บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 951

เมเดลีนสังเกตเห็นเค้าโครงสีดำจากหางตา เธอรู้ว่าเค้าโครงนั้นกลายเป็นผู้ชายคนหนึ่ง เธอจึงซ่อนตัวในทันที

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เธอพยายามซ่อนตัว เธอก็สังเกตเห็นว่าชายคนนั้นคือ เจเรมี่

เจเรมี่ล็อคประตูข้างหลังเขาและเดินทอดน่องมายังข้างเตียงที่ซึ่งเมเดลีนกำลังให้นมลูกอยู่

ใบหน้าอันงดงามของเขาสงบในขณะที่ดวงตาลึกของเขาดูไร้ชีวิตชีวา เขาจ้องเมเดลีนอย่างเยือกเย็น

เมเดลีนไม่พยายามหลีกเลี่ยงเขาอีกต่อไปและเผชิญหน้ากับชายคนนั้นซึ่งกำลังเดินเข้ามาหาเธอ จู่ ๆ หูของเธอก็เริ่มอุ่นขึ้นฉับพลัน

“อะไรหอบคุณมานี่คะ คุณซิมเมอร์แมน?” ทั้ง ๆ ที่ทักทายเขาเช่นนั้น แต่เมเดลีนก็รู้ดีว่าเขาคือ เจเรมี่ วิทแมน

เจเรมี่มองที่ปากของเมเดลีน “คุณทำให้ผู้หญิงของผมเป็นทุกข์ เพราะงั้น ผมจะทำให้คุณรู้สึกแย่เหมือนกัน”

เมเดลีนกำลังอุ้มลูกน้อยอันเป็นที่รัก เธอบีบนิ้วเล็กของลูกอย่างอ่อนโยน อย่างไรก็ตาม จากสถานการณ์ในตอนนี้ เธอจะทำอะไรผลีผลามไม่ได้

ทารกในอ้อมแขนของเธอลืมตาโต ดื่มนมอย่างจริงจังโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้

ในตอนแรก เธอคิดว่าเธอจะดูแลลูกเป็นอย่างดีกับเจเรมี่หลังจากที่คลอด น่าเสียดายที่ชีวิตของเธอกลับเต็มไปด้วยอุปสรรคอยู่เสมอ

เธอยิ้มอย่างหมดหนทาง ขณะจ้องมองลูกน้อยในอ้อมแขน ภาพนั้นก็บรรเทาความรู้สึกของเธอลง

ในตอนที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอก็พบว่าเจเรมี่กำลังจ้องเธอเขม็ง

ทั้นใดนั้น เมเดลีนก็รู้สึกว่าแก้มของเธอเริ่มอุ่น แม้ว่าเขาได้มองเธอหลายต่อหลายครั้งก่อนหน้านี้ แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่พอใจที่เจเรมี่กำลังจ้องเธออยู่ในตอนนี้

เธอพยายามที่จะลุกขึ้นเพื่อเปลี่ยนท่า แต่จู่ ๆ เจเรมี่ก็ยื่นแขนออกมา มืออันเยือกเย็นของเขาวางอยู่บนไฝเล็ก ๆ บนหน้าอกซ้ายของเธอ

เธองุนงงอยู่ชั่วครู่ก่อนที่เธอจะสังเกตเห็นว่าเจเรมี่กำลังจ้องไฝในขณะที่บ่นพึมพำบางอย่างกับปากของเขาเอง

เธออยากจะหันหนี แต่เจเรมี่ก็กดหัวของเธอไว้

เขาจูบแก้มของเธอ และในตอนที่เขากำลังจะเลื่อนจูบลงไป เมเดลีนก็ลุกขึ้นยืน เธอวางลูกกลับไปยังตู้อบทารกและรีบสวมเสื้อผ้า

อย่างไรก็ตาม เจเรมี่ก็กระชากเธอเข้ามาหาและกักตัวเธอไว้ด้านหน้าเขา

“วันพรุ่งนี้ คุณควรจะมาที่วิลล่าที่คุณเคยมาก่อนหน้านี้ ถ้าคุณไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นกับลูกของคุณ”

“คุณพยายามจะขู่ฉันใช่ไหม คุณซิมเมอร์แมน?” เมเดลีนถามด้วยรอยยิ้มพร้อมกับอารมณ์ที่ใจเย็น “นอกจากใช้ลูก ๆ ของฉันเพื่อขู่ผู้หญิงที่เปราะบางอย่างฉันแล้ว พวกคุณไม่มีวิธีอื่นที่จะเอามาใช้ได้เลยงั้นสิ?”

“เปราะบางงั้นเหรอ?” เจเรมี่พูดด้วยน้ำเสียงที่สงสัยและโพล่งความคิดเห็นที่ขมขื่นออกมา “งั้น ผมก็ควรจะเห็นด้วยตาตัวเองว่า คุณ ‘เปราะบาง’ แค่ไหน”

เขาปล่อยเมเดลีนและออกจากตรงนั้นไปโดยไม่หันกลับมามอง