บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 758

"หลีกไป!" น้ำเสียงของเมเดลีนเย็นชาและแหลมคม

เฟลิซิตี้ตะลึงกับรัศมีความโกรธของเมเดลีนไปสองวินาที และเมื่อถึงเวลาที่เธอดึงสติกลับเข้าสู่ความเป็นจริง เธอก็รีบไปรั้งเมเดลีนไว้

“หยุดตรงนั้น เอวลีน...”

เมเดลีนดึงแขนของเธอกลับพลางขัดขืนเฟลิซิตี้ เธอจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา “ฉันเตือนเธอแล้วว่า อย่ามาขวางทางฉัน”

“...”

ด้วยความตะลึงงันในรัศมีความโกรธของเมเดลีน และพร้อมกับที่อีกมือหนึ่งเหวี่ยงมือของเธอออกไป เฟลิซิตี้ ก็เดินโซเซก่อนจะล้มลงกับพื้น

เมเดลีนไม่สนใจเฟลิซิตี้และวิ่งไปที่ประตู เมื่อเปิดประตูเข้าไปเธอพบว่ามีรถสีดำรุ่นลิมิเต็ดจอดอยู่ด้านหน้า

เฟลิเป้ลงจากรถ สีหน้าของเขาอ่อนโยนและนุ่มนวล ทว่าดวงตาของเขาไม่สัมผัสถึงความนุ่มนวลที่เคยเป็นอีกต่อไป

“คุณไม่จำเป็นต้องไปที่เกิดเหตุ มันสายเกินไปแล้ว” เขาเดินไปหาเมเดลีน “เจเรมี่ตายไปแล้ว”

หัวใจของเมเดลีนรู้สึกเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และดวงตาของเธอก็แดงก่ำขณะที่เธอเยาะเย้ยเบา ๆ “คุณดีใจ ใช่ไหม? เฟลิเป้ วิทแมน เขาเป็นหลานชายของคุณนะ!”

“เขาอาจจะเป็นหลานชายของผม แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้” เฟลิเป้ตอบอย่างใจเย็น

เมเดลีนกำหมัดแน่น “คุณฆ่าลิเลียน แล้วทำให้การตายของเจเรมี่ดูเหมือนเป็นอุบัติเหตุ ตาสว่างได้แล้วเฟลิเป้ ขอสัญญาไว้ตรงนี้เลยนะ ว่าฉันจะเปิดเผยความจริงการตายของเจเรมี่และลิเลียนให้ได้!”

เธอข่มความเศร้าลงและเดินไปรอบ ๆ เฟลิเป้

“อย่าลืมนะเอวลีน ผมเป็นคนช่วยชีวิตคุณไว้”

“ฉันยืนอยู่ตรงนี้แล้ว ถ้าคุณอยากเอาชีวิตของฉันคืนไปก็ทำเลย”

เมเดลีนยืนนิ่งอย่างไม่เกรงกลัวต่อดวงตาที่เปล่งประกายของเฟลิเป้อย่างช้า ๆ

เมเดลีนรู้สึกว่าเลือดของเธอเย็นลง ขณะที่เธอจำได้ว่าเธอพูดปฏิเสธเมื่อเจเรมี่ถามว่าเขาจะกอดเธออีกครั้งได้ไหม ก่อนที่พวกเขาจะแยกทางกันจากร้านของหวาน

เธอเสียใจที่ไม่ยอมรับคำขอของเขา

เธอจะเสียใจน้อยลงหรือเปล่า ถ้าพวกเขากอดกัน?

'นี่คือจุดจบของเราอย่างนั้นเหรอ เจเรมี่? จากกันด้วยชีวิตและความตาย?

'ถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมเราถึงต้องทะเลาะกันตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ตั้งแต่แรกล่ะ?'

เมเดลีนเดินโซเซกลับไปที่โรงแรมด้วยความงุนงงและยืนอยู่บนถนนฝั่งตรงข้าม จิตใจของเธอทำให้เธอเห็นภาพของเจเรมี่ที่กำลังรออย่างโง่เขลาที่ทางเข้าด้วยดอกยิปโซที่อยู่ในมือ เขาคงรู้สึกเจ็บปวดและผิดหวัง 'แต่เจเรมี่คะ ตอนนี้ลินนี่ของคุณอยู่ที่นี่แล้ว ฉันอยากเจอคุณ แต่บางทีเราคงไม่ได้เกิดมาคู่กันตั้งแต่แรกแล้ว’

เมเดลีนจ้องไปที่ทางเข้าโรงแรม เธอรู้สึกสูญเสียทุกอย่าง ขณะที่จู่ ๆ น้ำตาก็เริ่มไหล

ในช่วงเวลาที่เธอกำลังมึนงงอยู่นั้น ใบหน้าที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเธอ ดวงตาของเธอเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง “เจเรมี่?”