เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 12

สายตาของเฉินลู่นิ่งเรียบเป็นอย่างมาก ทว่าดูเย็นชาเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นหัวข้อที่เขาค่อนข้างไม่ชอบ อาจเป็นไปได้ว่ากำลังล่วงล้ำเขตหวงห้ามของเขา

สวีซุ่ยหนิงไม่กล้ามองเขา เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอส่งจดหมายให้กับเฉินลู่ด้วย ยิ่งกว่านั้นในจดหมายเขียนอะไรลงไปเธอก็จำไม่ได้ แต่เมื่อเห็นสายตาของเขาแล้ว เธอรู้ได้ทันทีว่ามันไม่น่าจะใช่หัวข้อปกติทั่วไป

จากนั้นเฉินลู่ได้เป็นคนติวหนังสือให้กับเธอในช่วงมัธยมศึกษาปีที่หก

ไม่น่าแปลกใจทุกครั้งที่พบหน้ากัน เขามักจะเย็นชา ทบทวนบทเรียนสิบนาทีต่างก็แยกย้าย และเขาเอ่ยกับเธอตรงๆว่าเขานั้นไม่ชอบผู้หญิงอย่างเธอ

ลั่วจือเห้อยิ้ม : "สวีซุ่ยหนิง ใช้ได้เลยนะ จับปลาสองมือน่ะไม่ใช่ปัญหาหรอก แต่เธออ่อยฉัน แล้วยังกล้าอ่อยเฉินลู่ อันนี้ฉันว่าไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไร ทำไม อยากให้ฉันกับเฉินลู่คอยปรนนิบัติรับใช้เธอร่วมกันงั้นเหรอ?"

ตลอดทั้งชีวิตของสวีซุ่ยหนิงนอกเหนือจากการแสดงความคิดเห็นเป็นครั้งคราวแล้ว ส่วนใหญ่เธอก็จะเก็บเนื้อเก็บตัวเป็นคนดี ไม่เป็นอริกับใคร ทว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวและรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว "ในตอนนั้นฉันเป็นผู้แพ้ในเกมพูดความจริงหรือเลือกรับคำท้า ฉันขอโทษด้วยจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินนายเลย"

ลั่วจือเห้อเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ "เธอชื่นชมฉัน อันไหนที่เรียกว่าล่วงเกินเหรอ?"

ไม่เก็บไปใส่ใจก็ถือว่าดีแล้ว

สวีซุ่ยหนิงถอนหายใจยืดยาว หน้าอกของเธอขยับขึ้นและลง เธอยังไม่ทันพูดอะไรก็ได้ยินเขาเอ่ย "ทว่าคิดว่าเฉินลู่อาจจะไม่ค่อยชอบใจในเรื่องนี้"

วินาทีนั้นร่างกายของสวีซุ่ยหนิงกระชับแน่นขึ้นทันใด

แต่ลั่วจือเห้อกลับไม่พูดอะไรอีก เขาเพียงกล่าว "หากเธอไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ งั้นไปที่ห้องรับรองก่อนก็ได้"

สวีซุ่ยหนิงจึงรีบปลีกตัวจากไป

สายตาของลั่วจือเห้อหยุดลงและจ้องมองเรือนร่างของเฉินลู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาลุกขึ้นและหยุดบทสนทนากับเหล่านักธุรกิจใหญ่

แม้ว่าเขาเป็นแพทย์ ทว่าเขาไม่อาจทนได้ที่มีผู้อาวุโสที่เก่งกาจและเหล่านักธุรกิจมาประจบสอพลอเขา

เมื่อลั่วจือเห้อเดินตามหลังเฉินลู่ เขาก็สัมผัสได้ เขาเอ่ย "ทำไมนายถึงยุ่มย่ามกับแฟนเก่าของเจียงเจ๋อ?"

ลั่วจือเห้อพูดอย่างใจนึก "เธอกำลังตามจีบฉัน"

เฉินลู่ชะงักและเหลือบสายตามองเขา

"ฉันจำชื่อของเธอไม่ได้ แต่ตอนที่อยู่โรงเรียนฉันเคยเห็นหน้าเธอหลายครั้ง" ตอนที่อยู่โรงเรียน ลั่วจือเห้อบอกเพื่อนข้างกายเขาตั้งหลายครั้งหลายหนว่าผู้หญิงคนนั้นสวยใช้ได้

ต่อมาเด็กผู้หญิงคนนั้นก็มาที่หอพักของเขาและส่งจดหมายให้เขา

ขณะนั้นลั่วจือเห้อรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ใช้ได้เลยจริงๆ

หากว่าในช่วงปีที่สามเขาไม่ได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ ลั่วจือเห้ออาจจะตกอยู่ในเงื้อมมือของเธอแล้วก็เป็นได้

เฉินลู่เอ่ยอย่างเย็นชา "ยับยั้งชั่งใจไว้"