เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 180

เครื่องดื่มที่เฉินลู่เอามาไม่ได้มีเพียงแค่ "นิดเดียว" เท่านั้น สวีซุ่ยหนิงสังเกตเห็นได้อย่างรวดเร็วว่า เพื่อนของฟู่เล่อเล่อได้เครื่องดื่มครบทุกคน

ตอนที่เครื่องดื่มถูกแบ่งมาจนถึงสวีซุ่ยหนิง ก็หมดพอดี

แล้วเฉินลู่ก็เห็นเธอพอดีเหมือนกัน เขาชะงักไปเล็กน้อย

สวีซุ่ยหนิงยกยิ้มฝืนเคืองให้แก่เขา จากนั้นก็หันหน้าไปมองจางอวี้ที่อยู่ในสนาม เธอขี่รถเร็วมาก เธอนั้นมองไม่ชัดด้วยซ้ำ ว่าใครเป็นใคร แต่ยังไงก็ดีกว่าที่ต้องมองเฉินลู่อยู่ดี

ฟู่เล่อเล่อเองก็กลับลงไปในสนามแล้วเหมือนกัน

แน่นอนว่าสวีซุ่ยหนิงไม่ได้สนใจว่าเฉินลู่อยู่ที่ไหน เพราะสายตาของเธอยังไม่ได้ละออกจากสนามแข่งรถเลย จนกระทั่งไม่กี่นาทีต่อมา ก็มีน้ำขวดหนึ่งปรากฏต่อหน้าเธอ

"ขอบใจ" เธอจำเป็นที่จะต้องหันไปคุยกับเฉินลู่ที่ปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง

เขานั่งลงข้างๆ เธอ "จางอวี้พาเธอมาเที่ยวที่นี่เหรอ?"

สวีซุ่ยหนิงพยักหน้า "ฝีมือขี่รถของจางอวี้ไม่เลวเลย"

"เธอยังไม่เคยเล่นเหรอ?"

สวีซุ่ยหนิงไม่แม้แต่จะหยุดคิด: "เจียงเจ๋อก็ขี่เป็นเหมือนกัน แต่ก่อนเขาชอบพาฉันไปหัดบ่อยๆ สนามของที่นี่ฉันเองก็คุ้นเคยดีเหมือนกัน เจียงเจ๋อเป็นคนสร้างไว้......"

เธอพูดได้ครึ่งหนึ่งก็ไม่พูดต่อ

พูดถึงแฟนก่อนหน้าแฟนเก่ากับแฟนเก่า มันดูจะประหลาดไปหน่อย

เฉินลู่เอ่ยเรียบๆ: "ที่เจียงเจ๋อแข่งรถ ก็เป็นเพราะฉันเป็นคนพาเขาไปร่วมด้วยเดือนกว่าๆ แต่ว่าเขานั้นไม่มีฝีมือ กลุ่มรถแข่งของเราก็เลยตัดสินใจที่จะไม่รับเขาเข้าร่วมทีม หลังจากนั้นเขาก็สร้างของเขาเอง"

สวีซุ่ยหนิงรู้ เฉินลู่ เจียงเจ๋อ แล้วก็จางอวี้ไม่ได้สนิทกัน แน่นอนว่าที่นี่มีเพื่อนเขาแค่ไม่กี่คน ส่วนทำไมฟู่เล่อเล่อถึงมาเที่ยวที่นี่ เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน

"ที่แท้นายเองก็ชอบอะไรที่น่าตื่นเต้นแบบนี้เหมือนกัน"

สวีซุ่ยหนิงชะงักไป แล้วเอ่ย: "เสื้อของฉันตัวนี้มันมีปัญหาอะไรเหรอ? เขายุ่งไม่เข้าเรื่องจริงๆ"

จางอวี้หัวเราะออกมา แต่เสียงที่เธอใช้นั้นดูไม่จริงใจเอาเสียเลย ตอนที่เธอพาสวีซุ่ยหนิงไปกินข้าว เธอก็ถ่ายรูปเอาไว้รูปหนึ่งแล้วโพสต์ลงวีแชท ใช้แคปชั่นว่ามีใครอยากมาร่วมวงด้วยกันไหม

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย: "เธอถ่ายหน้าฉันเบี้ยว"

จางอวี้มองรูปอยู่แป๊บหนึ่งแล้วเอ่ย: "ก็สวยดีไม่ใช่เหรอ?"

ผ่านไปครู่หนึ่งโจวอี้ก็ได้รับข้อความจากลั่วจือเห้อว่าเขาว่างอยู่พอดี

จางอวี้ส่งสถานที่ให้เขา รอสักพักลั่วจือเห้อก็มาถึง

ของที่ขายดีที่สุดในร้านขายหม่าล่าช่วงนี้ก็คือกุ้งแม่น้ำตัวเล็กผัดหม่าล่า แต่ว่าเวลากินนั้นยุ่งยาก ตอนแกะเปลือกก็วุ่นวาย

ลั่วจือเห้อสวมถุงมือเรียบร้อยแล้วเอ่ย: "ฉันแกะให้เธอเอง"