“คุณแม่ เป็นอะไรไป?”
“มัมมี้กำลังร้องไห้”
เมเดลีนได้ยินเสียงที่กังวลของคาเลนเช่นเดียวกันกับเสียงที่งุนงงของลูก ๆ ทั้งสอง
แต่เมเดลีนก็ยังคงจ้องไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย จากนั้น เธอก็อ้าปากที่ซีดเซียว “ทำไมฉันต้องจ่ายราคาที่สูงเช่นนี้เพียงเพื่อรักเขา? ทำไม…”
คาเลนรู้ในทันทีว่าเมเดลีนกำลังพูดถึงเจเรมี่
เธอเริ่มกังวล “เอวลีน เธอกำลังพูดถึงเจเรมี่ใช่ไหม? เขาทำอะไร?”
เมเดลีนกัดริมฝีปากและพูดทั้งน้ำตานองหน้าว่า “เขาเผาบ้านของฉัน”
“อะไรนะ?” คาเลนตกใจเป็นอย่างมาก “ไม่มีทาง เจเรมี่คงไม่ทำเรื่องแบบนั้นแน่ เป็นไปไม่ได้...”
เมเดลีนหลับตา เธอก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าเจเรมี่จะทำแบบนั้นเหมือนกัน
อย่างไรก็ตาม แรงที่เขาออกในตอนที่จับคอของเธอก็ยังชัดเจน
เมเดลีนสะอึกสะอื้นอย่างไร้เสียง เธอใจสลายมากจนมันเจ็บแม้แต่หายใจ
เธอยกผ้าห่มออกและลงจากเตียงก่อนที่จะวิ่งออกไป
เธอเรียกแท็กซี่ไปยังคฤหาสน์มอนต์โกเมอรี ที่นั่น เธอเห็นนักดับเพลิงกำลังดับไฟที่ยังควบคุมไม่ได้อย่างสมบูรณ์อยู่
เมเดลีนยืนที่ทางเข้าขณะที่หน้าเริ่มซีด เธอเฝ้ามองอาคารอันโอ่อ่าถูกเผาไหม้กลายเป็นซากปรักหักพัง จากนั้น เธอก็รีบเข้าไป
นักดับเพลิงเห็นใครบางคนพุ่งเข้าไปในบ้านที่กำลังไหม้และรีบวิ่งไปหยุดเธอ
“มันอันตรายนะ!”
เมื่อเขาจะอธิบาย เมเดลีนก็ตบเข้าที่หน้าของเขาอีกครั้ง “คุณทำเรื่องที่ชั่วร้ายแบบนี้เพียงเพื่อทำให้ยัยบ้านั่นมีความสุขและคุณยังกล้ามายืนอยู่ตรงนี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ? จิตสำนึกของคุณอยู่ไหน? เจเรมี่ หัวใจคุณอยู่ไหน? คุณมีแค่ลาน่าอยู่ในใจและชีวิตของคนอื่น ๆ ก็ไร้ค่าสำหรับคุณงั้นเหรอ?”
เมเดลีนตะคอกขณะที่ร้องไห้ เธอไม่คิดว่าจะเจอกับความเจ็บปวดที่แสนสาหัสแบบนี้อีก
เธอเงื้อมือจะตบชายที่ไร้การเคลื่อนไหวตรงหน้า อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้เขาก็หยุดเธอไว้
เขาจับท้ายทอยของเธอและล็อคเธออยู่กับที่ตรงหน้าเขา “เอวลีน ผมบอกคุณแล้วว่าผมไม่ใช่สามีของคุณ เจเรมี่ ผมจะไม่ทนและยอมคุณแบบที่เขาทำ อย่าท้าทายความอดทนของผมอีก!”
เขาเตือนด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น
เมเดลีนมองเขาและหัวเราะ แม้ว่าเขาจะยังยืนกรานว่าเขาไม่ใช่ แต่ในความเป็นจริง เขาเป็น เขาเป็นคนที่เธอไม่สามารถลบออกไปจากใจได้
ทันใดนั้น เธอก็ดูถูกตัวเอง เธอดูถูกตัวเองมาก ๆ
“ฉันเสียใจกับเรื่องนี้มาก ๆ ทำไมฉันถึงไม่ลืมคุณนะ?” เมเดลีนมองชายที่ขมวดคิ้วทั้งน้ำตา “ฉันยอมให้เราตัดขาดกันแล้วไม่เจอกันอีกยังจะดีซะกว่า คุณจะได้ไม่ต้องรู้จักฉัน แล้วฉันก็ไม่ต้องพรากจากพ่อแม่ของฉันไป!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...