เข้าสู่ระบบผ่าน

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 990

หญิงสาววางเด็กน้อยลงแล้วเช็กที่แพมเพิส แต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติอะไร

เมเดลีนเป็นกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูกของเธอ เธอจึงอุ้มลูกขึ้นมาแล้วจะรีบพาเขาไปที่โรงพยาบาล

“ลินนี่ ขอโอกาสให้ผมนะ” เจเรมี่ขอร้อง “เมื่อกี้ที่ผมอุ้ม เขาไม่ร้อง”

เมเดลีนมองเขาด้วยความเย็นชา “ถ้าคุณไม่เข้ามา ลูกก็คงไม่ตื่น รู้ไหมว่าฉันต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะกล่อมให้ลูกหลับได้ คุณเข้ามาทำไมกัน?”

เมเดลีนบ่นพึมพำ แม้เธอจะรู้ว่าทารกอาจร้องไห้ด้วยเหตุผลอื่น แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะเผชิญหน้ากับชายคนนี้ได้

“ลินนี่ ให้ผมอุ้มลูกเถอะนะ จริง ๆ นะ เมื่อกี้ตอนที่ผมอุ้มเขาไม่ร้อง” เจเรมี่ร้องขออีกครั้ง

ถึงอย่างนั้นเมเดลีนก็ไม่ยอมปล่อยให้เขาอุ้มพุดดิ้งน้อย ตรงกันข้ามเธอกลับเอ่ยเย้ยหยัน

“ตอนนี้คุณรู้แล้วเหรอว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของคุณ?”

“ลินนี่”

“เจเรมี่ ฉันไม่โทษคุณหรอกนะ ฉันไม่เคยโทษคุณเลยที่คุณสูญเสียความทรงจำไป ฉันแค่เกลียดที่คุณสูญเสียความเป็นคนไปด้วยหลังจากที่เสียความทรงจำไปก็แค่นั้น”

เธอพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมความรู้สึกของตัวเอง

“พยาบาลบอกกับฉันว่า หลังจากที่คุณเข้าไปในห้อง หน้าของลูกก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำจนน่าตกใจ ฉันไม่อยากจะเชื่อจริง ๆ ว่าคุณจะทำแบบนั้นกับเด็กเล็ก ๆ เพียงเพื่อทำให้ลาน่ามีความสุขน่ะ”

“หลังจากนั้นฉันยังไปหาคุณ แล้วคุณทำอะไรรู้ไหม?” ดวงตาของเธอแดงก่ำจ้องมองไปที่ชายตรงหน้าที่ดูเศร้าสำนึกผิดมากขึ้นเรื่อย ๆ “คุณบีบคอฉัน แล้วถามว่าลูกฉันเกี่ยวอะไรกับคุณ? เขาเกี่ยวข้องกับคุณยังไง?”

“เป็นฉันนี่แหละที่หาเหาใส่หัว ทั้งหมดนี้เป็นเพราะฉันรนหาที่เอง ทำไมฉันต้องมาตกหลุมรักผู้ชายอย่างคุณด้วย...” เมเดลีนก้มหน้าลงแล้วยิ้มอย่างขมขื่น ยิ่งก้มลงมองลูกชายที่กำลังร้องไห้ น้ำตาของเธอก็ยิ่งไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ “พุดดิ้ง แม่หวังว่าแม่จะเป็นแบบหนูได้ ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล แม่หวังให้เป็นอย่างนั้น....”

เมื่อเจเรมี่ได้ยินเมเดลีนพูดกับตัวเอง เขาก็รู้สึกว่าเขาไม่ควรที่จะอยู่ตรงนี้

เขาหันหลังกลับออกมาพร้อมกับน้ำตา เมื่อเดินออกมาจากประตู ชายหนุ่มก็ยกมือปิดหน้า และร้องไห้ออกมา

“ผมขอโทษ...”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ