เธอหวังมานับครั้งไม่ถ้วนตลอดหลายปีที่ผ่านมา ว่าเธอจะได้กอดชายคนนี้แบบนี้และรู้สึกถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดที่จริงใจจากชายคนนี้
เธอไม่เคยคาดหวังว่าช่วงเวลานี้จะมาถึงช้าขนาดนี้
นี่เป็นครั้งแรกและอาจเป็นครั้งสุดท้ายของพวกเขาเช่นกัน
“เจเรมี่” เธอเรียกชื่อเขาด้วยท่าทีที่สงบผิดปกติ
ชายผู้นั้นละดวงตาดอกท้อที่นุ่มลึกจากที่อื่นหันมาสบตากับเธอ ดวงตาแวววาวทอประกายล้ำลึกที่เย้ายวนเพ่งมองเธอผู้ไร้ที่ติซึ่งอยู่ห่างจากเขาเพียงไม่กี่นิ้ว ดวงตามันวาวของเธอดูน่าหลงใหล
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง แค่หลุมอากาศน่ะ” เขาปลอบโยนเบา ๆ
จากนั้นเขาก็พบว่าพฤติกรรมของตัวเองแปลกไป
ในสถานการณ์เช่นนี้ ทำไมเขาไม่เลือกที่จะไปปกป้องเฟลิซิตี้ล่ะ? ทำไมเขาถึงรู้สึกยากนักที่จะปล่อยหญิงสาวในอ้อมแขนของเขาไป และปล่อยให้เธอเผชิญกับอันตรายด้วยตัวเอง?
ภายในตัวเขามีเสียงเตือนและบอกให้เขาปกป้องเมเดลีน เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเมเดลีน
เมเดลีนยิ้ม เมื่อมองดูใบหน้าของเขาตอนนี้ เธอไม่พบกลิ่นอายของความเกลียดชังในดวงตาของเขาอีกต่อไป
“มีบางอย่างที่ฉันต้องบอกคุณตอนนี้ เจเรมี่ ไม่อย่างนั้น ฉันอาจไม่มีโอกาสได้บอกคุณอีกแล้ว” เธอจ้องมองที่ริมฝีปากของเขา แม้ว่าการกระแทกของเครื่องบินที่ตกหลุมอากาศจะทำให้เธอและเขายืนโคลงเคลง แต่เมเดลีนไม่รู้สึกกลัวอะไรไปมากกว่านี้แล้ว เธอมีเป้าหมายเดียวในใจ
เจเรมี่มองมาที่เธอ "อะไรเหรอ?"
เธอแยกริมฝีปากของเธออย่างสดใสและพูดว่า “ฉันไม่เกลียดคุณอีกต่อไปแล้ว”
'ฉันไม่ได้เกลียดคุณแล้ว'
เจเรมี่ตกใจมาก เพียงคำพูดที่ไม่สมบูรณ์โดยไม่มีบริบท แต่หัวใจของเขากลับดูเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่เธอหมายถึง ความโล่งอกท่วมท้นภายในหน้าอกของเขาราวกับจะระเบิดออกมา
เจเรมี่กอดเธอแน่น แก้มของพวกเขาเกือบจะสัมผัสกัน เมื่อความรู้สึกไร้น้ำหนักเพิ่มขึ้น พวกเขาก็โน้มตัวเข้าหากันรี้อฟื้นทุกอย่างให้เป็นไปตามความรู้สึก
ความรู้สึกยังคงดำเนินต่อไปอีกสิบนาที หรือมากกว่านั้นก่อนที่เครื่องบินจะค่อย ๆ หยุดนิ่ง เสียงร้องและโหยหวนจากภายนอกเองก็หยุดลงเช่นกัน
“ฉันว่ามันจบแล้วนะ” เจเรมี่ลูบผมของเมเดลีนอย่างสบายใจ
เมเดลีนค่อย ๆ คลายการกอดของเธอ ขณะที่อันตรายดูเหมือนจะผ่านไปแล้ว แต่เจเรมี่ดูไม่เต็มใจที่จะปล่อยเธอไป
ทันใดนั้น ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นเฟลิซิตี้ที่หน้าซีดซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา ผมของเธอดูยุ่งเหยิง
เมื่อมองไปที่เจเรมี่ที่กำลังกอดเมเดลีน ดวงตาของเมเรดิธก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง
อะไร... เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไร?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...