บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 889

ในหน้าแรกถูกเขียนด้วยลายมือที่สะอาดสะอ้านของหญิงสาวคนหนึ่ง [ช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดในชีวตของฉัน คือ การได้พบกับเฟลิเป้]

‘ช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดในชีวิตของเธอ’

การมองเห็นของเฟลิเป้พร่ามัว

‘ไม่ เคธี่ การได้พบกับคุณคือสิ่งที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นกับผม’

‘มันไม่มีอะไรสวยงามเลยเรื่องที่คุณเจอกับผม’

เฟลิเป้เปิดดูไดอารีด้วยหัวใจที่เจ็บปวดและพบว่ารายการแรกคือวันที่เขายืนยันการสนับสนุน

คำที่เขียนอยู่ภายในอ่านว่า [ฉันโชคดีมากที่ได้เจอกับเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างบ้านของฉันในหลายปีก่อน อ่า เดี๋ยวก่อนสิ เขาไม่ได้ตัวเล็กอีกต่อไปแล้ว ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ฉันก็รู้ว่าเป็นเขาเมื่อฉันเห็นเขา แม้ว่า มันดูเหมือนว่าเขาจะจำฉันไม่ได้อีกต่อไปแล้วก็ตาม (เศร้า)]

[ฉันยังคงมีด้ายสีแดงที่เขาให้กับฉัน ฉันสงสัยจังว่าเขายังคงมีเปลือกหอยที่ฉันให้กับเขาอยู่ไหม?]

[เขาดูหล่อและเป็นสุภาพบุรุษมาก อ่า ชายคนหนึ่งจะดูงดงามมากขนาดนั้นได้ยังไงกัน? เขาสมบูรณ์แบบมาก ฉันมั่นใจว่ามีผู้หญิงมากมายที่ชอบเขา (อิจฉา)]

[ใช่ ฉันเรียนอย่างหนักเพื่อที่ฉันจะใช้ประโยชน์จากการสนับสนุนของเขาอย่างดีที่สุด ฉันไม่หวังอะไรมาก แต่ฉันคิดว่าฉันอยากจะอยู่ข้าง ๆ เขาไปตลอดกาล ฉันพอใจแม้ว่าเขาจะเห็นฉันในฐานะน้องสาวของเขา แม้แน่นอนว่า ฉันอยากที่จะเป็นมากกว่าแค่น้องสาวถ้าฉันสามารถ…]

เฟลิเป้หลับตาด้วยความเจ็บปวด ขณะที่น้ำตาของเขาไหลรินลงบนใบหน้าอย่างอิสระ

เขาไม่กล้าที่จะอ่านมันต่อไปแล้ว ไม่ใช่ตอนที่การหายใจเองก็รู้สึกเหมือนกับเป็นบาปเช่นนี้

เฟลิเป้รีบรวบรวมเสื้อผ้าและอัฐิของเคธี่ก่อนที่เขาจะไปที่เอพริล ฮิลล์ตัวคนเดียว

ท้องฟ้าช่างมืดครื้ม ราวกับเป็นการไว้ทุกข์ให้กับการสูญเสียของเขาเช่นกัน

เมื่อมาถึงที่เอพริล ฮิลล์ เฟลิเป้หยิบด้ายและเปลือกหอยออกมาก่อนที่จะเดินไปยังชายหาดที่ยืดยาวออกไปอย่างไร้ที่สิ้นสุด

ขณะที่เขาหลับตา ความทรงจำในอดีตก็แล่นเข้าสู่ความคิดของเขาเหมือนว่ามันเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวานนี้

อย่างไรก็ตาม เด็กสาวคนนั้นที่ได้ดึงเขาออกจากความมืดมิด ในตอนนี้ได้ไปยังโลกมืดมิดอีกโลกหนึ่งแล้ว

“ใครบางคนมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา ฉันก็แค่ไล่เขาออกไป” หญิงคนนั้นกล่าวขณะที่เธอกำลังจะไล่เฟลิเป้ออกไปจากลานบ้านของเธอ

เนื่องจากเขาไม่ได้ดูแลรูปร่างหน้าตาและสวมเสื้อผ้าตัวเดิมมาสองวันแล้ว ประกอบกับหนวดที่รกรุงรัง เฟลิเป้จึงอาจจะเป็นที่น่าสังเวชแก่ผู้พบเห็น อย่างไรก็ตาม ยังคงมีสัญญาณของความวัยเยาว์ที่กระฉับกระเฉงอยู่ที่ระหว่างคิ้วของเขา และแม้แต่รูปลักษณ์ที่รกรุงรังของเขาก็ไม่อาจปิดบังรูปลักษณ์อันยอดเยี่ยมของเขาไว้ได้

หญิงสาวคนนั้นมองเฟลิเป้ดี ๆ พร้อมกับที่ตาของเธอเป็นประกาย “เลิกทำตัวเสียมารยาทเถอะแม่ หนูจะคุยกกับเขาแทน”

เขากระโดดไปหาเฟลิเป้ “สวัสดีค่ะคุณ คุณกำลังมองหาใครเหรอคะ?”

เฟลิเป้ไม่เงยมองหน้าเธอด้วยซ้ำ “นี่ใช่บ้านของเคธี่ไหม? และคุณคือญาติที่เลือดเย็นที่ขโมยบ้านไปจากเธอรึเปล่า?”

“...”

สีหน้าของทั้งสองแม่ลูกเปลี่ยนไปทันที

“เรื่องไร้สาระอะไรกัน? หมายความว่ายังไงที่บอกว่าญาติเลือดเย็น? หล่อเป็นคนบอกเองว่าไม่ต้องการบ้านหลังนี้และยกให้เราดูแล ว่าแต่แกเป็นใคร? แกเกี่ยวอะไรกับครอบครัวของเราไม่ทราบ?”