เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 109

สวีซุ่ยหนิงลงจากเครื่องบินตอนเวลาสามทุ่ม

ขณะนี้สนามบินยังคงพลุกพล่านไปด้วยผู้คนและด้านนอกสนามบินยังมีแท็กซี่ให้เลือกบริการตามสะดวก

ที่พักของเธออยู่ไม่ไกลจากสนามบิน ใช้เวลาเดินทางเพียงสิบนาทีก็ถึงที่พักแล้ว

สวีซุ่ยหนิงต้องทำงานในวันพรุ่งนี้เช้า ผลงานการทำงานของเดือนนี้ถือว่าค่อนข้างดีและหัวหน้าก็ดูแลเธอดีมาก ถึงจะงานยุ่งแต่ก็คุ้มค่า

เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านและเพิ่งอาบน้ำเสร็จก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ตอบข้อความของเฉินลู่

สวีซุ่ยหนิงไม่ได้ตอบข้อความเขาในขณะนั้น อันที่จริงเธอแอบจงใจอยู่เล็กน้อย แต่ในเวลานี้เธอต้องรีบตัดสินใจโทรไปหาเขา

แต่เขาตัดสายทิ้งทันที

สวีซุ่ยหนิงนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาเลยตัดสินใจโทรไปเป็นครั้งที่สอง เขารับสายด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา"เธอว่างแล้วเหรอ?"

"อืม" สวีซุ่ยหนิงพูด "ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ"

อีกฝ่ายไม่พูดอะไร

เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขายังอยู่ในอาการป่วย เธอดูแลลั่วจือเห้อทั้งวันเลยไม่ได้นึกถึงเขา "วันนี้อาการป่วยของนายเป็นยังไงบ้าง"

เฉินลู่ไม่ได้ตอบ แต่ถามกลับว่า“พรุ่งนี้ก็ยุ่งเหรอ?”

“ฉันต้องทำงานตั้งแต่เช้าตรู่ และตอนกลางคืนอาจจะต้องทำโอทีด้วย” สวีซุ่ยหนิงพูดตามความจริง

“วันนี้ล่ะ?” เขาถามเบาๆ

สวีซุ่ยหนิงนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดแบบผ่านๆ ว่า “ดูแลตัวเองดีๆ พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงาน ฉันต้องรีบนอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์นะ ”

เฉินลู่ไม่ได้พูดอะไร

แม้ว่าสวีซุ่ยหนิงจะไม่รู้สึกถึงว่าอีกฝ่ายกำลังอารมณ์เดือดปุดๆ แต่เธอก็รู้สึกชัดเจนว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเขาในตอนนี้ หลังจากพยายามนึกคิดอยู่สักพักเธอได้พูดขึ้นว่า "ประโยคนั้นที่ฉันไม่ได้ยินในวันนั้นคืออะไร?"