บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 906

เมเดลีนกลับไปที่รถ อากาศในชั้นใต้ดินทำให้ใจของเธอวุ่นวายน้อยกว่าแต่ก่อน แต่มือของเธอที่จับพวงมาลัยกำลังสั่น

เธอกล่อมตัวเองให้ใจเย็นลง แต่เธอก็ไม่เหลือแรงที่จะขับรถอีกต่อไปแล้ว

ความคิดของเธอในตอนนี้เต็มไปด้วยภาพของเจเรมี่และลาน่าที่กำลังจูบกัน

รอยยิ้มแห่งชัยชนะของผู้หญิงคนนั้นและคิ้วที่ดูหมิ่นของชายคนนั้น คล้ายกับท่าทางที่เย็นชาของเขาซึ่งมีต่อเธอเหมือนเมื่อก่อน

แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าเจเรมี่มีเหตุผลสำหรับพฤติกรรมของเขาในวันนี้

ในตอนนี้เธอไม่สามารถขับรถได้ ดังนั้นเธอจึงรอในรถ

เธอไม่รู้ว่ารอนานแค่ไหน เธอจินตนาการว่าเจเรมี่และลาน่ายังคงอยู่ในห้องเดียวกันในตอนนี้ เมื่อจินตนาการถึงสิ่งที่พวกเขาอาจจะทำ เมเดลีนก็ปวดใจ

เธอนั่งรออยู่ตรงนี้ไม่ได้

เมเดลีนลงจากรถและกำลังจะขึ้นลิฟต์ไปในตอนที่เธอเห็นเจเรมี่กำลังเดินเข้ามายังที่ที่เธออยู่

ในตอนนี้ชายคนนั้นแต่งตัวเรียบร้อย ดูน่าเกรงขามและสง่างาม

“เจเรมี่” เมเดลีนส่งเสียงเรียกเขา

เจเรมี่หยุดหลังจากที่ได้ยินเสียงของเธอ

เขาเลิกคิ้วขึ้นและเห็นว่าเมเดลีนที่ยืนไม่ไกลจากเขาดูหน้าซีดเล็กน้อย สายตาของเขาก็เริ่มเยือกเย็น

“ลินนี่ ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?” เขารีบเดินเข้าไปหาเธอ

น้ำเสียงที่อ่อนโยนของเขา ช่างตรงกันข้ามกับความแตกต่างที่เขาแสดงออกมาก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

เมเดลีนมองใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาซึ่งอยู่ตรงหน้าเธอและพยายามอย่างที่สุดเพื่อที่จะปลอบประโลมความรู้สึกที่กำลังจะเสียการควบคุมไป “เจเรมี่ ทำไมคุณถึงหลอกฉันและแอบมาอยู่กับลาน่า?”

เจเรมี่รู้สึกผิดในตอนที่เขาคิดว่าเมเดลีนอาจจะรู้ว่าเรื่องที่เขามาทานมื้อค่ำกับลาน่าไม่นานมานี้

“ลินนี่ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะโกหกคุณ” เขาอธิบาย พลางเอื้อมมือไปจับมือของเมเดลีน

เมเดลีนเลี่ยงเขา “อย่ามาแตะตัวฉัน ฉันคิดว่ามันสกปรก”

“ลินนี่ ผมโกหกคุณ แต่ลาน่ากับผมไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์แบบที่คุณคิดนะ”

“ลินนี่ ผมผิดไปแล้ว อย่าโกรธผมเลยนะ ห่วงตัวเองด้วย”

“ลินนี่ ผมจะรอจนกว่าคุณจะเปิดประตูให้กับผม”

เมเดลีนนั่งอยู่บนขอบเตียง มือของเธอกำลังกำผ้าปูที่นอน

ยิ่งเธอคิดถึงภาพที่เธอเห็นด้วยตาตัวเองเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีเท่านั้น รวมถึงท้องของเธอด้วยเช่นกัน

ตอนแรกเมเดลีนคิดว่าเป็นความเจ็บปวดเล็กน้อยและคงหายไปในไม่ช้า แต่ทว่าความเจ็บปวดยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ไม่นานเหงื่อชั้นบาง ๆ ก็ผุดขึ้นบนหน้าผากของเธอในทันที

เมเดลีนหายาแก้ปวดที่อดัมสั่งไว้ให้ แต่ทันทีที่เธอเปิดกล่องยา หน้าท้องของเธอก็เจ็บปวดมากจนเธอไม่สามารถถือกล่องยาได้อย่างมั่นคง กล่องยาในมือของเธอร่วงลงพื้นและเม็ดยาก็กระจายไปทั่ว

ขณะที่เธอก้มลงเก็บ เธอก็เสียการโฟกัสและล้มลงกับพื้นอย่างอ่อนแอ

เมเดลีนเห็นเงาหนึ่งข้างใต้รอยแยกของประตูด้วยสายตาที่พร่ามัว เธอเอื้อมมือออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี “เจเรมี่…”