บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 91

“ผมจะไปส่งเธอเอง”

“...” มาเดลีนแทบไม่เชื่อในหูของตัวเองกับสิ่งที่ได้ยิน

ท่ามกลางความประหลาดใจที่เกิดขึ้นนี้ลูกเล่นของเมเรดิธเริ่มแสดงออกมาอย่างอ้อนวอนและยั่วยวน “แต่ว่าคุณสัญญาว่าจะพาฉันไปซื้อของไม่ใช่หรอค่ะ เจเรมี่”

“คุณรอผมที่นี่ก่อน” เจเรมี่เดินตรงไปที่มาเดลีนโดยไม่แม้แต่จะเหลือบมองเมเรดิธ “ไปกันเถอะ”

“อย่าดีกว่า ฉันกลับเองได้” มาเดลีนปฏิเสธเขาอย่างรวดเร็ว เธอไม่รู้ว่าเจเรมี่กำลังคิดอะไรอยู่ แต่สิ่งที่เธอรู้คือเธอไม่ชอบบรรยากาศที่เกิดขึ้น

“มีคนอื่นที่เธออยากให้ไปส่งอีกไหม ถ้าไม่ใช่สามีคนนี้ของเธอ? ไม่แน่อาจจะเป็นผู้ชายที่นามสกุลวิทแมนคนอื่นก็ได้จริงไหม?” เจเรมี่จ้องมองเธออย่างเบื่อหน่าย คำพูดนั้นไม่ได้เจาะจงถึงเธอเลยสักนิด

เธอไม่ต้องการโต้เถียงใดๆอีกต่อไป มาเดลีนหยุดดื้อดึงและปล่อยให้เจเรมี่พาไปส่งเธอกลับ

มาเดลีนไม่สามารถระงับความสุขที่วิ่งผ่านไปทั่วร่างเธอได้เมื่อเธอหันไปเห็นว่าแก้มของเมเรดิธกำลังจะเเตกเพราะความขุ่นเคืองใจมันดูพองมากคล้ายจะระเบิดเต็มที

เจเรมี่แฝงความจริงในใจเพื่อมาส่งเธอ นั้นทำให้เป็นโอกาสในการเตือนมาเดลีน

“อย่าให้ผมเห็นเธอใกล้ชิด สนิทชิดเชื้อกับเฟลิเป้อีก” เสียงของเขาดังขึ้น โดยปราศจากความอบอุ่น

“ทำไม?” มาเดลีนกระพริบตาอย่างไร้เดียงสาไปที่เจเรมี่ เสียงของเธอหวานฉ่ำเมื่อเธอพูดว่า “คุณเป็นสามีของฉัน แต่ดูเหมือนคุณจะไม่ได้กอดและคุยกับผู้หญิงคนอื่นๆบนถนนงั้นแหละ แล้วทำไมฉันถึงทานอาหารเย็นกับผู้ชายอื่นไม่ได้ด้วยล่ะ?”

เจเรมี่หยุดชะงักชั่วคราว เหมือนกับว่าเขาประหลาดใจกับปฏิกิริยาของมาเดลีน

เขาจ้องมองเธอ ด้วยเครื่องสำอางสีอ่อนที่ปัดฝุ่นบนใบหน้าอันงดงามและใบหน้าเล็กๆของเธอควบคู่ไปกับดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระยับภายใต้แสงไฟ มาเดลีนช่างดูฉลาดและไร้เดียงสาอยู่ตอนนี้

จิตใจของเขาว่างเปล่าเป็นเวลาสองวินาทีก่อนที่เจเรมี่จะสังเกตเห็นตัวเองและสิ่งที่แสร้งเป็นอบอุ่นในสีหน้าของเขาก็หายไป ด้วยความโกรธในการกระทำของเขา เขาจึงเอื้อมมือไปจับคางของเธอ “งั้น นี่ก็คงเป็นวิธีที่เธอหลอกล่อเฟลิเป้เหรอ? ด้วยการทำหน้าตาที่ไร้เดียงสาและน่าเวทนาแบบนี้?”

มาเดลีนยิ้มให้กับความเจ็บปวด “มันเป็นไปในทางที่คุณคิดนั่นแหละ นายท่านวิทแมน”

“มาเดลีน!” เจเรมี่ระเบิดความโกรธ ในดวงตาของเขาร้อนแรงพอที่จะเผามาเดลีนเป็นศพได้เลย

มาเดลีนกำลังเสียการควบคุม “ต้องการอะไรจากฉัน เจเรมี่?”

ใบหน้าอันทรงสเน่ห์ของเจเรมี่หัวเราะเบาๆคล้ายปีศาจเมื่อมองสะท้อนดวงตาสีเข้มของเธอ “เธอไม่ได้ภาวนาที่จะเป็นของผมหลอกเหรอ? ทำไมผมถึงจูบคุณไม่ได้ ในเมื่อผมเป็นสามีของคุณจริงไหม?”

“...” มาเดลีนเกิดความร้อนทั่วหน้า อย่างไม่สามารถมีอะไรมาลบล้างได้

แท้จริงแล้ว พวกเขาเป็นสามีภรรยากันแค่นนามเท่านั้น

“ฉันจะกลับไปที่บริษัท!” มาเดลีนพยายามต่อสู้กับการกักขังของเขา “สุดที่รักของคุณกำลังรอให้คุณกลับไป ไปหาเธอเถอะ”

แทนที่เขาจะปล่อยเธอไป เจเรมี่ดึงมาเดลีนเข้ามาใกล้เขามากขึ้น ลมหายใจร้อนของเขาพัดกระทบกับใบหูของเธอ “ทำไมคุณถึงยืนกรานที่จะผลักผมไปหาผู้หญิงคนอื่นอยู่ได้? ผมคิดว่าที่คุณบอกผมว่ารักผมเสียอีก หรือนี่เป็นเพียงวิธีแสดงความรักของคุณ?”

จังหวะหัวใจของมาเดลีนดังก้องอยู่ในหูของเธอ ในขณะที่เธอคิดว่าเธอกำลังจะเป็นบ้าในที่สุด เจเรมี่ก็ปล่อยเธอไป

ความรู้สึกกระวนกระวาย มาเดลีนเริ่มจัดเสื้อผ้าของเธอให้ตรงเรียบอย่างรีบร้อน เธอหมุนตัวกลับ สายตาของเธอปะทเข้ากับร่างของเฟลิเป้ วิทแมน ที่กำลังจ้องมองพวกเขาจากประตูร้านอาหาร