เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 115

สวีซุ่ยหนิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเงยหน้ามองเขาและละสายตาออกไป

บนผนังลิฟต์ปรากฏเงาร่างสูงและร่างเล็กของทั้งคู่

“ทำไมเด็กคนนั้นถึงพุ่งเป้ามาที่นายแบบนั้นล่ะ?” สวีซุ่ยหนิงถามหลังจากนั้นครู่หนึ่ง

เฉินลู่บอกว่า “ก่อนหน้านี้ที่ฉันเพิ่งจะรู้จักกับเขาแรกๆ หมอฝานบอกให้เขาระวังคำพูด อย่าวิ่งเล่นไปทั่ว เขาคิดว่าตัวเองถูกละเมิดอิสรภาพ ฉันก็เลยขู่เขาว่าไม่ให้หมอฝานสนใจเขา เด็กคนนี้ก็เลยอาฆาตแค้นล่ะมั้ง”

สวีซุ่ยหนิงถอนหายใจเล็กน้อยและพูดว่า "ไม่น่าช่วยคนประเภทนี้เลย นายดูหน้าเขาเมื่อกี้สิ อย่าว่าแต่ช่วยเหลือ เห็นเขาเจ็บปวดฉันยังไม่ใจอ่อนเลย สงสารแม่ของเขาจังเลย”

เฉินลู่มองในแง่ดีมากกว่าและพูดเรียบๆว่า "เด็กแบบนี้ ส่วนใหญ่หนีไม่พ้นการสั่งสอนของครอบครัว ตอนแรกเธอดูน่าสงสารก็จริง ฉันเองก็อยากจะช่วยดูสักครั้ง แต่ตอนนี้ไม่จำเป็นแล้วแหละ"

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนนั้น เด็กชายกล้าที่จะยิงกระสุนจากปืนของเล่น เฉินลู่จะไม่สนใจเขาอีกต่อไปแม้วินาทีเดียว

สวีซุ่ยหนิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ถ้าเขากล้าทำร้ายคุณจริงๆ ฉันจะตีเขาเอง"

เฉินลู่เลิกคิ้วขึ้นและพูดว่า "เธอทำแบบนี้ ทำให้ฉันดูเหมือนคนขี้ขลาดกินข้าวนิ่ม[1] อะไรก็ต้องให้เธอคอยออกหน้าแทนฉัน"

“นั่นเพราะฉันยอมให้คุณกินต่างหาก” คำพูดของเธอหวานขึ้นเรื่อยๆ

เป็นผลให้เฉินลู่อดไม่ได้ที่จะกอดและจูบเธอครู่หนึ่ง

สวีซุ่ยหนิงปฏิเสธสองสามครั้ง แต่เขาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินและเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย เขากอดเธอแน่น ทั้งสองคนนอนอยู่บนเตียง เฉินลู่ยืนกรานที่จะห่มผ้าผืนเดียวกับเธอ