บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 917

นายท่านอาวุโสวิทแมนสั่งเฟลิเป้ให้หยุดอย่างฉะฉาน

เขามองเมเดลีนด้วยความโล่งใจและดึงเธอไปข้างหลังเขา

“ปู่คะ ไม่นะ”

“ไม่ต้องห่วง” นายท่านอาวุโสวิทแมนปลอบเมเดลีน แต่เขากลับมองชายที่ตาบอดด้วยความเคียดแค้นไปแล้วอย่างเฉยเมย

“ตอนนี้ ในเมื่อทุกอย่างมาถึงจุดนี้แล้ว ดูเหมือนว่าฉันต้องบอกว่าจริงเรื่องเมื่อก่อนกับแก ไม่อย่างนั้น แกก็คงมีแต่จะถลำลึกลงไปในความเคียดแค้นเรื่อย ๆ เท่านั้น”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา นิ้วของเฟลิเป้ที่อยู่บนไกปืนก็ผ่อนลงเล็กน้อย

‘ความจริงเมื่อก่อนงั้นเหรอ?’

เมเดลีนประหลาดใจ ‘มีความจริงอื่นเรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์ในตอนนั้นจริง ๆ เหรอ? มันไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดางั้นเหรอ?’

คาเลนก็ตกใจมากด้วยเช่นกัน “ความจริงงั้นเหรอ? ใช่นายท่านอาวุโสวิทแมนจริง ๆ เหรอที่...”

“เลิกพล่ามไร้สาระได้แล้ว!” วินส์ตันแทรกคาลนอย่างรวดเร็วขณะที่เธอกำลังพูดและมองไปที่นายท่านอาวุโสวิทแมนอย่างสงสัยด้วยเช่นกัน

“แกกำลังพูดถึงความจริงอะไร? อย่าหาข้ออ้างที่จะโกหกฉันดีกว่า”

แม้ว่าเฟลิเป้กระตือรือร้นอยากที่จะรู้เรื่องนั้น แต่เขาก็ยังมีความสงสัย

นายท่านอาวุโสวิทแมนสบสายตาที่สงสัยของเฟลิเป้อย่างสงบ จากนั้นก็ถอนหายใจด้วยความเศร้าใจ

“แน่นอนว่ามันไม่ใช่แค่อุบัติเหตุ แต่เป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่มีคนเป็นสาเหตุ”

คำตอบของนายท่านอาวุโสวิทแมนสร้างความประหลาดใจให้กับทุกคนในที่นี้

มันกลายเป็นว่าเรื่องจริงเป็นแบบนี้

หลังจากที่เมเดลีนฟังคำพูดของเขาจบ เธอก็รู้สึกปวดใจมากยิ่งขึ้น เธอรู้สึกเสียใจกับความตาย แต่สิ่งที่เจ็บปวดยิ่งไปกว่านั้นสำหรับเธอ คือ ตอนที่เธอคิดถึงเจเรมี่ซึ่งมักจะถูกเฟลิเป้หมายหัว

‘เจเรมี่’

เมเดลีนเรียกชื่อของเขาเงียบ ๆ ในหัวใจ ลูบแหวนแต่งงานบนนิ้วของเธออย่างอ่อนโยนในขณะที่การมองเห็นของเธอเริ่มพร่าเลือนไปด้วยน้ำตา

“ซึมเศร้างั้นเหรอ? หึ แกคิดว่าฉันจะเชื่อเรื่องโกหกที่น่าตลกแบบนี้เหรอ?” เห็นได้ชัดว่าเฟลิเป้ไม่เชื่อ ในตอนนี้ มีประกายของความเคียดแค้นบนใบหน้าของเขาที่ครั้งหนึ่งเคยอ่อนโยนและสง่างาม “แอรอน วิทแมน เป็นแกอย่างแน่นอนที่ฆ่าพ่อแม่ของฉันเพื่อสิทธิในมรดก! หลังจากที่พวกเขาตาย แกในฐานะลุงเคยห่วงฉันไหม? แกโยนฉันทิ้งไว้ที่เมืองเอฟ เมินฉัน และพยามเลี้ยงดูเจเรมี่อย่างดีที่สุด แกอยากที่จะทำลายฉันอย่างลับ ๆ!”

นายท่านอาวุโสไม่แปลกใจที่ยังคงเผชิญกับความสงสัยของเฟลิเป้ “ฉันรู้ว่ามันยากที่แกจะเชื่อเรื่องนั้น เหตุผลที่ทำไมฉันไม่อยากบอกความจริงกับแกในหลายปีก็เพราะฉันไม่อยากให้แกติดอยู่ในความเจ็บปวดจากเรื่องนั้น แต่ดูเหมือนว่าแกจะค่อย ๆ เริ่มอคติเพราะความเคียดแค้นที่แกอดทนไว้”

นายท่านอาวุโสวิทแมนถอนหายใจและมองไปที่ที่ป้ายอนุสรณ์ต่อหน้าเขา “ความจริงถูกใส่ไว้ข้างหลังป้ายอนุสรณ์ของพ่อแก แกก็ดูมันได้ด้วยตัวเอง”