบลงในไม่ช้า ดังนั้นคำสัญญาว่าจะตายจากความตายที่น่าสยดสยองจึงกลายเป็นเรื่องตลกและน่าขบขันที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้

“ใครเป็นคนพาฉันมาที่นี่?”

มาเดลีนนึกถึง​เหตุการณ์​ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าที่เธอจะหมดสติไป เธอจำได้ลางๆว่าเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย

“ฉันไม่รู้ พยาบาลบอกว่าเป็นผู้ชายที่หล่อและเป็นสุภาพบุรุษ​มาก เออใช่ แล้วเสียงของเขาก็ฟังดูดีด้วยนะ เขาเป็นคนโทรตาม​​ให้ฉันมาที่นี่เขาใช้โทรศัพท์เธอโทรมา” เอวาพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่น่าสนใจบนใบหน้าของเธอ เธอผลักไหล่ของมาเดลีนคล้ายอาการ​แซวเล็กน้อย “แมดดี้ เขาจะเป็นแฟนของเธอได้ไหมนะ?”

มาเดลีนหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง “ผู้หญิงอย่างฉันจะไปมีคนมาชอบได้ยังไง?”

“ทำไมล่ะเธอมีอะไรไม่ดี? เธอสวยมากไปด้วยความสามารถ เธอมีผู้ชายคอยเข้าแถวเพื่อให้เธอเลือกแต่เธอดันตาบอดเพราะความรักบ้า​ๆ​พวกนั้น​และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมคุณถึงยังคงหลงรักผู้ชายห่วยแตก​คนนั้นอยู่”

นั่นสิเธอยังรักเจเรมี่อยู่หรือเปล่า?

มาเดลีนยังคงไม่แน่ใจ​

หลังจากพักผ่อนไปสองสามวันในที่สุด มาเดลีนได้รู้สึกมีแรงกลับคืนมา