เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 107

น้ำเสียงของเฉินลู่ที่พูดออกมาไม่อบอุ่นเลย

แต่โจวอี้สามารถฟังได้ว่าเขายังคงเป็นห่วงเธออยู่

ในใจของเธอได้มีความอบอุ่นได้แวบผ่านเข้ามา ได้นิ่งไปสักพัก พูดว่า “ฉันแค่เป็นห่วงนาย จากที่ฟังเจี่ยงหนานตั๋วพูดอาการของนาย ใจฉันก็เป็นห่วงอยู่แบบนั้นตลอด นายยังเหมือนเดิมที่ทำให้คนอื่นๆ เป็นห่วง งานสำคัญมาก แต่นายก็ต้องรู้จักรักสุขภาพร่างกายตัวเองด้วยสิ”

เฉินลู่อึ้งไปครู่หนึ่ง และพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลงว่า “ฉันไม่เป็นไรแล้ว เธอดูแลร่างกายให้ดีๆ เถอะ”

โจวอี้ “อืม” ออกมา เดิมทียังมีคำพูดอีกมากมายที่ต้องการจะพูด แต่สุดท้ายก็ได้เก็บคำพูดพวกนั้นกลับลงไป “นายพักผ่อนเถอะ ฉันไม่รบกวนแล้ว”

หลังจากที่วางสายไป เฉินลู่เหนื่อยและง่วงเล็กน้อย ท้ายที่สุดจึงได้งีบหลับไป

เมื่อตื่นขึ้นมา ได้พบว่าพยาบาลกำลังคุยกับใครอยู่ น้ำเกลือได้หมดแล้ว ส่วนเลือดได้เริ่มไหลกลับ

เฉินลู่ได้เรียกพยาบาลเข้ามาหาด้วยใบหน้าที่เย็นชา

เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ สีหน้าขอโทษเขาด้วยความรู้สึกผิดแล้ว และกล่าวแนะนำอย่างจริงใจว่า “คุณเฉินค่ะ คุณหาพยาบาลพิเศษสักคนจะดีกว่านะ”

เพียงแค่เฉินลู่ไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามาแตะต้องตัวเขา แต่เขาก็คิดไม่ถึงว่าจู่ ๆ ตัวเองจะป่วยหนักเช่นนี้

เป็นหวัดวันที่สอง เขาได้อยู่แค่ห้องนอน

จากสถานการณ์เช่นนี้ การหาพยาบาลพิเศษก็จำเป็นเช่นกัน

“ผมจัดการเอง” เขากล่าว

เฉินลู่ยังรอให้สวีซุ่ยหนิงโทรกลับมา แต่ฝั่งเธอนั้น ได้ต้มโจ๊กให้ลั่วจือเห้อเสร็จแล้ว และไปกรอกน้ำให้เขา ยังไปซื้อผ้าขนหนูของใช้ต่างๆ สถานการณ์ของเขาคืนนี้ จะต้องนอนอยู่ที่โรงพยาบาลอีกคืนแน่นอน

เรื่องราวที่วุ่นวายก็มีมากมายเกินกว่าที่สวีซุ่ยหนิงจะรับมือไหว ในเวลานี้ไม่มีเวลามากพอที่จะให้โทรกลับไปหาเฉินลู่

ลั่วจือเห้อได้ไว้หน้าเป็นอย่างมากจึงทานโจ๊กของเธอจนหมด

สวีซุ่ยหนิงกล่าว “พอใช้ได้ใช่ไหม?”

ลั่วจือเห้อหยุดนิ่งผ่านไปสักพัก แล้วกล่าวแบบปากไม่ตรงกับใจว่า “ก็ใช้ได้”

สวีซุ่ยหนิงมองเขาเบาๆ