บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 843

ดวงตาทั้งคู่ของเจเรมี่หม่นลงเมื่อได้ยินสิ่งที่เมเดลีนพูด

ทว่ามันก็กลับมาเย็นชาอีกครั้ง “ผมรู้ว่าคุณพูดเพื่อปกป้องลูกของเฟลิเป้เท่านั้น แต่เอวลีน คุณต้องทำแท้งซะ”

“เจเรมี่! ถ้าคุณกล้าบังคับให้ฉันทำแท้ง ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณตราบเท่าที่ฉันยังมีชีวิตอยู่!” เมเด ลีนจ้องไปที่ชายผู้นั้นโดยไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ และในตอนนี้ เธอก็เริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมา “ถ้าคุณกล้าทำร้ายเด็กในตัวฉัน คุณก็ต้องข้ามศพฉันไปก่อน”

เมเดลีนเดินผ่านเขาด้วยมืออันสั่นเทา

ถ้าเธอไม่ถาม ลูกของเธอคงจากไปแล้ว

เธอรู้สึกเย็นไปทั้งตัวเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะไปได้ไกลกว่านั้น เจเรมี่ก็หยุดเธอไว้

"ปล่อยฉัน!" เธอดิ้น

“คุณมีลูกคนนี้ไม่ได้” เจเรมี่ย้ำ ทันใดนั้น เขาก็อุ้มเมเดลีนที่เอวของเธอและเดินเข้าไปในห้องผ่าตัด

เมเดลีนใจหาย “เจเรมี่ วางฉันลง! ฉันจะไม่ยอมให้คุณทำร้ายลูกของฉัน! เจเรมี่!”

เธอกำปกคอเสื้อของชายคนนั้นแน่น แต่ชายผู้นั้นไม่มีท่าทีเปลี่ยนใจเลย

“เจเรมี่! นี่คือลูกของคุณ! ถ้าคุณยังฝืนทำแบบนี้ คุณนั้นแหละที่จะเสียใจทีหลัง!”

“ถึงเป็นลูกผม เราก็เก็บเขาไว้ไม่ได้!” ชายคนนั้นคำราม ทันใดนั้นเอง เขาก็รู้สึกมีอะไรมาจุกในลำคอซึ่งทำให้เขาหายใจลำบาก

เมื่อเมเดลีนได้ยินสิ่งนี้ เธอก็ตกตะลึง ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง "คุณพูดอะไร? เจเรมี่ คุณพูดว่าไงนะ?”

ชายคนนั้นมองเข้าไปในดวงตาที่มีน้ำตาไหลออกมาของเธอ “คุณไม่สามารถเก็บเด็กคนนี้ไว้ได้”

เขาย้ำสิ่งที่เขาพูดอย่างหนักแน่น แล้วเมเดลีนก็รู้สึกเหมือนมีมีดแทงทะลุหัวใจของเธอ

เขาอุ้มเธอไปที่เตียงผ่าตัดเมื่อเธอเงียบไป จากนั้นเขาก็ใช้โอกาสนี้ไปพบแพทย์ “ฉีดยาชาให้เธอ”

เมื่อเมเดลีนรู้สึกตัวยาชาก็ถูกฉีดเข้าไปแล้ว จากนั้นเมื่อเธอมองไปที่ร่างผอมสูงของชายคนนั้น ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความโกรธและสิ้นหวัง “เจเรมี่! คุณจะเสียใจกับสิ่งที่คุณทำลงไป! ฉันเกลียดคุณ!”

เธอลุกขึ้นนั่งช้า ๆ จากนั้นเมื่อเธอเห็นชายคนนั้นเดินเข้ามาในห้อง เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่เธอจะสลบไป

เมเดลีนรู้สึกว่าร่างกายของเธอเย็นลง เมื่อเธอจำได้ว่าลูกของเธอกลายเป็นแอ่งเลือดเพราะเจเรมี่ เธอรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกเฉือนด้วยมีดหลายพันเล่ม

'เจเรมี่นั่นคือลูกของคุณ เขาเป็นเลือดเนื้อของคุณ!'

“คุณตื่นแล้ว” เจเรมี่เดินไปที่เตียง

เขามองไปที่ดวงตาสีแดงของเมเดลีน เขาสังเกตเห็นเธอจ้องมองเขาด้วยความขุ่นเคืองและเกลียดชังในดวงตาของเธอ

เขาแสร้งทำเป็นไม่สนใจและพูดอย่างใจเย็น “ลินนี่...”

เพี้ยะ! เมเดลีนไม่ยอมให้เขาได้พูดต่อและตบหน้าเขาอย่างแรง

ชายคนนั้นหันศีรษะไปข้างหนึ่งแล้วเลียริมฝีปากสีซีดของเขา จากนั้นเขาก็หันมาสบตาเธออีกครั้งอย่างใจเย็น