เหมือนมีอะไรมาจุกแน่นอยู่ที่คอของเมเดลีน ขณะที่เธอจ้องไปที่ร่างผอมเพรียวและละเอียดอ่อนนั่น “เจเรมี่?”
เมเดลีนจ้องไปที่คนคนนั้นด้วยความตกใจ ความรู้สึกหนักอึ้งในอกของเธอสลายไป
มีความประหลาดใจปรากฏอยู่ในดวงตาของเจเรมี่เช่นกันเมื่อเขามองมาที่เธอ
“คุณไม่เป็นไรจริง ๆ สินะ เจเรมี่!” เมเดลีนวิ่งเข้าหาเขา พลางมือของเธอเอื้อมไปจับเขาก่อนที่เธอจะรู้ตัว
เมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือของเขา เมเดลีนก็ผ่อนคลายลง
ในขณะนั้นเมเดลีนรู้ว่าไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการที่เจเรมี่ยังมีชีวิตอยู่
เจเรมี่จ้องมาที่เมเดลีนซึ่งกำมือของเขาไว้แน่นอย่างตื่นเต้น เธอดูสวยงามขณะยิ้มทั้งที่มีน้ำตาคลอเบ้า
“คุณดูคล้ายกับคนที่ผมชอบมากเลยครับ” เขาพูด โทนเสียงของเขาก็มีเสน่ห์และเย้ายวนเหมือนที่เธอจำได้
เมเดลีนคิดว่าเจเรมี่กำลังเล่นตลกกับเธอเมื่อเขาค่อย ๆ ดึงมือของตัวเองออกจากมือของเธอ เขาถามอย่างแผ่วเบา “คุณรู้จักผมเหรอ?”
“...”
เมเดลีนสับสนกับคำถามของเจเรมี่ เขาเจตนาทำแบบนี้เหรอ? แต่ว่าเขาไม่มีเหตุผลที่จะทำเรื่องตลกแบบนั้น
“คุณกำลังพูดอะไรเจเรมี่? คุณไม่รู้จักฉันเหรอ ลินนี่ไง”
“ลินนี่?”
เจเรมี่พูดซ้ำตามที่เธอพูดในขณะที่เขาจ้องมองเธออย่างเย็นชา “ผมคิดว่าคุณจำคนผิดแล้วล่ะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...