บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 952

เมเดลีนไม่สนใจท่าทางที่เขามีขณะที่คุยกับเธอ สิ่งที่เธอสนใจตั้งแต่ต้นจนจบ คือ เขาไม่เคยมองไปที่ลูกเลย

‘นั่นคือลูกทางสายเลือดของเขานะ แต่เขาก็ไม่สนใจไยดีที่จะมองมาเลย’

‘ผู้คนกล่าวเอาไว้ว่าใคร ๆ ก็มีสัมผัสสำหรับลูกทางสายเลือกของพวกเขา แต่สำหรับเขาแล้ว ดูเหมือนว่าเขาสัมผัสอะไรไม่ได้เลย’

“เจเรมี่ บางที ในตอนนี้หัวใจของคุณมีเพียงลาน่าแค่คนเดียว ใช่ไหม?”

เมเดลีนยิ้มออกมาอย่างอับจนหนทางและกลับไปยังตู้อบเด็กทารก ขณะที่จ้องมองลูกที่หลับอยู่ เธอก็รู้สึกค่อนข้างขมขื่นและไม่สบายใจ

วันต่อมา เมเดลีนไม่เชื่อฟังคำสั่งของเจเรมี่ที่ให้ไปยังวิลล่า

เธอไม่เชื่อว่าเจเรมี่จะสูญเสียความเป็นมนุษย์และทำร้ายลูกของเธอ อย่างไรก็ตาม เมื่อตอนบ่ายมาถึง เธอก็ออกจากห้องผู้ป่วยชั่วครู่ และในตอนที่เธอกลับไป พยาบาลคนหนึ่งก็เดินเขามาหาเธออย่างกระวนกระวาย “ก่อนหน้านี้ในตอนที่ฉันเข้าไปข้างใน ฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งออกมาจากที่นี่ เมื่อฉันเข้าไปดูนายน้อย ฉันก็สังเกตว่าหน้าของเขาเป็นสีม่วงและไม่หายใจ ในตอนนี้เขาอยู่ในห้องฉุกเฉินเพื่อช่วยชีวิตค่ะ”

เมเดลีนรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจของเธอกำลังถูกบีบคั้นโดยมือที่มองไม่เห็น เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและชี้ไปที่หน้าจอ “ผู้ชายคนนี้ใช่ไหมคะ?”

พยาบาลคนนั้นเหลือบมองที่หน้าจอและตอบกลับด้วยดวงตาเป็นประกายว่า “ใช่ค่ะ ผู้ชายนี้แหละค่ะ ฉันจำได้ว่าเขาดูหล่อมาก ๆ”

คำตอบนั้นทำให้เธอใจสลาย

เมเดลีนหมุนตัวและพุ่งออกจากห้องพักผู้ป่วยในตอนที่เธอเห็นฌอนและเอโลอิสกำลังมาถึง

“เอวลีน? ลูกจะไปไหน เอวลีน?!”

ณ วิลล่าที่เขตชานเมือง

เจเรมี่เฝ้ารอเมเดลีนมาตลอดทั้งวัน แต่เธอก็ไม่โผล่มา

เขาหงุดหงิดและสตาร์ทรถ พร้อมที่จะไปตามหาเมเดลีน

เมเดลีนยังคงโวยวายขณะที่เธอเงื้อมือขึ้น พยายามที่จะตบเขาต่อ อย่างไรก็ตาม เธอก็ถูกเจเรมี่หยุดไว้

เขากดเมเดลีนติดกับขอบประตูด้วยความรุนแรง สายตาที่ดำสนิทและเกรี้ยวกราดของเขากำลังจ้องเมเดลีนเขม็ง “คุณกล้าดียังไงถึงมาตบผม?!”

“ใช่ ฉันตบคุณ และฉันจะตบคุณอีก เพื่อทำให้คุณได้สติ และรู้ตัวว่าคุณเป็นพ่อที่ไร้มนุษยธรรมแค่ไหน!”

เจเรมี่ขมวดคิ้วขณะที่เขายังคงโกรธ ฝ่ามืออันเยือกเย็นของเขาจับที่คอของเมเดลีน “ลูกของคุณเกี่ยวอะไรกับผม? เอวลีน คุณเชื่อไหมว่าผมจะทำให้คุณหายใจไม่ออกจนตายเดี๋ยวนี้แหละ?”

เมเดลีนไม่กะพริบตาหรือดิ้นรน กลับกัน ตาของเธอแดงในขณะที่เธอจ้องตรงไปในดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นซึ่งใกล้กับเธอมาก เธอยิ้มขณะที่น้ำตาไหลบ่าจากดวงตาของเธอ

“นึกถึงวันเก่า ๆ พวกนั้นนะ คุณก็เคยจับคอของฉันเหมือนกัน และบอกว่าฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นภรรยาของคุณ หลังจากนั้น คุณก็คุกเขาต่อหน้าฉันและพูดในขณะที่สะอึกสะอื้นว่า ‘ลินนี่ ให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะนะ’ แล้วฉันก็ให้โอกาสคุณ แต่เจเรมี่ คุณไม่ได้รักและห่วงฉันแล้วจริง ๆ ใช่ไหม?”

“หรือฉันควรพูดแบบนี้ไหม? วิธีที่คุณแสดงความรักกับฉันคือการทำให้ฉันใจสลายและทำให้ฉันผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าใช่ไหม?”