บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 725

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เมเดลีนก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดแสนสาหัส

ดวงตาของเธอว่างเปล่าและเธอทรุดตัวล้มลงไปยังด้านหนึ่งอย่างหมดแรงจะมีชีวิตต่อ

“ลินนี่!” เจเรมี่วิ่งเข้ามาพยุงร่างกายของเมเดลีนที่เป็นลมล้มไป เวลาเดียวกันนั้น สภาพของเขาก็ไม่ต่างกับเมเดลีน ความเจ็บปวดถาโถมเข้าใส่จนทำให้เขารู้สึกแน่นหน้าอกหายใจไม่ออก

ลูกสาวของเขา ลูกสาวของเขากับเมเดลีนจากไปแล้วจริงหรือ?

ขณะที่กำลังพยุงร่างกายของเมเดลีน เวลาเดียวกันนั้น เจเรมี่ก็ได้สูญเสียทุกประสาทสัมผัสไปแล้วสิ้น ร่างกายของเขาจมปลักอยู่กับความหนาวเหน็บที่พัดผ่าน

“คุณคะ คุณ คุณกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่? หลานสาวของฉันไม่มีสัญญาณชีพแล้วอย่างนั้นเหรอ?” เอโลอิสเอ่ยถามอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน

เจ้าหน้าที่ตำรวจพยักหน้าตอบรับด้วยท่าทีเสียใจ “ครับ เด็กน้อยเสียชีวิตแล้ว”

“ไม่!” เอโลอิสและฌอนทำใจยอมรับข่าวร้ายครั้งนี้ไม่ได้

อีกด้านหนึ่ง ข่าวร้ายครั้งนี้ลบเลือนความสง่างามและความสงบนิ่งบนใบหน้าของเฟลิเป้ออกไป “คุณสืบสวนเรื่องราวทั้งหมดแล้วใช่ไหม? ลูกสาวผมจะตายแบบนี้ได้ยังไงกัน?”

เจเรมี่จ้องมองไปยังใบหน้าของเฟลิเป้ เขาไม่ต้องที่จะโต้เถียงกับเขาว่าใครเป็นพ่อที่แท้จริงของลิเลียนในตอนนี้

สิ่งที่เขาต้องการรู้มากที่สุดในตอนนี้ คือ เกิดอะไรขึ้นกันลิเลียนกันแน่

หลังจากที่เมเดลีนฟื้นคืนสติขึ้นมา กลุ่มของพวกเขาก็ตามเจ้าหน้าที่ตำรวจมายังพื้นที่นอกเมืองแล้ว

เมเดลีนจับจ้องไปยังร่างของลิเลียนที่นอนนิ่งอยู่บนเปลหามท่ามกลางทุ่งหญ้าสีเหลืองทอง

เด็กสาวตัวน้อยเหมือนแค่นอนหลับไป เธอดูสงบนิ่ง แต่ไร้ซึ่งลมหายใจใด ๆ

เมเดลีนก้าวเข้าไปหาเด็กน้อยด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นเต็มดวงตา

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะเดินถึงตัว ขาของเธอกลับอ่อนแรงและทรุดตัวลงกับพื้น

เจเรมี่รีบวิ่งเข้าไปช่วยประคองเมเดลีนที่เป็นลมล้มพับไปกับพื้น “ลินนี่ ลินนี่ อย่าร้องไห้ไปเลยนะ อย่ากลัวไปเลย ผมจะไปเอง ผมจะออกไปจัดการเรื่องนี้เอง”

เขาไม่ต้องการที่จะทำใจยอมรับเรื่องนี้ เขาไม่อาจให้อภัยตนเองได้ เลือดเนื้อเชื้อไขของเขากลับต้องจากโลกนี้ไปตลอดกาลเพียงเพราะว่าความเลินเล่อของเขา

ดวงตาของเจเรมี่แดงก่ำ และเขาร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียจนเริ่มเจ็บคอ

เขาเดินเข้ามาใกล้เพื่อมองดูลิเลียนครั้งสุดท้าย ถึงกระนั้น เฟลิเป้เข้ามาขวางและกระชากคอเสื้อของเจเรมี่เอาไว้ สายตาของเต็มไปด้วยเปลวเพลิงแห่งความอาฆาตแค้น

“เจเรมี่ แกทนเห็นเอวลีนมีชีวิตที่ดีไม่ได้รึไง ห้ะ? แกเคยพรากชีวิตเอวลีนไปแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนี้แกยังกล้าทำกับลูกของเธอได้ลงคอ ทำไมแกถึงได้เลือดเย็นขนาดนี้?”

เจเรมี่เอื้อมมือไปกระชากมือของเฟลิเป้ไว้ สายตาของเขาคมกริบดุจมีดเสียยิ่งกว่าสายตาของเฟลิเป้

“ฉันไม่มีวันฆ่าลิลลี่แน่นอน ลิลลี่คือลูกสาวของฉัน!”

“ลูกสาวแก?” เฟลิเป้หัวเราะเยาะ “นั่นลูกสาวฉันต่างหาก!”

“เฟลิเป้ แกจะหลอกใครก็ได้ แต่แกหลอกฉันไม่ได้ ลิเลียนคือลูกสาวของฉัน!” เจเรมี่ยืนกรานในสิทธิของคนเป็นพ่อแท้ ๆ ของลิเลียน